Αυστηρώς προσωπικό

Είναι μέρες που ο ΗΥ παίζει με τα νεύρα μας, λες και η  αρνητική ενέργεια του γράφοντος μεταφέρεται στο πληκτρολόγιο και του υποβάλλει να μην υπακούσει στις εντολές που του δίνονται.

Κάπως έτσι εμφανίστηκε στην οθόνη αυτού του ιστολογίου με γράμματα ακατανόητα μια ανάρτηση με τίτλο "Περί ήθους μέμνησο" γραμμένη πριν από 3 βδομάδες, με πόνο ψυχής, θυμό, ενοχή, πικρία, δυσάρεστη έκπληξη, παράπονο, αγωνία... για πολλά που συνέβησαν εκείνες τις μέρες. Για απανωτά κι επώδυνα, για απρόβλεπτα και προβλεπτά αλλά πάλι εξοργιστικά. Κι επειδή φαίνεται πως ασυνείδητα κάτι μέσα μας αποφασίζει πως δεν πρέπει να μένουν στη μνήμη τα κείμενα που βγαίνουν σε συνθήκες υπέρμετρης έντασης, μεγάλης οδύνης, θυμού ή ακόμη συνδυασμένων ανεξέλεγκτων συναισθημάτων, δεν πρόλαβα να κρατήσω το κείμενο σε καμιά άλλη μορφή, προτού η οθόνη μου το εμφανίσει σε ακατανόητα σύμβολα μιας γλώσσας που μου διαφεύγει εντελώς. Κατέβασα την ανάρτηση και προσπάθησα να την επαναφέρω. Μάταια. Τα περίεργα σύμβολα (αριθμοί και μερικά γράμματα χωρίς νόημα), έμειναν στις πρόχειρες αναρτήσεις, να μου θυμίζουν μια νύχτα κατά την οποία - για τον ποιητή -

Πώς να τους πης πως έπηξε το μελάνι στην πέννα σου,

πώς να τους πης πως έπηξε το αίμα στην καρδιά σου;

Την άλλη μέρα αναζήτησα ένα κείμενο που είχα γράψει (όλως παραδόξως, αφού σπάνια μου συμβαίνει πια) στο χαρτί, με αφορμή τα όσα απαράδεκτα συνέβησαν κατά τη διαδικασία συντονισμού του γραπτού των Παγκύπριων Εξετάσεων στα Νέα Ελληνικά, και που σκόπευα να δημοσιεύσω μετά το τέλος των εξετάσεων, για να μην προκαλέσω άδικη αναστάτωση σε όσους έγραφαν ακόμη. Το κείμενο είχε επίσης εξαφανιστεί. Το αναζήτησα παντού. Μάταια κι αυτό.

Τυχαίο; Αμέλεια δική μου; Διαβολεμένα παιχνίδια της συγκεκριμένης νύχτας και των ημερών που ακολούθησαν; Ασυνείδητη αυτοπροστασία και ετεροπροστασία; Δεν είμαι σε θέση ακόμη να πω.

Ξέρω μόνο πως, κι αν οι λέξεις δεν επανέρχονται οι ίδιες ποτέ, αυτά που τις προκάλεσαν παραμένουν και θα ξαναβρούν το λεκτικό τους δρόμο - εάν αξίζει τον κόπο να γραφτούν ξανά. (Κι αυτό το λέω και ως απάντηση στο ΜΧ που έχασε το κείμενό του από διακοπή ρεύματος). Γιατί ο χρόνος μπορεί να μαλακώνει τον πόνο ή την οργή που προκάλεσε εκείνο το συγκεκριμένο λεκτικό ξέσπασμα, δεν μπορεί όμως να αναιρέσει τη σταθερή προσήλωσή μας σε όσα μας κάνουν να αισθανόμαστε την ύπαρξή μας. Στην προκειμένη περίπτωση σε κάποιες αρχές δικαίου. Ούτε μπορεί ο χρόνος και η ωρίμανση των συναισθημάτων (η αιμάσσουσα πληγή γίνεται βαθύς και μόνιμος πόνος, η οργή μετατρέπεται σε αποστασιοποιημένη συνειδητή πια απαξίωση),  να βάλουν φίμωτρο στην απαίτησή μου να ακουστεί (πιο ήπια ίσως) το δίκαιο, εκεί όπου η καταπάτησή του με εξόργισε και με πλήγωσε. Όχι για μένα (όπως πιθανόν κάποιοι να πίστεψαν), αλλά για την ίδια την έννοια του δικαίου, της συνέπειας και εντιμότητας, που θέλω να πιστεύω ότι ακόμη μπορούν να υπάρχουν και να ισχύουν, έστω και σε εποχές περίεργες... Περίεργες, γιατί οι πολλοί ξεχνούν ή θυμούνται επιλεκτικά, αλλά ευτυχώς οι λίγοι θυμούνται και επιμένουν να τις θυμίζουν. Και θυμούνται καλά. Και για κάποια θέματα, απλούστατα δε νοείται διαφορετική προσέγγιση. Γιατί οι ενέργειές μας είτε είναι, είτε δεν είναι σύμφωνες με το δίκαιο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία... για το πότε ισχύει η σχετικότητα της πολλαπλής αλήθειας και πότε μόνο η μία και απόλυτη αλήθεια.

Και για να μη θεωρηθεί ότι εμφανίζω τα κείμενα που αναρτώνται εδώ ως τόσο σπουδαία και μοναδικά, ώστε να επιμένω τόσο, δηλώνω ότι εδώ και μέρες με βασανίζει, όχι το τι έγραψα επακριβώς (γιατί έτσι κι αλλιώς αυτό με κάποιο τρόπο θα το ξαναβρώ, και σε τελευταία ανάλυση δεν έχει τόση σημασία), αλλά το εξής πολλαπλό ερώτημα:

Γιατί μας πονά να χάνουμε αυτά που γράφουμε, έστω κι αν ξέρουμε πως δεν είναι παρά λέξεις που θα χαθούν ανάμεσα σε αμέτρητο αριθμό λέξεων που κυκλοφορούν στον ιστοχώρο ή στο χαρτί; Δεν είναι λυτρωμός ότι το κείμενο γράφτηκε, κι ας χάθηκε μετά; Τελικά, γράφουμε γιατί το χρειαζόμαστε, ως μια διαδικασία αυτογνωσίας και κάθαρσης, ή για να το διαβάσουν οι άλλοι, για την τιμωρία της ύβρεως και τη νέμεση;

Πώς θα κατανοήσω και πώς να χειριστώ τα συμπαρομαρτούντα της δύναμης (προφανώς δικής μου) που εξαφάνισε εκείνα που θα έξυναν πληγές, δικές μου και άλλων;

Κι αν αυτή η διπλά "αφανιστική" δύναμη λειτούργησε ως Άτη - λήθη, κενό μνήμης -  στη συνέχεια, πού και πώς θα βρω την Κάθαρση, αν όχι επιμένοντας να σκαλίζω τις μνήμες που θα μου ξαναδώσουν τις λέξεις;

Και τότε, γιατί αποφεύγω εδώ και τόσες μέρες να γράψω για όσα πονούν και εξακολουθούν να ενοχλούν τη συνείδησή μου;