Και τώρα πώς θα μας φακελώνουν άραγε;

Ο εκπαιδευτικός κόσμος κέρδισε πρόσφατα μια σημαντική μάχη για την επαγγελματική του αξιοπρέπεια: Με απόφαση της Βουλής ψηφίστηκε η τροποποίηση της νομοθεσίας που αφορά στην κοινοποίηση των υπηρεσιακών εκθέσεων / αξιολογήσεων, ενώ αναμένεται ακόμη να δοθεί στους Εκπαιδευτικούς και το δικαίωμα πρόσβασης στους φακέλους που βρίσκονται στην ΕΕΥ.

Η εξέλιξη αυτή ολοκληρώνει - σε νομικό επίπεδο - τους συνδικαλιστικούς αγώνες στους οποίους η Νέα Κίνηση Καθηγητών πρωτοστάτησε για την κατάργηση του "μυστικού φακελώματος" των Εκπαιδευτικών από τους ιεραρχικά ανώτερούς τους, με όσα αυτό συνεπάγεται. (Λεπτομέρειες, για όσους δε γνωρίζουν, μπορείτε να βρείτε κάτω από την ετικέτα "Ελευθερία της έκφρασης".)

Όσοι από μας ανέκαθεν καταγγέλλαμε και καταδικάζαμε το καθεστώς αδιαφάνειας που επέτρεπε την αδικία και την κατάχρηση εξουσίας εκ μέρους εκπροσώπων του Υπουργείου Παιδείας, ενώ έδινε τη δυνατότητα για καταδυνάστευση των εκπαιδευτικών και προσβολή της αξιοπρέπειάς τους, θεωρούμε ως ιδιαίτερα θετική και αυτή την εξέλιξη, μετά και την αλλαγή της νομοθεσίας όσον αφορά στο δικαίωμά μας στην ελεύθερη έκφραση.

"Εύγε" (!!!) στην ηγεσία της ΟΕΛΜΕΚ για το "συνδικαλιστικό" της ήθος και έθος υποταγής

Η ηγεσία της ΟΕΛΜΕΚ απέστειλε επιστολή στο Υπουργείο Παιδείας για να ζητήσει να της σταλεί η πρόταση του για το νέο Ωρολόγιο Πρόγραμμα (ξέρετε, εκείνο που - ως είθισται - διέρρευσε στον τύπο, αλλά ακόμη δε δόθηκε στους άμεσα ενδιαφερομένους). Και... με πλήρη συναίσθηση της συνδικαλιστικής της ευθύνης (!!!) με τα λεγόμενά της προδιαθέτει το Υπουργείο ότι η πρότασή του θα γίνει αποδεκτή.

Προτού την δουν (επίσημα τουλάχιστον), προτού καταθέσουν τις θέσεις τους οι Κλάδοι και οι Κινήσεις, προτού διαβουλευθούν, δηλώνουν ότι βιάζονται να πάρουν την πρόταση, για να προλάβουν (άκουσον, άκουσον), να τη συμφωνήσουν έγκαιρα, ώστε να εφαρμοστεί τον ερχόμενο Σεπτέμβρη. 

Τόση σπουδή! Μπας και δεν προλάβουμε και χάσουμε την ευκαιρία... 

Και τόση ανησυχία, γιατί η καθυστέρηση θα είναι "ανασταλτικός παράγοντας για την εφαρμογή της το Σεπτέμβρη". (Άλλοι θα έπρεπε να ανησυχούν, κύριοι της Γραμματείας, για τα του οίκου τους, για τις συνέπειες της όλης καθυστέρησης.) Αλλά και τόση υποταγή από τους συνδικαλιστές μας στο προεδρείο! Εύγε!!!

Για του λόγου το αληθές, διαβάστε την επιστολή (όπως στάλθηκε σε όλους τους Γενικούς Αντιπροσώπους) και θαυμάστε τους:

Καλό δρόμο...

Καλό σου ταξίδι, Χριστόφορε, ήρεμα πια και γαλήνια...

Αποδυνάμωση VS Aυτονόμηση της σχολικής μονάδας

Ακόμη ένα πλήγμα στο κύρος αλλά και στα περιθώρια αυτενέργειας των Εκπαιδευτικών ήταν η απόφαση του Υπουργείου Παιδείας να αφαιρέσει από τους Καθηγητικούς Συλλόγους το δικαίωμα της διά παντός αποβολής των μαθητών.

Απευθυνόμενη στους ιθύνοντες που αποφάσισαν ερήμην των Εκπαιδευτικών και χωρίς να ζουν την καθημερινότητα του σχολείου, θα ήθελα να τους γνωστοποιήσω τα εξής:

Δεν είναι, γιατί θέλουμε να διώχνουμε τους μαθητές μας, ούτε γιατί αισθανόμαστε περήφανοι, όταν αναγκαζόμαστε να καταφύγουμε στην έσχατη αυτή «λύση». Δεν είναι γι’ αυτούς τους λόγους που διαμαρτυρόμαστε για την εν λόγω απόφαση. Είναι γιατί τα δημόσια σχολεία έχουν καταντήσει χώρος απασχόλησης για κάποιους μαθητές (με τις ευλογίες της πολιτείας, άραγε, ή με την αδράνεια εκείνων που έχουν ταχθεί να αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς;), ενώ κανείς ιθύνων νους δεν τολμά να αναγνωρίσει πραγματικά τις ευθύνες του ως συναποφασίζων για τόσο σοβαρά θέματα, αλλά και να πράξει αναλόγως και με σεβασμό απέναντι στους λοιπούς εμπλεκόμενους.

Πόσο οι προβλέψεις των οικονομολόγων πρέπει να μας ανησυχούν για τα της παιδείας και πολιτείας;

Στην τελευταία Παγκύπρια Συνδιάσκεψη των Γενικών Αντιπροσώπων της ΟΕΛΜΕΚ το Δεκέμβρη του 2010, κάποια συνάδελφος Μαθηματικός σχολίασε με ειρωνικό ύφος τις τοποθετήσεις μου για την παγκόσμια οικονομική κρίση και τους κινδύνους της σε σχέση με την εκπαίδευση.

Επειδή δεν είμαι οικονομολόγος, για να δώσω με ορθούς όρους αυτού του είδους τις πληροφορίες, κι επειδή θεωρώ - ως Φιλόλογος - ότι τα νήματα της ιστορίας και το συνακόλουθο κοινωνικό γίγνεσθαι καθορίζονται πρωτίστως από τις οικονομικές εξελίξεις που επιδρούν άμεσα στο βίο των ανθρώπινων συνόλων, διαβάζοντας κάποιες οικονομικές προβλέψεις από έγκυρους οικονομολόγους, αισθάνομαι ιδιαίτερη ανησυχία για το πώς θα συρρικνωθούν ακόμη περισσότερο τα περιθώρια κοινωνικής παρέμβασης μέσα από το δημόσιο σχολείο.

Προς τούτο σας παραπέμπω στο ιστολόγιο 

http://neapolitikioikonomia.blogspot.com

από το οποίο και το ακόλουθο απόσπασμα, με την άδεια του συγγραφέα:

Παραπλανητικές οι συγκρίσεις Λουξεμβούργου - Κύπρου για τράπεζες.

Με αφορμή το "τέλος" μιας περιοδικής έκδοσης και το μέγαρο πολιτισμού, οι αντιφάσεις του εν Κύπρω πολιτισμού και οι αντινομίες του διαπολιτισμικού διαλόγου

Το Νοέμβριο που μας πέρασε η συντακτική ομάδα του περιοδικού "Το Ρεύμα" αποφάσισε την αναστολή της έντυπης λειτουργίας του, μετά από δύο χρόνια δημιουργικής παρουσίας, ανακοινώνοντας στο όγδοο του τεύχος πως "το τεύχος αυτό θα είναι το τελευταίο που εκδίδεται σε αυτή τη μορφή. Οι πιθανότητες και οι δυνατότητες συνέχισης της προσπάθειας απεριόριστες. Προς το παρόν, έστω και για μια στιγμή, θα κάνει παύση: για αξιολόγηση όσων έγιναν, προβληματισμό για όσα δεν έγιναν, σκέψεις, ιδέες και ανατροφοδότηση."

Όποια κι αν ήταν ή είναι η τοποθέτηση των αναγνωστών απέναντι στο περιεχόμενο του περιοδικού, θεωρώ πως το "Ρεύμα" έδωσε ένα ξεχωριστό στίγμα με την παρουσία του στα κοινωνικά-πνευματικά δρώμενα της Κύπρου. Μια προσεγμένη έκδοση, η οποία έδωσε τη δυνατότητα σε νέους κυρίως ανθρώπους να καταθέσουν γραπτώς τις απόψεις τους, να διαλεχθούν για σημαντικά κοινωνικά ζητήματα και με πιο παραδοσιακές φωνές, και να φωτίσουν πτυχές της πολιτικής σκέψης της εποχής μας. Μπορεί προσωπικά να διαφωνούσα με το περιεχόμενο αρκετών από τα άρθρα που δημοσιεύονταν, δεν έπαυσα ωστόσο να κρίνω την έκδοσή του ως θετική στο πλαίσιο των ελάχιστων εντύπων που στόχευαν σε έναν επιστημονικό κοινωνικό διάλογο, σε μια εποχή άνυδρη πνευματικά και σε έναν τόπο όπου κυριαρχούν  τα έπεα πτερόεντα της πολιτικής. Γι' αυτό και  ο τερματισμός της λειτουργίας του - έστω και προσωρινός, μέχρι η συντακτική του ομάδα να μπορέσει να υπερβεί τα εμπόδια που ανέκοψαν τη λειτουργία του - δεν μπορεί παρά να θλίβει το "διψασμένο" αναγνώστη της Κύπρου. Κυρίως, όταν αντιλαμβάνεται με πόση ευκολία αποφασίζεται να δοθούν μερικά εκατομμύρια σε έργα δήθεν πολιτιστικής υποδομής (όπως το μέγαρο πολιτισμού στο οποίο αφιερώθηκε η προηγούμενη ανάρτηση) κι όταν η δημιουργία πνευματικού έργου αντιμετωπίζεται ως "άχθος αρούρης" από μερικούς ιθύνοντες και διαχειριστές δημόσιου χρήματος.

Με την ευχή λοιπόν, να επανέλθει κάποια στιγμή στη κυκλοφορία το "Ρεύμα" ή κάποιο άλλο ανάλογου είδους και ποιότητας πνευματικό ρεύμα, αναρτώ πιο κάτω - ως μικρή συμβολή στην ιστορία του Ρεύματος  - ένα δικό μου άρθρο ,που είχε δημοσιευτεί στο 2ο τεύχος του περιοδικού το Φεβρουάριο του 2009, στην ενότητα που είχε αφιερωθεί στη Διαπολιτισμική Εκπαίδευση. Κρίνω πως το περιεχόμενό του - με εξαίρεση τη χρονική απόσταση από το Ευρωπαϊκό Έτος Διαπολιτισμικού Διαλόγου (δυο χρόνια περισσότερα από τότε) - παραμένει επίκαιρο ως προς την αντιμετώπιση της ετερότητας, ως προς την έμφαση στις πολιτισμικές διαφορές (που συχνά χρησιμοποιούνται ως παραπέτασμα για τη συγκάλυψη των κοινωνικο-οικονομικών διαφορών και της επικράτησης του δικαίου του ισχυρού), αλλά και ως προς τις προκλήσεις της εποχής μας για πραγματική διαπολιτισμική αγωγή και εκπαίδευση σε συνδυασμό με την εκπαίδευση για τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ειρήνη.

Διαπολιτισμικός Διάλογος, διαπολιτισμική αγωγή και σεβασμός απέναντι στη διαφορετικότητα. Αρκεί;

Το υπό ανέγερση "Μέγαρο Πολιτισμού" θα μπορεί να στεγάσει την ύβρη των αρχόντων;

Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται πως σε τούτο τον τόπο η κατασπατάληση δημόσιου χρήματος για έργα (δήθεν) "κοινής ωφελείας" γίνεται χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι φωνές διαμαρτυρίας των πολιτών - ούτε ακόμη αυτές (ή μάλλον κυρίως αυτές) που προέρχονται από πολίτες που γνωρίζουν καλύτερα τα πράγματα από εκείνους που λαμβάνουν τις αποφάσεις.

Αναφέρομαι στο περιβόητο (!!!) και περιλάλητο "Μέγαρο Πολιτισμού" (τα εισαγωγικά ως σχόλιο και των δύο λέξεων και σε αντιδιαστολή με τη σεμνότητα στην οποία παραπέμπει η έννοια του αυθεντικού πολιτισμού), του οποίου την ανέγερση - κατά τα φαινόμενα - καμιά φωνή σύνεσης και λογικής δεν μπορεί να σταματήσει.

Κι επειδή όσο πάνε και λιγοστεύουν οι φωνές της αντίδρασης απέναντι στις επικίνδυνες για το σύνολο αποφάσεις (κυρίως οι φωνές από ανθρώπους σώφρονες και νοήμονες που τολμούν να αντιδρούν ενώ το πλήθος αδιαφορεί και σωπαίνει) δημοσιεύεται πιο κάτω μια φωνή διαμαρτυρίας για το εξώφθαλμα παράλογο εγχείρημα ανέγερσης του Μεγάρου σε εποχές ισχνών αγελάδων και σε έναν τόπο όπου η πολιτιστική υποδομή πάσχει πολλαπλώς και ποικιλοτρόπως  - και άρα το τελευταίο που χρειάζεται είναι το περί ου ο λόγος "Μέγαρο". Σας καλώ, λοιπόν, να διαβάσετε τη φωνή ενός πολίτη που πραγματικά νοιάζεται για τα πολιτιστικά και πνευματικά δρώμενα αυτού του τόπου, του φίλου και για χρόνια συνεργάτη σε προσφορά πολιτιστικού έργου Ιούλιου Θεοδωρίδη - την οποία, βεβαίως, αμφιβάλλω αν ακούσουν οι "ιθύνοντες" και οι "περί πολιτισμού πολυπράγμονες" που λαμβάνουν τις αποφάσεις επί χάρτου.

Φίλε Ιούλιε, αφού τις φωνές μας δε θέλουν πια να τις ακούνε αλλιώς, ευλπιστώ από εδώ να διαβαστεί το κείμενό σου και να προκαλέσει. Σε σένα, λοιπόν, ο λόγος:

«Των οικιών υμών εμπιμπραμένων υμείς άδετε»

Του Ιούλιου Θεοδωρίδη

Κάπως έτσι θα χαρακτήριζα την κατ’ επίφαση συζήτηση που επαναφέρθηκε αυτές τις μέρες σε σχέση με το περίφημο Μέγαρο Πολιτισμού. Ενώ, δηλαδή, γίνεται αντικειμενικά παραδεκτό πως λείπουν στον τόπο μας βασικά έργα πολιτιστικής υποδομής (αρχαιολογικό μουσείο, κρατική βιβλιοθήκη, πινακοθήκη σύγχρονης τέχνης και κρατικό θέατρο – το μόνο του οποίου άρχισε, επιτέλους, η ανέγερση) κάποιοι εξακολουθούν να θέτουν ως προτεραιότητα το Μέγαρο Πολιτισμού! Περί αυτού πρόκειται κι όχι γιατί μπαίνουν μπροστά μας «ψευδοδιλήμματα» (π.χ. «Μουσείο ή Μέγαρο»). Άλλωστε, μήπως έχει διαπιστώσει κάποιος να επιδεικνύεται η ίδια ή έστω παρόμοια «εμμονή» για υλοποίηση του έργου του Αρχαιολογικού Μουσείου; Έστω κι αν υπήρξε η «δέσμευση» για ανέγερσή του στο χώρο του κατεδαφισμένου, πλέον, Γενικού Νοσοκομείου.

Παγκόσμιας πρωτοτυπίας μίμηση (!!!) από τους "δεσμώτες των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων"

Διαβάζω και μεταφέρω από την τελευταία έκδοση (Οκτ. - Δεκ. 2010) του περιοδικού "Φιλόλογος" (έκδοση του συλλόγου αποφοίτων της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης), από τη στήλη Θέσεις & Σημειώματα, από το άρθρο με τον τίτλο:

ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΕ ΠΕΡΙ ΚΑΙ ΑΠΑΙΔΕΥΣΙΑΣ: ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΕΣΜΩΤΕΣ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΕΣΜΩΤΕΣ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΩΝ

ήτοι

... ΔΕΣΜΩΤΕΣ ΕΝ ΚΑΤΑΓΕΙΩ ΣΠΗΛΑΙΩ ΚΑΙ ΔΕΣΜΩΤΕΣ ΕΝ ΑΓΟΡΑΙΣ ΤΟΥ ΝΥΝ ΑΙΩΝΟΣ

"Πρώτη, ίσως, φορά, κι αυτό αποτελεί μάλλον παγκόσμια πρωτοτυπία στα χρονικά των μεταρρυθμιστικών προγραμμάτων, παρουσιάζεται πρόγραμμα, χωρίς να στηρίζεται σε κάποιο σκεπτικό. Δεν μιλούμε, βέβαια, για φιλοσοφική θεμελίωσή του. Πάει πολύ να την αναζητήσουμε αυτήν την πολυτέλεια (!) σε τέτοιου είδους σκαριφήματα." (ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2010 ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ | 535)

φοβάμαι όλ' αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...

Δύσκολη η επιστροφή στα καθ' ημάς... όταν έχεις τόσα να πεις αλλά και τόσα για να σωπάσεις. Με θλίψη ή και σπαραγμό ψυχής για όσα τεκταίνονται ή για όσα δεν τεκταίνονται "εκεί έξω". Κυρίως για εκείνα από τα τελευταία (που δεν τεκταίνονται) και αφορούν διαδικασίες περισυλλογής και στοχασμού, σιωπής, στοχασμού και αναστοχασμού.
Το φοβερό είναι μάλιστα που κάποιοι εκεί πάνω στα της "πρωτευούσης" νομίζουν ότι προχωρούν -  και... προχωρούν, βεβαίως (αλλά οπισθοδρομώντας...) - και προχωρούν, βεβαίως (αλλά χωρίς εμάς) - και προχωρούν, βεβαίως, για να μας βουλιάξουν εκεί από όπου δύσκολα θα βγούμε.
(Ν΄ακούν άραγε τις φωνές από τα παρακάτω - "όι όι μάνα μου, όι όι μάνα μου"* - ; αλλά πώς, αφού αδυνατούν να αισθανθούν τις ανάσες των ποιητών που σιγοψιθυρίζουν στ' αυτιά εκείνων που έχουν σωπάσει)

Θυμάμαι που στα φοιτητικά μου - τότε - άκουγα το Βασίλη και ριγούσα:

"φοβάμαι όλ' αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα - φοβάμαι όλ' αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα". 

 
Και να που ακόμη γίνονται - όχι χωρίς εμένα, αλλά χωρίς εμάς. Ή δε γίνονται και απλώς νομίζουν εκείνοι πως κάτι γίνεται μέσα στη γενική σταλούρα των καιρών. Κι επαίρονται για τη "σοφία" τους - την "πασών των επιστημών και των της πολιτείας" (δήθεν) σοφία τους - οι άμυαλα άμυαλοι κατέχοντες τους θρονίσκους μιας εφήμερης εξουσίας (εδώ κι αλλού) που τους προσδίδει τόσο κύρος όσο τους παραχωρεί γενναιόδωρα (!) ο καθρέφτης και τα πιστά στρατιωτάκια τους.

Για τα περαιτέρω, θα τα πούμε ξανά, σιγά-σιγά και σταδιακά. Κι είναι πολλά...
Προς το παρόν - κατά το Νιόνιο -

"δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά, στην Αγορά, στο Λαύριο

(ή μήπως ξέρω, αλλά...)

Είμαι μεγάλος, με τιράντες και γυαλιά, κι όλο φοβάμαι το αύριο."

Όχι για μένα - τι να φοβηθώ, πια - αλλά για μας.

Για μας, πού;
Εδώ, στην Αθήνα, στο Κάιρο, στην Υεμένη (κι όπου οι ανατροπές μπορεί να εκτροχιαστούν προς κατευθύνσεις αλλοτριωτικές αν εκείνοι που εξεγείρονται χειραγωγούνται) και πάλι εδώ κι από εδώ παντού, "κι από δω ποιος ξέρει πού με τα μυαλά που κουβαλάτε...;"**
(Σ΄ευχαριστώ Αριάγνη που με δάνεισες και σήμερα τις λέξεις)

* Από το Άξιον Εστί του Οδ. Ελύτη, Τα Πάθη, Ανάγνωσμα πρώτο (Πορεία προς το μέτωπο)

** Στρ. Τσίκρα, Αριάγνη, Τριλογία "Ακυβέρνητες Πολιτείες"