Αυτή – κατά λέξη – ήταν η αντίδραση του Υπουργού Παιδείας κ. Αντρέα Δημητρίου όταν, στη διάρκεια της (μίας και μοναδικής) συνάντησης που είχε τον περασμένο Σεπτέμβριο με το Σύνδεσμο Ελλήνων Κυπρίων Φιλολόγων (ΣΕΚΦ) πληροφορήθηκε το εξής: Το λογοτεχνικό βιβλίο που διδάσκεται στα δημόσια σχολεία στο πλαίσιο του μαθήματος των Νέων Ελληνικών δε δίνεται στους μαθητές δωρεάν όπως τα υπόλοιπα βιβλία, αλλά (με εντολές του Υπουργείου Παιδείας) οι μαθητές που δεν μπορούν να το αγοράσουν, το δανείζονται από το σχολείο και είναι υποχρεωμένοι να το επιστρέψουν πριν το τέλος της σχολικής χρονιάς, ώστε την επόμενη χρονιά το σχολείο να μπορέσει να δανείσει τα βιβλία σε άλλους μαθητές. Κι ενώ το λογοτεχνικό που διδάσκονται στα αγγλικά τους δίνεται δωρεάν (και καλώς δίνεται), το ένα και μοναδικό λογοτεχνικό βιβλίο που διδάσκονται στην ελληνική γλώσσα, στο οποίο μάλιστα όλοι οι μαθητές εξετάζονται στο τέλος του χρόνου, πρέπει να επιστραφεί «σώο και αβλαβές», για να φυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού στις αποθήκες του σχολείου!
Τι σημαίνει αυτό; Πρώτον, ότι δίνεται το μήνυμα στους μαθητές πως το λογοτεχνικό βιβλίο δεν είναι ένα ωφέλιμο «κτήμα ες αεί» για όποιον διαβάζει, αλλά ένα χρήσιμο εγχειρίδιο προς προσωρινή χρήση – και δη για τις εξετάσεις. Με το πέρας των εξετάσεων, το βιβλίο κρίνεται (με οδηγίες του Υπουργείου Παιδείας) ως άχρηστο πια για το μαθητή, και άρα επιστρέφεται. Θαυμάσιο σκεπτικό που απορρέει από τις ενέργειες της Πολιτείας για μια σύγχρονη παιδαγωγική!!! Δεύτερον, η υποχρέωση της επιστροφής ενός βιβλίου στο σχολείο σημαίνει φυσικά για το μαθητή που το δανείζεται ότι δε δικαιούται να πάρει σημειώσεις, να υπογραμμίσει μια φράση που του άρεσε, να το αισθανθεί δικό του, να αφήσει οποιοδήποτε προσωπικό ίχνος στις σελίδες του. Κι αυτό τους τονίζεται ρητά εξαρχής. (Ξεχνώντας φυσικά πως ένα χρησιμοποιημένο βιβλίο έχει περισσότερη αξία από ένα ατσαλάκωτο.) Εάν δε οι μαθητές δεν επιστρέψουν έγκαιρα τα «χρωστούμενα», το σχολείο είναι υποχρεωμένο να βρει τρόπο να τα συλλέξει. Μπροστά στον κίνδυνο να μην υπάρχει ικανοποιητικός αριθμός λογοτεχνικών βιβλίων για τους μαθητές της επόμενης χρονιάς και μπροστά στο ενδεχόμενο το Υπουργείο να μην αναπληρώσει όσα αντίτυπα δεν έχουν επιστραφεί, οι διευθύνσεις των σχολείων αναγκάζονται να επινοήσουν διάφορες «μεθόδους», για να «πείσουν» τους μαθητές να τα επιστρέψουν κατά την περίοδο των εξετάσεων ή των εγγραφών (π.χ. ο μαθητής δεν μπορεί να παρακαθίσει σε εξετάσεις, ή δεν μπορεί να πάρει απολυτήριο, και άλλα τέτοια κωμικοτραγικά!!) Και προς τούτο επιστρατεύουν τους Φιλολόγους, οι οποίοι αναλώνουν χρόνο στο να ζητούν από τους μαθητές να μην κρατήσουν στη βιβλιοθήκη τους μια πολύτιμη πηγή γνώσης (και όχι μόνο). Τι να πει κανείς για την εξαιρετική αυτή αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού της εκπαίδευσης κατά την περίοδο των εξετάσεων!!!
Δικαίως, λοιπόν, ο Υπουργός της Παιδείας, μόλις πληροφορήθηκε τα πιο πάνω από το ΣΕΚΦ τον περασμένο Σεπτέμβριο, αναφώνησε: «Αυτό δεν είναι παιδεία!»
Και τι έγινε στη συνέχεια; Ο ΣΕΚΦ υπέβαλε γραπτώς αίτημα να δίνονται τα βιβλία δωρεάν στους μαθητές, το αίτημα υποβλήθηκε ξανά στη συνάντηση που είχε το ΚΔΣ του Συνδέσμου με τη Γενική Διευθύντρια του Υπουργείου στην παρουσία και των Επιθεωρητών Φιλολόγων τον περασμένο Φεβρουάριο, και, παρά την υπόσχεση για απάντηση σε διάστημα τριών εβδομάδων, παρά την πολλοστή δια ζώσης επαναφορά του αιτήματος προς τον ίδιο τον Υπουργό, το θέμα παραπέμφθηκε στις ελληνικές καλένδες...
Είναι ζήτημα μείζονος σημασίας μπροστά στα όσα ταλανίζουν την εκπαίδευση και την κοινωνία στις μέρες μας; Ίσως όχι. Το ζήτημα αποκτά και συμβολικές διαστάσεις. Όταν ένα τόσο εξώφθαλμα απλό προς ικανοποίηση αίτημα, με χαμηλό για την Πολιτεία κόστος και υψηλό βαθμό ωφέλειας για τους μαθητές, τυγχάνει αυτής της αντιμετώπισης, αναρωτιέμαι πώς θα προχωρήσει μια ουσιαστική Μεταρρύθμιση που θα αναβαθμίσει το επίπεδο της γλωσσικής ικανότητας των μαθητών μας.
Αναμένοντας τα αποτελέσματα των Παγκύπριων Εξετάσεων και χωρίς να θέλω να είμαι προπομπός κακών μηνυμάτων για την πραγματική επίδοση των υποψηφίων στα Νέα Ελληνικά (και δεν εννοώ προφανώς το μέσο όρο, αλλά τα προβλήματα γλωσσικής επικοινωνίας των νέων που θα αναδείκνυε, αν γινόταν, μια επιστημονική αξιολόγηση των εξετάσεων), δε θεωρώ το προαναφερθέν ζήτημα άσχετο με τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται η διδασκαλία της λογοτεχνίας και συνακόλουθα της ελληνικής γλώσσας από την Πολιτεία. Γι’ αυτό και – μεταξύ άλλων - διαμαρτύρομαι γιατί εκατοντάδες τόμοι λογοτεχνικών βιβλίων που δε διδάσκονται πλέον (π.χ. «Φόνισσα») σαπίζουν στις αποθήκες αντί να δίνονται στους μαθητές που διαβάζουν λογοτεχνία, με το πρόσχημα ότι απαιτείται έγκριση της Σχολικής Εφορείας για να «ξεχρεωθούν» τα βιβλία από την περιουσία της. Ως Φιλόλογος, (και χωρίς να αγνοώ την αξία παροχής πληροφοριών μέσω της ηλεκτρονικής τεχνολογίας) ενίσταμαι απέναντι σε οποιεσδήποτε ενέργειες της Πολιτείας ενδέχεται να απομακρύνουν τους νέους από τον κόσμο του βιβλίου ή να παρακωλύουν τη μέθεξή τους στη «θεραπευτική» (κατά το μεγάλο Παιδαγωγό) δύναμή του.
Κλείνοντας, ευελπιστώ ότι οι Φιλόλογοι δεν έχουν λάβει μέρος σε αυτή την αντιπαιδαγωγική εκστρατεία συλλογής των βιβλίων, με την ελπίδα οι μαθητές μας να διαβάσουν ξανά και ξανά το υπέροχο λογοτεχνικό βιβλίο που διδάχθηκαν φέτος, και να απολαύσουν τη λογοτεχνία χωρίς πια το άγχος των εξετάσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Όλα τα σχόλια που αφορούν τα θέματα που αναρτώνται είναι ευπρόσδεκτα, εφόσον παραμένουν σε πλαίσιο σεβασμού και νομιμότητας. Ευπρόσδεκτες είναι όλες οι απόψεις, οι διαφωνίες, ο αντίλογος και η κριτική απέναντι στα γραφόμενα. Δεν επιτρέπονται σχόλια που περιέχουν στοιχεία λιβέλλου, ρατσιστικά, υβριστικά ή προσβλητικά για οποιονδήποτε και για οποιοδήποτε στοιχείο του οικοσυστήματος. Ο συγγραφέας αυτού του ιστολογίου διατηρεί το δικαίωμα να διαγράψει οποιοδήποτε σχόλιο δε σέβεται την πιο πάνω αρχή.