Είναι μέρες που ο τόπος γίνεται φτωχότερος κι ο καθένας από μας συναισθάνεται - ακόμη κι αν δε βρίσκεται κοντά στους στενούς συγγενείς και φίλου εκείνου που έφυγε - το κενό, την ερήμωση που αφήνει η απουσία του. Είναι και που στον πνευματικό ουρανό του τόπου μας έχει απλωθεί η "νοσταλγία του βάρους" - κατά τον ποιητή - του βάρους μιας προσωπικότητας ξεχωριστής και μοναδικής στα δικά μας τα μέρη, εκείνα που η πνευματικά άνυδρη εποχή μας δυσκολεύεται να τοπογραφήσει.
Αυτά σκέφτομαι από την ώρα που έφυγε ο Γιάννης Κατσούρης, βέβαιη πως, γράφοντας ακόμη μερικές γραμμές για τον άνθρωπο που σηματοδότησε τόσο σεμνά, ζεστά κι ανθρώπινα τα γράμματα και τον πολιτισμό, δε θα μπορούσα να προσθέσω κάτι παραπάνω σ' αυτά που ειπώθηκαν και γράφτηκαν τόσες μέρες. από γνώστες του έργου και της ζωής του. Θά θελα μόνο, "σαν τιμή και σαν χρέος" να αφήσω δυο λόγια παρηγοριάς στους δικούς του ανθρώπους, κυρίως στη γυναίκα του, την Ντίνα.
Θα ήταν, εξάλλου, επίπλαστο, να γράψω κάτι άλλο από τα λόγια των στενών συνεργατών του στο "Ανευ", που τον ζούσαν από κοντά. Σας καλώ να τα μοιραστούμε, "εις μνήμην Γιάννη Κατσούρη".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Όλα τα σχόλια που αφορούν τα θέματα που αναρτώνται είναι ευπρόσδεκτα, εφόσον παραμένουν σε πλαίσιο σεβασμού και νομιμότητας. Ευπρόσδεκτες είναι όλες οι απόψεις, οι διαφωνίες, ο αντίλογος και η κριτική απέναντι στα γραφόμενα. Δεν επιτρέπονται σχόλια που περιέχουν στοιχεία λιβέλλου, ρατσιστικά, υβριστικά ή προσβλητικά για οποιονδήποτε και για οποιοδήποτε στοιχείο του οικοσυστήματος. Ο συγγραφέας αυτού του ιστολογίου διατηρεί το δικαίωμα να διαγράψει οποιοδήποτε σχόλιο δε σέβεται την πιο πάνω αρχή.