Καλωσόρισμα




Προς υποψήφιους συνομιλητές των εκπαιδευτικών ασπαλάθων

Αθεράπευτα ελεύθεροι,

Επίμονοι υποστηρικτές του δημόσιου αγαθού της παιδείας ως δικαιώματος και ως χώρου δια-μόρφωσης του πολιτευόμενου πολίτη,

Αμετανόητα διαμαρτυρόμενοι για τα κακώς έχοντα στο δημόσιο βίο,

Εραστές του λόγου σε όλες τις διαστάσεις και τις προεκτάσεις της έννοιας,

Συνειδητά αποκλίνοντες ως μη υπάκουοι υπήκοοι των προκαθορισμένων προτύπων αγορασμένης "ευτυχίας",

Απολαμβάνοντες ώρες μοναχικής ενδοσκόπησης αλλά και κοινωνοί γενναιόδωροι όσων συν-κινούν τις ψυχές και διανοίγουν ποικίλες οδούς προς την κάθαρση,

Μοιραστείτε διαδικτυακά καταθέσεις ειλικρινούς στοχασμού σ'αυτά που σταδιακά θα ξετυλιχθούν στον ιστοχώρο αυτό.

Τρίτη 27 Αυγούστου 2013

Αποχαιρετισμός

... στον παπά μου - 40 μέρες σήμερα από εκείνη την Παρασκευή που μας έφυγε - τα λόγια που τον συνόδευσαν την ώρα του αποχαιρετισμού μας, μικρή προσφορά στην προσωπικότητά του...

Κυριακή 23 Ιουνίου 2013

Αποχαιρετισμός στην αγαπημένη μου Σύλβια που μας έφυγε τόσο νωρίς...


"Πολυαγαπημένη μας Σύλβια,

Βαρύς ο ρόλος να εκφράσω σήμερα τα συναισθήματα που πλημμυρίζουν τις ψυχές όλων όσοι αισθανόμαστε σήμερα ορφανοί από την απώλειά σου... επώδυνη η ευθύνη να μιλήσω γι’ αυτό που υπήρξες στη ζωή, έχοντας αποδεχτεί ότι δεν είσαι πια μαζί μας. Κι όμως, Σύλβιά μου, δε θα σου πω πόσο αβάσταχτο πόνο βιώνουμε γιατί σε χάσαμε, θα σου μιλήσω για τη βαθειά περηφάνεια που νιώθουμε για σένα, γιατί τόσα χρόνια ήσουν για όλους εμάς που σε συνοδεύουμε νοερά στο τελευταίο σου ταξίδι «ο δικός μας άνθρωπος», ο ξεχωριστός, ήσουν και θα είσαι ο φωτοδότης και η δύναμή μας, το πρότυπο της αγωνιστικότητας και της αξιοπρέπειας, η αδελφή και φίλη μας, η Σύλβιά μας και η Σύλβια του κόσμου όλου.

Τετάρτη 8 Μαΐου 2013

"Κυπρέικη λεβεντιά" (;)

Από τον καλό φίλο Χρήστο Χρηστίδη, Θεσσαλονικέα, το σονέτο που ακολουθεί, σατιρικό και εύστοχο για το "όχι" της Κύπρου εν έτει 2013...

Κυπρέικη λεβεντιά

"Ο Ακρίτας είμαι Χάροντα,
δεν περνώ με τα χρόνια,
στης αφρογέννητης τα μαρμαρένια αλώνια
το μαύρο περιφρόνησα το δράκοντα!"

Μια μικρή του χάρτη κουκίδα
ενάντια στου νέου Γολιάθ τη λόγχη,
του Δαυίδ το ΟΧΙ
για μια νέα στην Ευρώπη ελπίδα.

Ξανά σταθήκατε ακρίτες γενναίοι,
πάντοτε υπερήφανοι, πάντοτε νέοι,
παιδιά από μια λεβεντογέννα ράτσα.

Σας καμαρώνει παντού ο Ελληνισμός.
Κι αν σας λύγισε ο ωμός εκβιασμός,
το ΟΧΙ σας μούντζα στων παχύδερμων τη φάτσα!



... κι ας μετατράπηκε, Αγαπητέ Χρήστο, τόσο σύντομα το "όχι" σε "ναι" , αφού η αισχροκέρδεια και η εγκληματική ανευθυνότητα μιας μερίδας "πολιτών" μάς τοποθέτησε μεταξύ σφύρας και άκμονος.

Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Συνομιλώντας με την ιστορία και την ποίηση, Κύπρος, Μέρες του 2013 μ.Χ.

Πάει καιρός να μιλήσω μέσα από αυτό τον ιστοχώρο. Όμως, όλα όσα τραγικά και παράδοξα συμβαίνουν αυτές τις μέρες στον τόπο μας, δε μου επιτρέπουν να σωπαίνω. 
Όσοι νομίζουν πως με την απομάκρυνση του Διοικητή της ΚΤ, θα σωθεί η Κύπρος από το κακό, μου θυμίζουν τους αφελείς (όχι τους εγκληματίες) της ΕΟΚΑ Β, που -προ του 1974- πίστευαν πως με την απομάκρυνση του Μακαρίου θα έρθει η Ένωση με την Ελλάδα. Οποία αυταπάτη... αλλά και με τι συνέπειες για τον τόπο... τραγικές και ανεπανόρθωτες. Όσο για τους εγκληματίες, αυτοί κατάφεραν και τότε να κρυφτούν μέσα στη δίνη της εισβολής, όπως κρύβονται και σήμερα οι πραγματικοί υπεύθυνοι πίσω από τις φωνές των τρομοκρατημένων πολιτών.
Κάποιες από τις φωνές αυτές μού θυμίζουν κι εκείνους τους εύπιστους-αφελείς Έλληνες που αποκαλούσαν (ως φερέφωνα άλλων) το Βενιζέλο "προδότη" και τον έδιωξαν από την πρωθυπουργία της Ελλάδας στην πιο κρίσιμη φάση της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Το τραγικό τέλος που έφεραν τα σφάλματα εκείνων που έδιωξαν το Βενιζέλο είναι σε όλους μας γνωστό.
Έτσι και σήμερα, αντί να σκεφτούμε νηφάλια ποιοι από μας φταίνε, πώς ρεαλιστικά θα βγούμε από τον γκρεμό που μας έριξε η αισχροκέρδεια μερικών δεκάδων ανθρώπων του τόπου μας, φωνάζουμε σας εξοργισμένος όχλος ενάντια στο μαντατοφόρο του κακού, νομίζοντας πως σκοτώνοντας το μαντατοφόρο θα χαλάσουμε το τέρας που εμείς προηγουμένως προκαλέσαμε. Νομίζοντας πως με ψευτοπαλικαρισμούς θα διώξουμε τους "κακούς άλλους"  (τους Ευρωπαίους, τους ξένους, ...) που φταίνε (αυτοί και μόνο αυτοί) αφού εμείς δεν τολμάμε να παραδεχτούμε ως λαός τα δικά μας τραγικά λάθη. Βλέπουμε μόνο το δέντρο, και ούτε καν έχουμε συναίσθηση του δάσους, ούτε τολμούμε ν'αποδεχτούμε πως εμείς μόνοι μας το κάψαμε.
Μας φταίει ποιος; Ο πυροσβέστης, γιατί μας είπε την αλήθεια για τις δικές μας ευθύνες. 'Η αυτοί που έβαλαν τη φωτιά, οι πολιτικοί που τους κάλυπταν κι εμείς που καλοπερνούσαμε με δανεικά χωρίς να θέλουμε να μάθουμε πού βρέθηκαν τα εκατομμύρια που μας δάνειζαν;
Κι επειδή αισθάνομαι φρίκη γιατί
η εγκληματική βλακεία και η επιπολαιότητα της πλειοψηφίας των πολιτικών (είτε γιατί αναμένουν πολιτικό όφελος από την κρίση, είτε γιατί καλύπτουν τις πομπές "φίλων και δικών", είτε γιατί τυχάρπαστα βρέθηκαν στην πολιτική κυνηγώντας πεταλούδες και κολλώντας αφίσες στους τοίχους), η τρομακτική αμάθεια και ημιμάθειά των "δήθεν" ειδημόνων της οικονομίας, μαζί με όσους κινούν τα νήματα της παραπληροφόρησης και της ψευτιάς, τείνουν να κυριαρχήσουν σε αυτό τον τόπο,
κι επειδή "το πλήθος" για άλλη μια φορά απλώς "χειροκροτά" ό,τι του πουν και αναμασά αυτά που του βάζουν στο στόμα, 
αποφάσισα ως πράξη δικής μου "αυτοπυρπόλυσης" να μοιραστώ και με όσους διαβάζουν αυτό το ιστολόγιο το κείμενο της σύντομης εισήγησης - χαιρετισμού στην εκδήλωση- αφιέρωμα στις εθνικές επετείους της 25ης Μαρτίου 1821 και της 1ης Απριλίου 1955 που διοργανώθηκε χτες από τις Εκπαιδευτικές Οργανώσεις της Λεμεσού, γραμμένο μέσα στο κλίμα των ημερών.
Ελπίζω η δική μου "δήλωση" μέσα από το λόγο του μεγάλου ποιητή Γιώργου Σεφέρη, να μιλήσει σε όσους συλλογίζονται ελεύθερα:


Αγαπητοί φίλοι,

Είναι πάντα χρήσιμο να μιλάς για τη λευτεριά
ακόμα κι’ όταν νομίζης πως δε χρειάζεται.

δηλώνει ο Κώστας Μόντης.

Ωστόσο, τούτες τις μέρες που τόσο σκληρά δοκιμάζεται ο λαός μας, όλοι γνωρίζουμε ότι χρειάζεται να μιλήσουμε για λευτεριά. Χρειάζεται να συνομιλήσουμε με την ιστορία μας και με την εθνική μας περηφάνεια, χωρίς όμως εθνικιστικές κορωνίδες, αλλά με γνώση, με σύνεση και με πίστη στις ελεύθερες ψυχές των Ελλήνων της Κύπρου και στα δημοκρατικά μας ιδεώδη.

Γιατί οι καιροί επιβάλλουν να πιστέψουμε ξανά στο σεφερικό και αισχύλειο "νήσος τις έστι"...

Γιατί ο λόγος του ποιητή για τη γνώμη των δυνατών που κανείς δεν μπορεί να γυρίσει όσο καθένας χωριστά ονειρεύεται και δεν ακούει το βραχνά των άλλων, καθίσταται τούτες τις μέρες δραματικά επίκαιρος. Όπως δραματικά επίκαιρη ακούγεται και η πικρία του Σεφέρη στη Σαλαμίνα της Κύπρος για τους φίλους του άλλου πολέμου, που τόσο αβασάνιστα διέγραψαν προτού αλέκτωρ λαλήσει μέσα από ψυχρούς αριθμητικούς λογαριασμούς τα δημοκρατικά ιδεώδη που νομίζαμε πως μας συνέδεαν τόσα χρόνια.

Χρέος κι ευθύνη διαχρονική των εκπαιδευτικών του τόπου μας η υπόμνηση της ιστορικής πορείας του απανταχού ελληνισμού, η υπογράμμιση της αρετής, η εξύμνηση του ελεύθερου ήθους, της ομόνοιας, της αγωνιστικότητας και της αξιοπρέπειας,
αλλά και ο αναστοχασμός για τη ληστρική μανία των ισχυρών και για τη βαρβαρότητα που οδηγεί διαχρονικά την ανθρωπότητα σε μέρες φρίκης. 

Καθήκον μαζί αδιαπραγμάτευτο για τον παιδαγωγό παραμένει η προσήλωση σε όσα ανέδειξαν την αληθινή πορεία του ανθρώπου προς την ελευθερία και την αξιοπρέπεια, προς την ειρήνη και τη συναδέλφωση, προς την προκοπή του έθνους και της ανθρωπότητας ολάκερης. Ακόμη μεγαλύτερο όμως καθήκον για μας τους εκπαιδευτικούς της Κύπρου είναι να τροφοδοτούμε τον αναστοχασμό και για τις δικές μας ευθύνες και λάθη.

Σοφή η ρήση του ποιητή της Κύπρου, πρέπει να κατευθύνει τα βήματά μας:

Δυστυχώς η Ιστορία δεν επεμβαίνει για ν’ αποτρέψει,
δυστυχώς η Ιστορία δεν ενδιαφέρεται ν’ αποτρέψει,
αντιθέτως, το ψωμί της κρέμεται απ’ τα λάθη μας.


Τιμώντας σήμερα τις εθνικές μας επετείους, οφείλουμε να μιλήσουμε με ειλικρίνεια για την ιστορία και τους αγώνες του ελληνικού έθνους για ελευθερία. Το χρωστάμε στους νέους αυτού του πολύπαθου τόπου. Το χρωστάμε σε όσους αγωνίστηκαν για να μπορούμε εμείς σήμερα να τιμάμε τη μνήμη τους, να προσκυνάμε τους αγώνες και τις θυσίες τους. Το χρωστάμε όμως και στον ίδιο τον τόπο μας, γιατί ως όντα ιστορικά οφείλουμε την ιστορική μας ύπαρξη, την εθνική και πολιτισμική μας ταυτότητα στην επιβιωτική δύναμη του ελληνισμού στην Κύπρο εδώ και 3000 χρόνια, που κατάφερε να αντλήσει και να εμπλουτιστεί από τις γόνιμες επαφές με «το άλλο». Κατά συνέπεια, η υπόμνηση του ατομικού και συλλογικού μας χρέους απέναντι στον τόπο μας, δεν είναι απλώς ανάγκη των καιρών: είναι μια πράξη αντίστασης απέναντι στις επιβουλές του νεο-αποικιοκρατικού πνεύματος των ημερών, που τόσο αδόκητα έχει αποκαλυφθεί πλέον σε όλους μας.

Σήμερα, χρειάζεται όσο ποτέ να κατανοήσουμε την ουσία της λεβεντιάς, το βαθύ νόημα της αλληλεγγύης και της ομόνοιας, την αξία της αυτοθυσίας, όταν «μια λευτεριά μονάχα για τον ένα, δεν υπάρχει». Σήμερα, που κατά το Σεφέρη – ο άνθρωπος κατάντησε πραμάτεια, καθώς χορεύουν οι αυλικοί με τερατώδεις προσωπίδες, χρειαζόμαστε να ενισχύσουμε τις αντιστάσεις μας απέναντι σε αυτούς που αρέσκονται να κανιβαλίζουν πάνω στα κουφάρια των εξαθλιωμένων υπηκόων της νέας αυτοκρατορικής εποχής που στηρίζεται στην διεθνή οικονομική μονοκρατορία τους. Χρειαζόμαστε, ναι, να διαφυλάξουμε και να ανυψώσουμε την κουρελιασμένη από τους "εταίρους μας" εθνική μας αξιοπρέπεια.

Χρειαζόμαστε όμως και να αναλογιστούμε τις δικές μας ευθύνες, κι αντί να αναζητούμε τόσο αλόγιστα αποδιοπομπαίους τράγους, οφείλουμε να «ψηλαφίσουμε τις πληγές» που οι ίδιοι προκαλέσαμε τα τελευταία χρόνια μέσα στη δική μας «συσκοτισμένη πολιτεία», τοποθετώντας ταυτόχρονα αυτά που μας συμβαίνουν μέσα στο διεθνές γίγνεσθαι.

Κι επειδή θα χρειαστεί στα δύσκολα χρόνια που έρχονται να βροντοφωνάξουμε ξανά και ξανά το «η γης δεν έχει κρικέλια για να την πάρουν στον ώμο και να φύγουν», έχουμε χρέος να μαζέψουμε δυνάμεις για να αντιμετωπίσουμε εκείνους που περίτεχνα και προμελετημένα «μαζεύουν σύνεργα για να αλλάξουν τις ψυχές μας», εκείνους που «προσπαθούν να γλυκάνουν το πέλαγο με νερό μισό δράμι». Για να μπορέσει ο δικός μας μαντατοφόρος μια μέρα να πάρει σ’αυτούς που γυρεύουν και πάλι να αλυσοδέσουν τον Ελλήσποντο, το φοβερό μήνυμα της Σαλαμίνας: νήσος τις έστι.

Ανάγκη αδήριτη της εποχής μας παραμένει η νηφάλια ανάγνωση του παρόντος, με γνώμονα την ιστορία και το λόγο των πνευματικών ανθρώπων του Ελληνισμού.

Ο άνθρωπος – γράφει ο Σεφέρης - είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο,
άπληστος σαν το χόρτο, ρίζες τα νεύρα του κι απλώνουν∙
σαν έρθει ο θέρος
προτιμούν να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ’ άλλο χωράφι∙
σαν έρθει ο θέρος
άλλοι φωνάζουνε για να ξορκίσουν το δαιμονικό
άλλοι μπερδεύονται μες στ’ αγαθά τους, άλλοι ρητορεύουν.
Αλλά τα ξόρκια τ’ αγαθά τις ρητορείες,
σαν είναι οι ζωντανοί μακριά, τι θα τα κάνεις;


Ευθύνη και χρέος των εκπαιδευτικών να διακρίνουν να αναδείξουν τη δυσεύρετη αλλά πολύτιμη αλήθεια που χάνεται μέσα στο συρφετό που προκαλούν τα παιδαριώδη ξόρκια και οι ρητορείες των ημιμαθών που παρελαύνουν τόσο απερίσκεπτα τούτες τις μέρες από τα τηλεοπτικά πάνελ. Ευθύνη όλων εμάς που έχουμε ταχθεί να υπηρετούμε το δημόσιο αγαθό της εκπαίδευσης, με γνώμονα την αφοσίωση στις αληθινές αξίες της παιδείας, εκείνες που μας κληροδότησε ο ελληνικός – πανανθρώπινος πολιτισμός μας, να «μιλήσουμε» στους μαθητές μας «για ήρωες», για τους αληθινούς ήρωες που έδωσαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν, τη ζωή τους, για να μπορούμε εμείς σήμερα να μιλάμε για Ελλάδα και Κυπριακή Δημοκρατία. Οφείλουμε όμως ταυτόχρονα να αναζητήσουμε σαν το Σεφέρη, την αλήθεια που θα χαλάσει το τέρας, την αλήθεια που θα γκρεμίσει τις «μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες ψυχές» τώρα που «ήρθε η στιγμή της πληρωμής κι ακούγονται νομίσματα να πέφτουν πάνω στο τραπέζι∙» Τώρα που η δική μας πληγή κακοφορμίζει, αντί να αναζητήσουμε τα εύκολα εξιλαστήρια θύματα ή να εξαπατηθούμε από «εκείνους που τρέχουν στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους» «καθένας κι ένα αξίωμα σαν το πουλί μες στο κλουβί του», πρέπει να καταφέρουμε να αποδώσουμε ορθά τη νέμεση, να προφέρουμε με σύνεση και λογική, με συνείδηση της ιστορικής μας ευθύνης το δικό μας «Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν.»

Πώς;

Αγαπητοί φίλοι, «σ’αυτή τη μακρινή γωνιά του Ελληνισμού» που μας δόθηκε να ζούμε, δεν έχουμε άλλη επιλογή, απο το να αντλήσουμε ως έθνος και ως λαός δυνάμεις από την ιστορία, γνώση από τους αληθινούς αγώνες του ανθρώπου για ελευθερία, σοφία από τις ώρες εκείνες που σκέψη – ψυχή και γνήσια αγάπη για την πατρίδα οδηγούσαν με σύμπνοια και ομόνοια τις πράξεις των αγωνιστών της ελευθερίας.

Γι΄αυτό, λοιπόν, σας καλώ, να αναλογιστούμε απόψε με συγκίνηση εκείνους που επέλεξαν «σαν τιμή και σα χρέος προς του άλλους» την αυτοθυσία, εκείνους τους λίγους που δεν υπέκυψαν στο σφάλμα της αλληλοεξόντωσης του αλληλοσπαραγμού και της εμφύλιας διαμάχης, αλλά επέλεξαν συνειδητά το δρόμο του χρέους προς την πατρίδα. Σας καλώ να προσκυνήσουμε ευλαβικά το μεγαλείο εκείνων που αρνήθηκαν την υποταγή, όντας ανιδιοτελείς, έντιμοι, ελεύθεροι πρώτα στην ψυχή και το πνεύμα

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

Παρουσίαση βιβλίου

Το Επαρχιακό Γραφείο της ΟΕΛΜΕΚ Λεμεσού σε συνεργασία με το Λύκειο Ελληνίδων Αμμοχώστου παρουσιάζουν το βιβλίο της Ζήνας Λυσάνδρου "Τα βιβλία που αγάπησα".
Το βιβλίο θα παρουσιάσει η Κλαίρη Αγγελίδου, λογοτέχνης και πρόεδρος του Λυκείου Ελληνίδων.
Αποσπάσματα από το βιβλίο θα διαβάσουν οι φιλόλογοι Βαλεντίνα Δημητριάδου Σαλτέ και Αλεξία Γεωργιάδου Θεοφάνους.
Θα ακολουθήσει καλλιτεχνικό πρόγραμμα από τη χορωδία του Δήμου Αμμοχώστου.

Τετάρτη, 30 Ιανουαρίου, ώρα 7.30
Πολιτιστικό Ίδρυμα της Τράπεζας Κύπρου, Λεμεσός

Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2013

Παρουσίαση βιβλίου του Γιώργου Λιλλήκα

Παράκληση κάποιων καλών φίλων ήταν να δημοσιοποιήσω το κείμενο της ομιλίας που παρουσιάστηκε την περασμένη εβδομάδα στη Λεμεσό, με θέμα "Γλώσσα και πολιτική: Η σημασία της ορολογίας στο βιβλίο του Γιώργου Λιλλήκα: Λύση του Κυπριακού: πραγματικότητες, διλήμματα και επιλογές"

Επειδή θεωρώ ότι το κείμενο - ως είδος και ως δομή - βρίσκεται σε μια διαφορετική (παράλληλη, όμως) λογική από αυτήν του ιστολογίου, το δημοσιεύω στη σελίδα "Ομιλία". Εάν επιθυμείτε να το διαβάσετε, πατήστε εδώ: 
http://aspalathoi.blogspot.com/p/font-face-font-family-times-new.html