Καλωσόρισμα




Προς υποψήφιους συνομιλητές των εκπαιδευτικών ασπαλάθων

Αθεράπευτα ελεύθεροι,

Επίμονοι υποστηρικτές του δημόσιου αγαθού της παιδείας ως δικαιώματος και ως χώρου δια-μόρφωσης του πολιτευόμενου πολίτη,

Αμετανόητα διαμαρτυρόμενοι για τα κακώς έχοντα στο δημόσιο βίο,

Εραστές του λόγου σε όλες τις διαστάσεις και τις προεκτάσεις της έννοιας,

Συνειδητά αποκλίνοντες ως μη υπάκουοι υπήκοοι των προκαθορισμένων προτύπων αγορασμένης "ευτυχίας",

Απολαμβάνοντες ώρες μοναχικής ενδοσκόπησης αλλά και κοινωνοί γενναιόδωροι όσων συν-κινούν τις ψυχές και διανοίγουν ποικίλες οδούς προς την κάθαρση,

Μοιραστείτε διαδικτυακά καταθέσεις ειλικρινούς στοχασμού σ'αυτά που σταδιακά θα ξετυλιχθούν στον ιστοχώρο αυτό.

Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

20 Ιουλίου 1974 - 20 Ιουλίου 2010

Για την Κερύνεια...

Πώς αλλιώς να μιλήσεις σήμερα για τις μνήμες που ακόμη πληγώνουν, παρά με τους στίχους ενός γνήσιου Κύπριου ποιητή, που αγάπησε την Κερύνεια και τη θάλλασά της ως το χώρο της πρώτης ποιητικής του έμπνευσης, αλλά - κυρίως - ως το χώρο της ύπαρξης και του προσδιορισμού της συλλογικής ταυτότητας απέναντι στους "άλλους", στους ανεπιθύμητους άλλους.

Ο Κώστας Μόντης, με "πηγμένο μελάνι" και πίκρα για την εισβολή, για την προδοσία, αντιστρέφοντας τους όρους για το ποιος ευθύνεται και για το πώς εμείς ως λαός φερθήκαμε στον αγαπημένο τόπο, εκφράζει ένα βαθύ φυλετικό παράπονο - το οποίο και θάθελα να μοιραστώ σήμερα μαζί σας - αποκαλύπτοντας το επώδυνο της παραδοχής του:


ΤΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ

Είναι δύσκολο να πιστέψω
πως μας τους έφερε η θάλασσα της Κερύνιας,
είναι δύσκολο να πιστέψω
πως μας τους έφερε η αγαπημένη θάλασσα της Κερύνιας.


Και ιδιαίτερα σήμερα, εν μέσω επετειακής πολιτικής τυμπανοκρουσίας και καπήλευσης του πόνου των άλλων από κάθε λογής "πραματευτές", διαβάζοντας την ποίηση του Μόντη, την ώρα που το βλέμμα μου μένει σταθερά κι επίμονα στις παρενθέσεις και στα αυτοσχόλια, σκέφτομαι με πικρία πως - περισσότερο από όλα τ' άλλα που διαβάζω - τούτη η παρένθεση που ακολουθεί στον τελευταίο στίχο, καθώς συνομιλεί με αυτήν του τίτλου, με βασανίζει με την αλήθεια της:


ΚΕΡΥΝΙΑ (ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ)
Ας ήταν να ξανακαθόμουνα
ένα απόγευμα στο λιμανάκι σου
να γράφω στίχους
και να παίζη μαζί μου ο άνεμος
και να μου παίρνη το χαρτί
(-Ας' τα αυτά τώρα, δεν είν' ώρα γι' αυτά τώρα!)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Όλα τα σχόλια που αφορούν τα θέματα που αναρτώνται είναι ευπρόσδεκτα, εφόσον παραμένουν σε πλαίσιο σεβασμού και νομιμότητας. Ευπρόσδεκτες είναι όλες οι απόψεις, οι διαφωνίες, ο αντίλογος και η κριτική απέναντι στα γραφόμενα. Δεν επιτρέπονται σχόλια που περιέχουν στοιχεία λιβέλλου, ρατσιστικά, υβριστικά ή προσβλητικά για οποιονδήποτε και για οποιοδήποτε στοιχείο του οικοσυστήματος. Ο συγγραφέας αυτού του ιστολογίου διατηρεί το δικαίωμα να διαγράψει οποιοδήποτε σχόλιο δε σέβεται την πιο πάνω αρχή.