Με αφορμή μια ιστορία για τον Καραβά το 1974

Διάβασα χτές μια από τις χιλιάδες ιστορίες που γράφτηκαν τον Ιούλη του 74 -  μιά από αυτές που θά'πρεπε να γράφονται στα βιβλία της ιστορίας, γιατί αυτή είναι η πραγματική ιστορία: η ιστορία των ανθρώπων και όχι μόνο η ιστορία των αριθμών και των αποφάσεων των ηγετών. 

Διαβάζοντας, λοιπόν, την ιστορία της Μερόπης από το ιστολόγιό της, (σας βάζω τη σύνδεση για να τη βρείτε εύκολα και να τη διαβάσετε, αν θέλετε), μού ήρθαν στο νου κάποιοι στίχοι του ποιητή μας, του Κώστα Μόντη. Τους αναζήτησα και τους της έστειλα. Είναι από τη συλλογή του "Πικραινόμενος εν εαυτώ...", δημοσιευμένη το 1975. Δεν είναι από τους πιο γνωστούς, αλλά τους βρίσκω ιδιαίτερα φορτισμένους.
Το ποίημα για όλα τα όνειρα των παιδιών, που κάποιοι τους έκοψαν βίαια. (Κρατώ - όπως πάντα - την ορθογραφία του ποιητή.) Το μοιράζομαι και μαζί σας.

ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΙΙ
Αυτή η κούκλα με το κομμένο χέρι,
που κρεμάστηκε στο παράθυρο
του γκρεμισμένου σπιτιού,
ποιο παιδάκι ήθελε ν’ αποχαιρετήση,
σε ποιο παιδάκι σύρθηκε ως το παράθυρο
ν’ ανεμίση το χέρι και της τόκοψαν;