Καλωσόρισμα




Προς υποψήφιους συνομιλητές των εκπαιδευτικών ασπαλάθων

Αθεράπευτα ελεύθεροι,

Επίμονοι υποστηρικτές του δημόσιου αγαθού της παιδείας ως δικαιώματος και ως χώρου δια-μόρφωσης του πολιτευόμενου πολίτη,

Αμετανόητα διαμαρτυρόμενοι για τα κακώς έχοντα στο δημόσιο βίο,

Εραστές του λόγου σε όλες τις διαστάσεις και τις προεκτάσεις της έννοιας,

Συνειδητά αποκλίνοντες ως μη υπάκουοι υπήκοοι των προκαθορισμένων προτύπων αγορασμένης "ευτυχίας",

Απολαμβάνοντες ώρες μοναχικής ενδοσκόπησης αλλά και κοινωνοί γενναιόδωροι όσων συν-κινούν τις ψυχές και διανοίγουν ποικίλες οδούς προς την κάθαρση,

Μοιραστείτε διαδικτυακά καταθέσεις ειλικρινούς στοχασμού σ'αυτά που σταδιακά θα ξετυλιχθούν στον ιστοχώρο αυτό.

Λογοτέχνες και σύγχρονο κοινωνικό γίγνεσθαι


ΓΙΑΤΙ ΑΣΠΑΛΑΘΟΙ;
 
Από αγάπη για την ποίηση του Γιώργου Σεφέρη
και όχι μόνο...

Επειδή η λογοτεχνία είναι για μένα καταφύγιο και τροφός της πολιτικής μου σκέψης, για αυτό και οι απόπειρές μου να συνομιλήσω με κάποια ιερά τέρατα της λογοτεχνίες  αρχειοθετούνται στην κατηγορία "Λογοτεχνία και πολιτική".
 Σας καλώ να διαβάσετε - προς το παρόν - τα κείμενα:


1. Γιώργος Σεφέρης και όχι μόνο
2. Συνομιλώντας με το Γιώργο Ιωάννου 45 χρόνια μετά
3. Παραφράζοντας τον Καβάφη

Θα τα βρείτε κι εδώ πιο κάτω με τη σειρά, 
θα τα βρείτε και στο "Λογοτεχνία και πολιτική"







ΓΙΑΤΙ ΑΣΠΑΛΑΘΟΙ;

1. Γιώργος Σεφέρης και όχι μόνο


Από αγάπη για το Γιώργο Σεφέρη και δέος μπροστά στο βάθος της σκέψης εκείνου που αναζητούσε πώς να μιλήσει απλά, να του δοθεί ετούτη η χάρη. Και για όλα τα πιο κάτω κι άλλα τόσα.

Για την αίσθηση της επικείμενης νέμεσης που αφήνει το "Επί Ασπαλάθων" στον υποψιασμένο αναγνώστη.

Για να ακούσουν - ίσως - το βουητό της Δίκης από τα βάθη των καιρών όσοι - ως άλλοι Αρδιαίοι - επιχειρούν (φορώντας προσωπεία δημοκρατίας και γνώσης και περισπούδαστα μιλώντας για ένα "ανθρώπινο και δημοκρατικό σχολείο" - κομμένο και ραμμένο στα μέτρα που επιβάλλουν συγκεκριμένοι παραγγελιοδότες) να παραχαράξουν την ιστορία, να διαστρεβλώσουν αυταπόδεικτες αλήθειες, να ωραιοποιήσουν την υποκρισία, να αδρανοποιήσουν τη σκέψη, να περιορίσουν την όραση, να φιμώσουν το λόγο, να αλλοιώσουν συνειδήσεις, για να οδηγήσουν τα πλήθη στην υποταγή.

Γιατί - και πάλι κατά τον ποιητή:
Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί.
“ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ Γ΄”

Για να υποψιαστούν οι ανυποψίαστοι πως ο πολιτικός λόγος του ποιητή προειδοποιεί σε χρόνο ανύποπτο για τους πολλούς και ξεσηκώνει.

Για να συνεχίσουμε να ελπίζουμε πως ο ποιητής ακόμη και σήμερα θα διαισθανόταν το θαύμα που λειτουργεί ακόμη σε τούτο τον τόπο, παρά την "κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης" όπου κάποιοι επιχειρούν να μας βουλιάξουν.
(διαβάστε / ακούστε τη Δήλωση του Γιώργου Σεφέρη κατά της Δικτατορίας)

Γιατί, υπάρχουν ακόμη (ευτυχώς) ανάμεσα στους μαθητές μας, εκείνοι που επιβεβαιώνουν το κάλεσμα του Σαμαράκη και απαντούν στα έπεα πτερόεντα των όποιων Αρδιέων μ' εκείνο το: "Αντιστεκόμαστε, κύριε Σαμαράκη, αντιστεκόμαστε."

Γιατί αναπνέουν βαθιά ακόμη οι εραστές του λόγου κι αντιστέκονται...


Αφιερώνεται σε όλους τους blogers -κοινωνούς του λόγου του Γιώργου Σεφέρη, γιατί επιμένουν να κρατούν τις μνήμες ζωντανές.


2. Συνομιλώντας με το Γιώργο Ιωάννου 45 χρόνια μετά

Το πιο κάτω κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της "Νέας Κίνησης Καθηγητών "τον Ιούνιο του 2009. Αναρτάται στο παρόν ιστολόγιο, γιατί θεωρώ πως το θέμα του παραμένει τραγικά επίκαιρο.

Ήταν μια από εκείνες τις αγγελίες που συνηθίσαμε πια να διαβάζουμε στον καθημερινό τύπο, αφορμή για τούτο το σημείωμα. Δεν έλεγε τίποτα που δεν ξέραμε – μια ακόμη κηδεία ανάγγελλε – ενός παιδιού, 5.5 χρονών, τότε. Κι όμως, η στιφή γεύση ενός ακόμη συλλογικά αθρήνητου, άδικου, παράλογου θανάτου ήρθε να στοιχειώσει ξανά τις κρύπτες της μνήμης, εκεί όπου οι καιροί επιμένουν ν’αποκοιμήσουμε τη συλλογική μας συνείδηση στο όνομα μιας αμφιβόλου προέλευσης κάθαρσης της ψυχής και του τόπου.
«Την πολυαγαπημένη μας θυγατέρα κι αδελφή ΧΧΧ κηδεύουμε από την εκκλησία ΧΧΧ αύριο Κυριακή, 12 Απριλίου, στις 12 ...».
Σε τι μπορεί να διαφέρει ο πόνος που προκαλεί ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου, αν αυτός έρχεται ως αναπόφευκτο τέλος μιας πορείας – μιας όποιας πορείας -  ή αν επιβάλλεται τόσο βίαια, τόσο πρόωρα, τόσο άδικα;
Τούτες τις μέρες που οι εφημερίδες γέμισαν από παλαιούς νεκρούς που «τα οστά τους εταυτοποιήθησαν με τη μέθοδο DNA» και που οι λέξεις αποκαλύπτουν τη φρίκη ενός κόσμου όπου παιδιά και μανάδες, γέροντες και στρατιώτες, έφηβοι και μεσήλικες, γυναίκες  εγκυμονούσες και κορίτσια, δίνουν πρόσωπο στον απρόσωπο αριθμό των αναφορών που ξέραμε ως τώρα...
Τούτες τις μέρες που κάποιες λέξεις (ιστορική αλήθεια, ευθύνες, ειρηνική συνύπαρξη, εθνική ταυτότητα, θύμα και θύτης) απέκτησαν εκ νέου βαρύ φορτίο στη συνείδησή μας, καθώς διάφοροι ειδήμονες και «ειδήμονες» αγωνίζονται να νοηματοδοτήσουν αλλιώς τη γνώση - αλλά, κυρίως, την ημιμάθειά μας. Που κάποιοι έχουν βαλθεί να στρέψουν τη λειψή μας αντίληψη - ή ακόμη και την άγνοιά μας - για όσα έγιναν, προς κατευθύνσεις ετεροφωτισμένες από τα σπάργανα του καθενός – ως είθισται. Ή που, χειρότερα ακόμη, νεοφώτιστοι «επαΐοντες» τολμούν να πειραματίζονται ως νέοι αλχημιστές της ιστορίας, μονοπολώντας το «χάρισμα της προοδευτικότητας», επεμβαίνοντας άτεγκτα στη συλλογική συνείδηση, ενοχοποιώντας και καθαίροντας, συγχεόντας θύτες και θύματα γεγονότων που έντεχνα παραμένουν στο ημίφως μιας σχετικής αλήθειας...
Τούτες τις μέρες που κάποιοι επίμονα θυμούνται τις αλήθειες που έζησαν, αλλά λίγοι αποφασίζουν να μιλήσουν. Που κάποιοι επίμονα αρνούνται να ξεχάσουν σε πείσμα εκείνων που επίμονα στρέφουν τα κεφάλια μόνο μπροστά (λες και το αύριο μπορεί να είναι ασύνδετο με το σήμερα και το χτες). Που οι πολλοί αδυνατούν να κατανοήσουν, αφού κάποιοι άλλοι έχουν φορέσει το προσωπείο της αθωότητας και κρύβονται πίσω από λέξεις βαρύγδουπες, φορτισμένες με τον ηρωισμό και τη δόξα ημετέρων και ετέρων και με το μεγαλείο μιας λαμπρής παρελθούσας προ αιώνων εποχής...
Τούτες τις μέρες, λοιπόν, πώς να μην αναρωτηθείς για την έκβαση της αναμέτρησης ανάμεσα στο σύγχρονο «προοδευτικό λόγο» (χρωματισμένο ποικιλοτρόπως πάνω σε σημαίες και λάβαρα παλαιά και νέα), και τη λογοκοπία της «εθνικοφροσύνης»; Και πώς να μην προκαλεί το δέος η απερισκεψία όσων φρονούν πως έχουν το δικαίωμα να μιλούν «χοντρικά» για αριθμούς και θύματα της βίας, δακρύζοντας αραιά και που μπροστά στους προβολείς, αλλά και μπροστά στα βλέμματα εκείνων που περίμεναν 34 και κάτι χρόνια για να τους επιτραπεί να θρηνήσουν σεμνά απάνω στα απομεινάρια του δικού τους ανθρώπου; Το κοριτσάκι «εδολοφονήθη σε ηλικία 5,5 χρονών, στις 16 Αυγούστου 1974». Πώς να διαβάσεις απλώς για το θάνατο ενός παιδιού, δικού ή ξένου, χωρίς να αναλογιστείς το πώς; Καθώς το γιατί παραμένει μετέωρο να βασανίζει όχι μόνο τις ψυχές όσων αισθάνονται την προσωπική ιστορία τους δεμένη με τούτο τον τόπο, αλλά – κυρίως - τη σκέψη των ελάχιστων που απέμειναν να αναζητούν τις ευθύνες πίσω ή έξω από τα κούφια λόγια των καιρών.
Οι αναλογίες αναπόφευκτες με όσα τεκταίνονται σε κείνο το διήγημα του Γιώργου Ιωάννου για το δεκαεξάχρονο αγόρι που «μαρτύρησε» τότε; Αλλά και για την εμμονή της ιστορίας να μιλά μέσα απ’τη σιωπή και τις παύσεις, να ενοχλεί τον εφησυχασμό με λέξεις δηλωτικές ενός κόσμου βυθισμένου στην παράνοια του φόβου. Να προειδοποιεί για τα επερχόμενα δεινά. Χίλια εννιακόσια εξήντα τρία – όχι το δικό μας – αλλά τόσο σχετικό και καθοριστικό για το δικό μας ’63, είκοσι χρόνια μετά τη μαζική σφαγή στα Καλάβρυτα, εκείνην του ’43, από τους ναζί. Δυο αδέλφια θάβουν τον τότε νεκρό αδελφό τους. Δεκάξι χρονών.
Κι ενώ στοιχειώνουν τη σκέψη τα εκατοντάδες βλέμματα «στα βραχάκια» – μάρτυρες γεγονότων που κρατήθηκαν στο σκότος, αλλά που επίμονα ζωντανεύουν και μας ρωτούν «τι να ’γινε άραγε εκεί σε μας κείνες τις μέρες», σκέφτομαι πως την επόμενη φορά που θα διαβαστεί σε οποιαδήποτε σχολική τάξη το διήγημα του Ιωάννου, την ώρα που μεσ’στη νεκρική σιωπή ακούγεται βραχνά η «χαριστική βολή» και στη θέα του κρανίου και της «μικρής τρύπας λίγο πιο πάνω απ’ το μέτωπο» ζωντανεύει νοερά η στιγμή της εκτέλεσης, όλοι ανεξαίρετα θα δουν στο πρόσωπο του δεκαεξάχρονου μάρτυρα έναν άλλο μάρτυρα της δικής μας ιστορίας: εκείνον του δεκαεννιάχρονου στρατιώτη που τόλμησε να κοιτάξει στα μάτια και να φτύσει κατάμουτρα τον εκπρόσωπο της βίας και της βαρβαρότητας. Μιας βαρβαρότητας με μόνη εθνικότητα αυτήν του φανατισμού, με μόνη θρησκεία αυτήν της τυφλής προσήλωσης στην πατριδολαγνεία, με μόνη κατανοητή γλώσσα την κούφια φανφαρολογία που ξεσηκώνει, που συνεπαίρνει και οδηγεί στο μίσος, την αλλοφροσύνη, την παράνοια.
Ο Ιωάννου οργίζεται γιατί οι νεοέλληνες σιωπούν (ξέχασαν, άραγε, ή καμώνονται πως ξέχασαν) κι ανέχονται εκείνον που δηλώνει αναίσχυντα: «Καλά τους έκαναν. Αφού οι άλλοι σκότωσαν στρατιώτες του κατακτητή». Φοβούνται προφανώς τον ένστολο της παρέας. Ή αναμένουν κι αυτοί τη βολή τους από το όποιο «κασόνι της αμερικάνικης βοήθειας».
Κι εμείς; Όχι είκοσι μα τριανταπέντε και σαρανταπέντε χρόνια μετά, θα παραμείνουμε άραγε το ίδιο με κείνους απαθείς, ανίκανοι να μετρήσουμε τις ευθύνες, να ζυγίσουμε τις ενοχές, να διεκδικήσουμε αυτά που μας στέρησαν; Προσηλωμένοι μόνο στο τότε ή μόνο στο μετά, θα αφεθούμε να φερόμαστε ως ουραγοί των όσων άλλοι για μας αποφασίζουν; Κυριευμένοι από μια απροσδιόριστη ενοχή, φοβούμενοι το δικό μας «ένστολο», θα επιτρέψουμε τη δικαίωση της βαρβαρότητας - της όποιας βαρβαρότητας, δικής μας και ξένης – μπροστά στο πολλά υποσχόμενο «κασόνι» που προορίζεται για όσους σωπαίνουν; Η θα τολμήσουμε να αντιδράσουμε σε όσα δυναστεύουν όχι μόνο εμάς, αλλά και την κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, και την κάθε συλλογική οντότητα;
Ο δρόμος του μαντατοφόρου αμφίβολος. Προς το παρόν, το μήνυμά του έντεχνα συβηλλικό. Επιστρατεύονται άμουσα ομοιώματα Κασσάνδρας, ιερατεία με προσωπεία χαρωπά, Απόλλωνες, Ήφαιστοι, Ερμήδες και τα λοιπά και τα λοιπά. Ξορκίζοντας τους Προμηθείς, μας έμαθαν να μεταφράζουμε πια και το «οι καιροί ου μενετοί».
Η χαμηλότονη σοφία σπανίζει. Κυριαρχούν οι κραυγές.
Οι απόγονοι του Αισχύλου μάς εγκατέλειψαν προτού ολοκληρώσουν το έργο, αφήνοντάς τους υποκριτές μονάχους να τα βγάλουν πέρα με την ύβρη, το χορό να θρηνεί βουβά μες στο πένθος και τους ελάχιστους εναπομείναντες θεατές να αναρωτιούνται προς τα πού να αναζητήσουν την κάθαρση, καθώς επίδοξοι ατάλαντοι θεατροποιοί μάχονται μαζί με ετερόφωτους κομπάρσους να περιτυλίξουν το σύγχρονο από μηχανής θεό με τα χολιγουντιανά εφέ μιας άκομψης φαρσοκωμωδίας, για να οδηγήσουν το δράμα στη λύση του, ερήμην του πλήθους, αγνοώντας τη νέμεση και επινοώντας νέες θεατρικές συμβάσεις στη θέση των αισχύλιων νόμων...
Μάιος - Ιούνιος 2009

Ευχαριστώ την Αλεξάνδρα, τον Αλέξη, την Αμαλία, την Άννη, την Ειρήνη, τη Μαρία, τη Νίκη, την Παναγιώτα, την Πωλίνα, τη Σόνια, τη Σοφία, τη Φοίβη, τη Χαρά, το Χάρη, τη Χλόη και όλα τα άλλα 17-18χρονα παιδιά που, βιώνοντας την έννοια της ενσυναίσθησης, σιωπηλά και ριγώντας, άπλωσαν τους κραδασμούς της ψυχής τους πέραν του χωροχρονικού πλαισίου της ανάγνωσης του διηγήματος.



3. Παραφράζοντας τον Καβάφη


Το πιο κάτω κείμενο με την αφιέρωση "Προς άρτι προαχθέντες διευθυντές, επιθεωρητές, ΠΛΕ (πρώην συναδέλφους) και όχι μόνο..." πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της "Νέας Κίνησης Καθηγητών "το Δεκέμβρη του 2008 και προκάλεσε σωρεία αντιδράσεων εκ μέρους υψηλόβαθμων στελεχών του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού της Κυπριακής Δημοκρατίας, οι οποίες απλώς επαλήθευσαν το περιεχόμενό του.
Δημοσιεύτηκε επίσης στην εφημερίδα "Πολίτης" το Μάρτιο του 2010 μετά την τροποποίηση της νομοθεσίας που διέπει το δικαίωμα έκφρασης των εκπαιδευτικών, η οποία επιτεύχθηκε χάρη στον αγώνα της Νέας Κίνησης Καθηγητών και των στελεχών της και στην αποτελεσματική παρέμβαση της Επιτρόπου Διοικήσεως.

Διαβάζοντας τούτες τις μέρες και πάλι τον Αλεξανδρινό, αναγνώρισα αναπόφευκτα "εις τα περίχωρα της Αντιόχειας" τα νέα καμώματα των σύγχρονων Ιουλιανών. Η σκέψη μειδίασε ειρωνικά μπροστά σ' όλους εκείνους τους "ταλαίπωρους που ζητούν να μπαλωθούν, έχοντας τη συνείδησή τους ήσυχη για το αψήφιστο της εκλογής", αλλά και σε όλους εκείνους που "ενέδωσαν" εκείνη τη "φρικτή μέρα που πήραν το δρόμο για τα Σούσα", κρατώντας - έστω - λίγη από τη νοσταλγία της "Αγοράς". Κι έτσι, υποκινούμενη από το κλίμα της "ζεστής και ποιητικής εκείνης μέρας", με τις "ενθουσιώδεις επευφημίες των Αλεξανδρινών" γύρω μου να χαιρετίζουν "τη λαμπρή παράταξη των στρατιωτών", αλλά και φοβούμενη ότι τα κούφια λόγια και θεάματα στις μέρες μας ολοένα και μαγεύουν χωρίς πλέον να ξέρουμε ("ήξευραν" τότε), είπα να αποπειραθώ να κοινοποιήσω προς εσάς, τους άρτι προαχθέντες διευθυντές και επιθεωρητές (που ίσως να αφορά και τους άρτι "προαχθέντες" γενικώς), μια φιλική συμβουλή, εκ μέρους των συναδέλφων που δε σας θεωρούν εκ προοιμίου εχθρούς. Εάν μάλιστα, προτού αναλάβετε αυτή τη θέση (που σε κάποιους μοιάζει να 'ναι απόδειξη δύναμης και εξουσίας, σε άλλους - πιο ρομαντικούς - απόδειξη γνώσεων και ικανοτήτων), είχατε αποδείξει στην τάξη και στους καθηγητικούς συλλόγους, "στο Δήμο και την Αγορά", την επάρκεια και το ήθος σας (και τονίζω εμφαντικά το εάν) και δεν προλάβατε (ακόμη;) να αποδείξετε με τις πράξεις σας την ταύτιση και ό,τι προηγουμένως κατακρίνατε (και πάλι το εάν με ζορίζει), ίσως να ανήκετε σε εκείνους "τους ελάχιστους που μας διαβάζουν" (για να θυμηθούμε και έναν άλλο ποιητή, πιο οικείο μας - ίσως).
Παίρνω, λοιπόν, με το ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς (που για σας και για κάποιους είναι αφετηρία νέων καθηκόντων), το δικαίωμα που μου δίνει το κύρος και μόνο του να 'μαι Εκπαιδευτικός (κύρος που έχει αποκτηθεί από το σύνολο των μαχόμενων Εκπαιδευτικών και που ενισχύεται στην πράξη καθημερινά με το έργο τους), για να σας αποτρέψω μέσα από το λόγο του Αλεξανδρινού από εκείνες τις πράξεις (γνωρίζετε καλά για ποιες μιλώ, κι αν όχι, δεν είναι δύσκολο να πληροφορηθείτε) που προσβάλλουν το ήθος και το κύρος ενός ατόμου που κάποτε υπηρέτησε μαζί με τους συναδέλφους του τη δημόσια παιδεία αυτού του τόπου, έχοντας (ίσως) ως οδηγό την αγάπη του για τη γνώση και την αναζήτηση της αλήθειας και ως κίνητρο την έγνοια του για τα παιδιά "του".
Και επειδή δυστυχώς πολλοί από τους προκατόχους σας, κυρίως εκείνοι που ανέβηκαν τους ορόφους του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού (νομίζοντας ότι απέκτησαν εξουσία ανάλογη με το ύψος του ορόφου όπου βρίσκεται το γραφείο τους - τι αυταπάτη!) έχουν συχνά φανεί "ανώτεροι" των... προσδοκιών μας, σε υπεροψία και αυταρχισμό - ίσως για να καλύψουν επιστημονικά κενά και αδυναμίες ή ακόμη για να αποδείξουν υποταγή στους προϊσταμένους τους - ευελπιστώ πως θα διακρίνετε το "μεγάλο Ναι" από το "μεγάλο το Όχι" (εκείνο του Αλεξανδρινού, εννοείται) την ώρα που θα κληθείτε να υπερασπιστείτε "την τιμή και την πεποίθηση" του Εκπαιδευτικού.
Αν όμως επιλέξετε - σαν κάποιους άλλους, "εκλεκτούς" της όποιας εξουσίας - πεινασμένοι για αναγνώριση και δύναμη, να φέρεστε ως άλλοι Ιούδες, αξιοποιώντας τα μέσα που σας δίνει η θέση σας για να διαβάλετε στα φανερά ή πισώπλατα, να εκδικηθείτε (αλήθεια, γιατί;), να επιβληθείτε, να "αξιολογήσετε" κατά που φέρνει ο άνεμος τους πρώην συναδέλφους σας, μην αναρωτηθείτε πώς και γιατί θα ακούσετε "έξαφνα τους ήχους του μυστικού θιάσου".
Κι αν τα λόγια μου σας θύμισαν τις προτροπές και συμβουλές του Αλεξανδρινού προς τον Αντώνιο, ευελπιστώ να μη χρειαστεί ν' αποχαιρετήσετε μια μέρα κι εσείς την Αλεξάνδρεια, νικημένοι από τον ίδιο τον εαυτό σας.
Κι αν ακόμη ο Αλεξανδρινός θυμίζει σε όλους μας εκείνες τις άλλες Αντιόχειες - πέραν των εκπαιδευτικών - ας μην αρχίσουμε ήδη το θρήνο, θεωρώντας πως "οι προσπάθειές μας είναι σαν των Τρώων συφοριασμένες". Γιατί κάτι τέτοια αναμένουν από μας όλοι εκείνοι που "φρονούν πως είναι στα γεμάτα ενδεδειγμένοι για να υπηρετήσουν αυτήν την χώρα" επιμένοντας να αποφασίζουν στη θέση μας για τα "του Δήμου, του Θεάτρου και της Αγοράς" αλλά και για τις όποιες "σατραπείες".
Αναφορές
Κ.Π.Καβάφη
·        Εις τα περίχωρα της Αντιόχειας
·        Ας φρόντιζαν
·        Σατραπεία
·        Αλεξανδρινοί Βασιλείς
·        CHE FECE... IL GRAN RIFIUTO
·        Απολείπειν ο θεός Αντώνιον
·        Τρώες
Κώστα Μόντη, Έλληνες ποιητές

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Όλα τα σχόλια που αφορούν τα θέματα που αναρτώνται είναι ευπρόσδεκτα, εφόσον παραμένουν σε πλαίσιο σεβασμού και νομιμότητας. Ευπρόσδεκτες είναι όλες οι απόψεις, οι διαφωνίες, ο αντίλογος και η κριτική απέναντι στα γραφόμενα. Δεν επιτρέπονται σχόλια που περιέχουν στοιχεία λιβέλλου, ρατσιστικά, υβριστικά ή προσβλητικά για οποιονδήποτε και για οποιοδήποτε στοιχείο του οικοσυστήματος. Ο συγγραφέας αυτού του ιστολογίου διατηρεί το δικαίωμα να διαγράψει οποιοδήποτε σχόλιο δε σέβεται την πιο πάνω αρχή.