Διάλεξη με θέμα: "Το Ευρώ και η Κύπρος"

Μια ενδιαφέρουσα πρόταση για όσους θα βρίσκονται ή μπορούν να βρεθούν στη Λευκωσία την Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου.

Αντί άλλων ευχών... ένα "δώρο ασημένιο ποίημα"

Αφιερωμένο σε όσους περάσουν από δω... τυχαία ή αναζητώντας τους ασπαλάθους... χωρίς χρυσόσκονη γιορταστική, αλλά με ευχές για μέθεξη στον ποιητικό λόγο και σε όσα η ποίηση μας οδηγεί.

Με αιώνια ευγνωμοσύνη στον αγαπημένο Οδυσσέα Ελύτη που μας το χάρισε, διαχρονικά επίκαιρο κι αυθεντικό...

Δώρο Ασημένιο Ποίημα
Oδυσσέας Ελύτης, από το "Tο Φωτόδεντρο και η Δέκατη Tέταρτη Oμορφιά", Ίκαρος 1971

Ξέρω πως είναι τίποτε όλ' αυτά και πως η γλώσσα
που μιλώ δεν έχει αλφάβητο

Aφού και ο ήλιος και τα κύματα είναι μια γραφή συλ-
λαβική που την αποκρυπτογραφείς μονάχα στους και-
ρούς της λύπης και της εξορίας

Kι η πατρίδα μια τοιχογραφία μ' επιστρώσεις διαδο-
χικές φράγκικες ή σλαβικές που αν τύχει και
βαλθείς για να την αποκαταστήσεις πας αμέσως φυλακή
και δίνεις λόγο

Σ' ένα πλήθος Eξουσίες ξένες μέσω της δικής σου
πάντοτε

Όπως γίνεται για τις συμφορές

Όμως ας φανταστούμε σ' ένα παλαιών καιρών αλώνι
που μπορεί να 'ναι και σε πολυκατοικία ότι παίζουνε
παιδιά και ότι αυτός που χάνει

Πρέπει σύμφωνα με τους κανονισμούς να πει στους
άλλους και να δώσει μιαν αλήθεια

Oπόταν βρίσκονται στο τέλος όλοι να κρατούν στο χέρι
τους ένα μικρό

Δώρο ασημένιο ποίημα.

Και μετά τις εκλογές, τι;

Άλλοι θα γυρίσουν στα καθημερινά ξεχνώντας τα μεγάλα λόγια και τις υποσχέσεις, άλλοι θα βολευτούν στις θεσούλες (ελπίζω λίγοι) κι άλλοι θα συνεχίσουν να αγωνίζονται για τα κοινά, είτε έχουν εκλεγεί είτε όχι. Πάντως το κοινό μας ταξίδι προς την Ιθάκη μας έδωσε την ευκαιρία να μοιραστούμε σκέψεις, απόψεις, εισηγήσεις, και να αισθανθούμε λιγότερο μόνοι, όσοι “αθεράπευτα ρομαντικοί” πιστεύουμε ακόμη στα κοινά, κι έχουμε ακόμη οράματα για έναν καλύτερο κόσμο, αρχίζοντας από τη μικρή μας γειτονιά, την κοινότητα, την πόλη, τον τόπο μας.

Ελπίζω μόνο να μην ξεχαστούν οι υποσχέσεις για το ογκολογικό στη Λεμεσό, για μια ανθρώπινη πόλη, για ένα καλύτερο σχολείο για όλους.
Εύχομαι σε όλους τους συνυποψηφίους καλή επιτυχία.
Ευχαριστώ όλους όσοι με συνόδευσαν στο δικό μου ταξίδι της υποψηφιότητας για τις εκλογές, είτε με τιμήσουν με την ψήφο τους είτε όχι. Ελπίζω να συνεχίσουμε να συναντιόμαστε για τα της παιδείας και της πολιτείας στους Εκπαιδευτικούς Ασπαλάθους, όπου θα σας περιμένω για σχόλια σε αυτά που γράφω για τα της δημόσιας παιδείας και όχι μόνο.

Η ψήφος είναι δημοκρατικό διακαίωμα και όχι υποχρέωση, γι αυτό δε χαρίζεται για διεκδίκηση άλλων συνδικαλιστικών αιτημάτων

Φίλες και φίλοι,

την Κυριακή στέλλουμε όλοι το μήνυμα πως οι εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, περιλαμβανομένης της Σχολικής Εφορείας δεν είναι προνόμιο λίγων αλλά δικαίωμα όλων. 
Εφαρμόζουμε στην πράξη το αίτημά μας για συμμετοχή στα κοινά μέσω αιρετών αντιπροσώπων που βρίσκονται ουσιαστικά και έμπρακτα ανάμεσά μας.
Δεν απεμπολούμε το ιερό δικαίωμά μας στην επιλογή των εκπροσώπων μας στα Συμβούλια που ασχολούνται με σοβαρά θέματα που αφορούν την πόλη μας, την κοινότητά μας, τα σχολεία των παιδιών μας.
Ως πολίτες αξιοποιούμε τους σταυρούς μας για την επιλογή Δημοτικών Συμβούλων και στο ξεχωριστό ψηφοδέλτιο που θα πάρουμε για την επιλογή Σχολικών Εφόρων.

Δεν είμαστε υπήκοοι που υπακούουν, αλλά πολίτες που αποφασίζουν.

ΚΟΥΙΖ:

Ποιο πανέξυπνο μυαλό συνέλαβε πρώτο την ιδέα του παγώματος των μισθών ως ισομερή κατανομή βαρών;

Και ποια "κεφάλια" (μόνο ένα "α" χωρίζει τη λέξη από τα "κεφάλαια") θα βρουν επιχειρήματα για να μας πείσουν ότι προστατεύουν (δήθεν) τους χαμηλόμισθους, όταν παγώνει ο μισθός και η ΑΤΑ, άρα μειώνεται αισθητά η αγοραστική ικανότητα του μισθωτού που βρίσκεται στην Α2, την Α5, την Α7, ή ακομη και...... την Α8 ή την Α10 (μετά από χρόνια σπουδών με φοιτητικά δάνεια) , ενώ ΔΕ θα πάθει τίποτα αυτός που βρίσκεται στην κορυφή της Α11, Α12, Α13, Α15 και βάλε, ο οποίος έχει ΗΔΗ φτάσει σε ένα ψηλό έως πολύ προνομιούχο μισθό;

Είναι αυτό κράτος δικαίου;
Ή μήπως ισότητα σημαινει αυτό που λένε οι Γάλλοι: "Ο ένας έχει το ρολόι κι ο άλλος δικαιούται να διαβάζει την ώρα"

Καθήκοντα και ευθύνες των σχολικών εφόρων

Ευελπιστώ ότι οι πολίτες, αντιλαμβανόμενοι το μέγεθος των ευθυνών των σχολικών εφορειών, δε θα απαξιώσουν με την αποχή τους από την εκλογική διαδικασία έναν θεσμό που επιτρέπει σε όλους τους πολίτες να συμμετέχουν στις διαδικασίες λήψεως σημαντικών αποφάσεων για τους συμπολίτες μας, και ιδιαίτερα για τα παιδιά, που είναι το μέλλον αυτού του τόπου.

Ξανά για την εκδήλωση του ΣΕΚΦ

Υπενθυμίζω σε όσους ενδιαφέρονται να παρευρεθούν την εκδήλωση του Συνδέσμου Ελλήνων Κυπρίων Φιλολόγων απόψε στη Δημοσιογραφική Εστία. 
Για λεπτομέρειες, δείτε σε προηγούμενη ανάρτηση σε αυτό το ιστολόγιο:

http://aspalathoi.blogspot.com/2011/11/blog-post.html

Εκδήλωση διαμαρτυρίας για τη δημιουργία δεύτερου ογκολογικού στη Λευκωσία

Ήμασταν σήμερα πολλοί στην εκδήλωση διαμαρτυρίας. Όχι, βέβαια, όσοι θα'πρεπε για ένα τόσο σοβαρό θέμα που "δοκιμάζει την ανθρωπιά μας" - και όχι μόνο. Έστω. Αρκετοί πολίτες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των διοργανωτών. Εκατοντάδες υπογραφές συγκεντρώθηκαν, ηλεκτρονικές, στο χαρτί... υποσχέσεις και δεσμεύσεις για επιμονή στο αίτημα ακούστηκαν από κάποιους εκλελεγμένους στην τοπική αυτοδιοίκηση και τη βουλή... Θα δούμε.

Οι εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και ο διορισμός των κυβερνώντων

Οι εκλογές για την ανάδειξη εκπροσώπων των πολιτών στην τοπική αυτοδιοίκηση αποκτούν μια ιδιαίτερη σημασία στις μέρες μας, με δεδομένα τα εμφανέστατα πλέον δείγματα υποχώρησης των δημοκρατικών διαδικασιών για την επιλογή των πολιτικών ηγετών στις - κατ’όνομα μάλλον - σύγχρονες ευρωπαϊκές δημοκρατίες. Εξόφθαλμο παράδειγμα η Ελλάδα, όπου οι πολίτες καλούνται να αποδεχτούν ως τιμωρημένοι θεατές ή να συμμετάσχουν ως κομπάρσοι στο δικό τους δράμα, προαποφασισμένο ερήμην τους, με σκηνοθέτες που τους έχουν επιβληθεί έξωθεν και άνωθεν, για να τους οδηγήσουν, όχι στη λύση, αλλά στην έξοδο από τις διαδικασίες συμμετοχής τους στα του οίκου τους. Η πρωτοφανής αυτή για τα δεδομένα του ευρωπαϊκού χώρου παρέμβαση στα του κάθε οίκου εμφανίζεται από τους επιτήδειους ως «φυσική νομοτέλεια» για τους «αυτοενεχυριαζόμενους υπηκόους» της οικονομικής παγκοσμιοποίησης, που εδώ και χρόνια έχουν οδηγηθεί (με μαεστρία, από εκείνους που κινούν τα νήματα της κοινωνικής μας συμπεριφοράς) στο να απεμπολήσουν τα γνήσια πολιτικά – κοινωνικά τους δικαιώματα. Δυστυχώς, όσοι αντιλαμβάνονταν την κρίση της παιδείας και την εισχώρηση των νόμων της αγοράς στην εκπαίδευση ως μέρος του στημένου σκηνικού εις βάρος των πολιτών, θεωρούνταν από τους «πραγματιστές» τεχνοκράτες ως ‘εκφραστές της συντήρησης και της άρνησης για προσαρμογή στη νέα τάξη πραγμάτων’. Η ανερυθρίαστη πλέον παρέμβαση της ευρωπαϊκής και της διεθνούς οικονομικής ελίτ στην πολιτική ζωή έχει στις μέρες μας αποκαλύψει το πρόσωπό της, καθώς απροκάλυπτα καταδυναστεύει την πολιτική ζωή και ανενδοίαστα επιχειρεί να καταργήσει σιγά-σιγά ακόμη και τα ελάχιστα εναπομείναντα δικαιώματα των πολιτών στο όνομα της «σωτηρίας» μας, είτε από εγχώριους καινοφανείς «εθνοσωτήρες», είτε (ας μου επιτραπεί ο όρος), από τους «ευρωσωτήρες» των Βρυξελλών. Τα φερέφωνα της ίδιας ελίτ στρέφουν τον τελευταίο καιρό με δέος και το δικό μας βλέμμα στη δαμόκλειο σπάθη του μηχανισμού «στήριξης» της Κυπριακής Δημοκρατίας, καλώντας μας να συμμορφωθούμε μπροστά στην ισχύ των νέων οικονομικών «μαχαραγιάδων». Σε αντίθετη περίπτωση – μας λένε – θα υποχρεωθούμε να παραδώσουμε «γη και ύδωρ», ωσάν να έχουμε μέχρι τώρα όλοι οι πολίτες την ίδια εύφορη ή την ίδια άγονη γη στην κατοχή μας, ή ωσάν να έχουμε όλοι ήδη δώσει ισομερώς αυτά που μας αναλογούν από τους καρπούς της γης και των κόπων μας.

Μέσα σ’αυτήν, λοιπόν, την περιρρέουσα ατμόσφαιρα καλούνται οι πολίτες να εκλέξουν τους εκπροσώπους τους στην τοπική αυτοδιοίκηση. Πώς θα απαντήσουν, άραγε, στην πρόσκληση; Με απαξίωση και για αυτή την εκλογική διαδικασία, δείχνοντας έμπρακτα την απογοήτευσή τους για την πολιτική ζωή του τόπου και την κατάντια της οικονομικής μας «ευρωστίας»; Ή θα προσέλθουν στην εκλογές, αντιλαμβανόμενοι τη σημασία του να μην απεμπολήσουν ένα από τα εναπομείναντα δημοκρατικά τους δικαιώματα, αλλά να αντισταθούν στις δυνάμεις εκείνες που θέλουν οι σύγχρονες «δημοκρατίες» να διοικούνται από διορισμένους - μη αιρετούς «εκπροσώπους», είτε σε επίπεδο κράτους, είτε σε επίπεδο τοπικής κοινωνίας;

Αυτή είναι μια σημαντική – κατά την άποψή μου - πρόκληση για τον πολίτη σήμερα, που αντιλαμβάνεται τη σημασία του πολιτεύεσθαι και την ευθύνη του απέναντι στον εαυτό του και το κοινωνικό σύνολο. Είτε θεωρεί τις εκλογές αυτές ως αναμέτρηση των πολιτικών δυνάμεων του τόπου, είτε τις αντιλαμβάνεται ως ευκαιρία για να ξεφύγει από τα στενά κομματικά πλαίσια και να αναδείξει εκείνους που – κατά τη γνώμη του – θα αναβαθμίσουν την ποιότητα ζωής στην τοπική κοινωνία όπου ζει.

Από οποιαδήποτε πρίσμα κι αν τις δει κανείς, οι εκλογές αυτές εκπέμπουν ισχυρά πολιτικά μηνύματα, αρκεί να τις αντιληφθούμε ως αντανάκλαση του πώς ο σημερινός πολίτης βιώνει στην καθημερινότητά του το πολιτικό συγκείμενο, τοπικό και διεθνές.

Εκδήλωση Συνδέσμου Ελλήνων Κυπρίων Φιλολόγων

Ο Σύνδεσμος Ελλήνων Κυπρίων Φιλολόγων (Σ.Ε.Κ.Φ.-Ο.Ε.Λ.Μ.Ε.Κ.) έχει αποφασίσει να καθιερώσει ως ετήσιο θεσμό τιμητική εκδήλωση για αφυπηρετήσαντες φιλολόγους της Μέσης Εκπαίδευσης οι οποίοι με το πνευματικό τους έργο συνέβαλαν στην αναβάθμιση της πολιτιστικής - πνευματικής ανάπτυξης του τόπου μας.

Στοχασμοί για την εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου

Οι εκπαιδευτικές οργανώσεις ΟΕΛΜΕΚ, ΠΟΕΔ και ΟΛΤΕΚ (επαρχιακά γραφεία Λεμεσού) τιμήσαμε χτες βράδυ την εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940, στην παρουσία του Συνδέσμου Πολεμιστών του Β Παγκόσμιου Πολέμου, οι οποίοι αποδέχτηκαν να μοιραστούν μαζί μας τις συγκινήσεις και τις μνήμες τους, σε μια σεμνή τελετή απόδοσης τιμής στους ανθρώπους που αγωνίστηκαν για την ελευθερία των λαών.

Οι παρευρισκόμενοι (εκπαιδευτικοί, γονείς μαθητών, μαθητές που έλαβαν μέρος στο καλλιτεχνικό μέρος της εκδήλωσης, καθώς και εκπρόσωποι του Υπουργείου Παιδείας, πολιτικών και κοινωνικών φορέων, δημοτικών και εκκλησιαστικών αρχών), τήρησαν μονόλεπτη σιγή στη μνήμη όσων θυσιάστηκαν για το ιδανικό της ελευθερίας, μαζί και στη μνήμη των 13 τραγικών ηρωικών θυμάτων του φονικού του Ιούλη του 2011.

Επειδή δυστυχώς στις μέρες μας, ισχύει - τηρουμένων των αναλογιών - αυτό που έγραψε ο Ελύτης στα "δημόσια και ιδιωτικά" (1990) ότι

"Δεν τολμάς να τραβήξεις μιαν από τις αξίες που πιστεύεις ότι ικανοποιούν την εθνική σου φιλαυτία, και βλέπεις να βγαίνουν μαζί της ένα σωρό άνθρωποι των χρηματιστηρίων, που ανεβοκατεβαίνουν στην κόλαση όπως στο σπίτι τους. Δεν κοτάς ν' αγγίξεις μιαν από τις αξίες που ικανοποιούν τα αισθήματά σου για κοινωνική δικαιοσύνη, και βρίσκεσαι να 'κάνεις πορεία' μ' έναν συρφετό ανθρώπων που δεν έχουν δική τους σκέψη αλλά την περιμένουν από τον καθοδηγητή τους. Έτσι όμως η ψυχή μας υποχρεώνεται να κυλήσει πάνω σε δύο γραμμές που αδυνατούμε να παραλληλίσουμε. Ο εκτροχιασμός είναι αναπόφευκτος.",

κι επειδή ο τόπος μας δε σηκώνει άλλους "εκτροχιασμούς" εξαιτίας εμμονών και φανατισμών (και μακάρι να μπορούσαμε να μιλήσουμε για "εκτροχιασμό" εξαιτίας μιας γνήσιας κοινωνικής συνείδησης των πολλών, αλλά πολύ φοβάμαι ότι απλώς μιλάμε για αντίθετες προκαθορισμένες τροχιές που συγκρούονται οδηγώντας τον τόπο στην "αλληλοσφαγή" - λεκτική προς το παρόν, αλλά με κίνδυνο να μετατραπεί σε πραγματική),

αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ και διαδικτυακά μαζί σας τις σκέψεις μου για την εθνική επέτειο σε νοερή σχέση και με σημερινά τεκταινόμενα στο πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό. Αναρτώ, λοιπόν, πιο κάτω, για όσους θα ήθελαν να μοιραστούν μαζί μου και δικές τους σκέψεις για το θέμα, το χαιρετισμό που - ως πρόεδρος του επαρχιακού γραφείου της ΟΕΛΜΕΚ Λεμεσού - απηύθυνα, παραλείποντας βεβαίως τα της τυπικής διαδικασίας (προσφωνήσεις, ευχαριστίες κτλ.)

Το πόρισμα Πολυβίου και το πολιτειακό σύστημα της Κύπρου

Το κεφ. 11 του πορίσματος, το οποίο αναφέρεται με ένα ιδιαίτερα καυστικό τρόπο στο πολιτειακό σύστημα της Κύπρου, παρουσιάζει νομίζω ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αποτελεί μια εφ' όλης της ύλης κριτική διείσδυση στα κακώς κείμενα της δημόσιας ζωής στην Κύπρο, και αφορά όλους ανεξαίρετα τους πολίτες.
Ευελπιστώ πως - όταν και εάν κάποτε αποδοθεί η δικαιοσύνη σε αυτό τον τόπο για τις εγκληματικά ανεύθυνες αποφάσεις και ενέργειες των "υπευθύνων" που οδήγησαν στη φονική έκρηξη - το κεφ. 11 θα παραμείνει εκεί να μας θυμίζει τις ευθύνες όλων. Είτε για τις πράξεις είτε για την ανοχή μας. Όχι μόνο για όσα λέμε και πράττουμε, αλλά, κυρίως, και για όσα, ως πολίτες δε λέμε, αποσιωπούμε, συγκαλύπτουμε, αδρανούμε.
Γι' αυτό και αναρτώ πιο κάτω το κεφ. 11, για όσους ενδιαφέρονται να το διαβάσουν ΚΑΙ ως ένα σπουδαίο κείμενο πολιτικής αγωγής που μπορεί να λειτουργήσει αυτόνομα. Τα σχόλια σε σας.

ΣYMΠOΣIO «Kερύνεια: Ιστορία και Λογοτεχνία»

Ο Σύνδεσμος Ελλήνων Κυπρίων Φιλολόγων (Σ.Ε.Κ.Φ.) διοργανώνει σε συνεργασία με το Δήμο Κερύνειας, τη Σχολική Εφορεία Κερύνειας και το Πολιτιστικό Ίδρυμα Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄ Συμπόσιο με θέμα:
«Κερύνεια: Ιστορία και Λογοτεχνία». 

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011, 9:00 – 13:00

Λεμεσός: Πολιτιστικό Ίδρυμα της Τράπεζας Κύπρου (Λεωφόρος Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄117, Λεμεσός)

Πρόγραμμα Συμποσίου:

Ιδιωτική «μουσική σχολή» σε δημοτική περιουσία

Ο φίλος Ιούλιος Θεοδωρίδης, με "πάντ' ανοιχτά, πάντ' άγρυπνα τα μάτια της ψυχής του", εκφράζει δημόσια τη διαμαρτυρία του για την παραχώρηση του πρώην Δημοτικού Νηπιοκομικού Σταθμού Λεμεσού, με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Λεμεσού, για δημιουργία ιδιωτικής μουσικής σχολής για παιδιά.Διαβάστε πιο κάτω την επιστολή διαμαρτυρίας που έστειλε στον τύπο.

Ανοιχτή επιστολή προς τον Υπουργό Παιδείας

Έντιμε κύριε Υπουργέ,

Με αφορμή δημόσια τοποθέτησή σας για το όραμά σας για την εκπαίδευση, απευθύνομαι σε σας, όχι με τη συνδικαλιστική μου ιδιότητα, αλλά ως μια απλή εκπαιδευτικός που δίνει – μαζί με τους συναδέλφους της – καθημερινά τη μάχη της για την αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου και ως εκ τούτου ανησυχεί για τις συνέπειες του ανίερου πολέμου που κάποιοι έχουν εξαπολύσει εναντίον των εκπαιδευτικών του δημοσίου.

Στόχος της επιστολής μου είναι να καλέσω εσάς, ως τον καθ’ύλη αρμόδιο Υπουργό, να στηρίξετε έμπρακτα εκείνους που τάχθηκαν να υπηρετούν με τις γνώσεις, τις δεξιότητες, το ήθος και το ζήλο τους το δημόσιο σχολείο στον τόπο μας: τους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι βάλλονται δημόσια με ατεκμηρίωτο, άδικο και ιδιαίτερα προσβλητικό τρόπο από συγκεκριμένους εκπροσώπους του τύπου, συγκεκριμένα οργανωμένα σύνολα, αλλά και από διάφορους - ανυποψίαστους ή μη - πολίτες, σε μια ενορχηστρωμένη και ανέντιμη επίθεση, υποψήφιο θύμα της οποίας είναι το δημόσιο αγαθό της παιδείας.

Είμαι βέβαιη πως αντιλαμβάνεστε πόσο επικίνδυνη μπορεί να καταστεί για την παιδεία του τόπου μας αυτή η δημόσια συκοφαντία, ο προπηλακισμός και η πλήρης απαξίωση της κοινωνικής προσφοράς των λειτουργών της δημόσιας πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, η οποία εκδηλώθηκε πρόσφατα εξαιτίας των απεργιακών μέτρων των εκπαιδευτικών. Γνωρίζετε πως μαθητές και γονείς βομβαρδίζονται καθημερινά από τα ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα ενημέρωσης, αφενός με ανακρίβειες και λανθασμένα στοιχεία αναφορικά με τα εργασιακά δεδομένα των εκπαιδευτικών (χρόνος εργασίας, καθήκοντα, ευθύνες, αμοιβές) και αφετέρου με προσβλητικά σχόλια για τις γνώσεις, την επαγγελματική επάρκεια, την προσωπικότητα και το ήθος των λειτουργών του δημόσιου σχολείου, τα οποία συχνά φτάνουν στα όρια της συκοφαντικής δυσφήμησης. Δε θα μεταφέρω τις καθ’ όλα απαξιωτικές λεκτικές εικόνες που κυκλοφορούν μέσω των ηλεκτρονικών σελίδων κοινωνικής δικτύωσης, γιατί είμαι βέβαιη πως είστε γνώστης του θέματος. Είμαι επίσης, βέβαιη, ότι, ως θεσμικά ο πλέον αρμόδιος για θέματα παιδείας, αντιλαμβάνεστε τις κοινωνικές συνέπειες της χειραγώγησης της κοινής γνώμης και ιδιαίτερα τις επιπτώσεις αυτού του φαινομένου στη στάση των μαθητών απέναντι στο φορέα της γνώσης και της παιδείας και άρα απέναντι στην ίδια τη μόρφωση που τους παρέχεται.

Υποθέτω πως συμφωνείτε μαζί μου για τα εξής: Όταν ο μαθητής γίνεται συνεχώς δέκτης απαξιωτικών όρων για την εργατικότητα και τη γνώση του δασκάλου του (και χρησιμοποιώ τον όρο «δάσκαλος» όπως τον χρησιμοποίησε ο μεγάλος παιδαγωγός Παπανούτσος), γίνεται επιρρεπής στην αμφισβήτηση ακόμη και του πλέον εργατικού και επαρκούς εκπαιδευτικού. Όταν οι γονείς των μαθητών μας εκφράζονται με ασέβεια απέναντι στο δάσκαλο, η μάχη για την ανάπτυξη του αλληλοσεβασμού και της αλληλοεκτίμησης στην παιδαγωγική διαδικασία γίνεται με προκαθορισμένα αρνητικά δεδομένα εις βάρος των ίδιων των αξιών και των παιδαγωγικών αρχών του σχολείου. Όταν τα κίνητρα και οι προθέσεις του εκπαιδευτικού απέναντι στους μαθητές του παρουσιάζονται διαστρεβλωμένα (π.χ. δεν εργάζεται για να τους στρέψει στα φροντιστήρια), όταν η αφοσίωση στην εργασία, η προσφορά, η εντιμότητα, ο ζήλος της συντριπτικής πλειονότητας των εκπαιδευτικών αποσιωπούνται, ενώ τη θέση τους παίρνουν παραπλανητικά στοιχεία και κακολογίες περί παραπαιδείας εις βάρος του συνόλου των εκπαιδευτικών, το αίσθημα της εμπιστοσύνης του μαθητή απέναντι στο δάσκαλο κλονίζεται. Κι όταν τα πρότυπα της γνώσης αναιρούνται, ο αγώνας που όλοι εμείς δίνουμε καθημερινά στην τάξη, αλλά και μέσα από τις άλλες σχολικές δραστηριότητες, για να καλλιεργήσουμε μια θετική στάση απέναντι στο μορφωτικό αγαθό, απέναντι στις πνευματικές και κοινωνικές αξίες της παιδείας, είναι εκ των προτέρων, αν όχι χαμένος, άνισος.

Πιστεύω, επίσης, πως ως επιστήμονας έχετε πλήρη επίγνωση ότι, όταν στα μάτια του νέου ανθρώπου ο παιδαγωγός παρουσιάζεται ως «ένας αργόσχολος και κακομαθημένος προνομιούχος που νοιάζεται μόνο για τα χρήματα», όλο το σύστημα αξιών στο οποίο στοχεύει το δημόσιο σχολείο αποδυναμώνεται, κλονίζεται, καταρρέει.

Κύριε Υπουργέ,

Έχοντας δώσει χαρακτηριστικά από την αρχή της ανάληψης των καθηκόντων σας το χαμόγελο ως το νέο σύμβολο του σχολικού κλίματος, πιστεύω πως διακρίνατε τη σημασία που αποκτά το αίσθημα της αυτοεκτίμησης και η αναγνώριση της αξιοπρέπειας σε εκείνους που καλούνται σήμερα να υλοποιήσουν το όραμα της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης για ένα ανθρώπινο και δημοκρατικό σχολείο. Πώς, όμως, μπορούν σήμερα οι εκπαιδευτικοί να στηρίξουν το δικό σας και το δικό τους, το κοινό μας όραμα για το δημόσιο σχολείο, εάν το κύρος τους καταρρακώνεται καθημερινά από θρασείς αυτοαναγορευθέντες «δημόσιους δικαστές», εάν προσβάλλεται και εξευτελίζεται με τόση ευκολία η αξιοπρέπεια τους, εάν αισθάνονται ότι αγωνίζονται μόνοι για τη διάσωση του κοινωνικού αγαθού της παιδείας με άνισους όρους και σε συνθήκες που δημιούργησαν οι πολέμιοι της δημόσιας εκπαίδευσης.

Κι επειδή δεν αμφιβάλλω ότι συμμερίζεστε την αγωνία των εκπαιδευτικών για τη συστηματική απαξίωση του ρόλου του δημόσιου σχολείου· ότι και δικό σας όραμα είναι η διαμόρφωση υγιούς προσωπικότητας των νέων μέσα από ένα σχολείο αλληλοσεβασμού, αλληλεγγύης, συνεργασίας και δημιουργικότητας· ότι έχετε διαπιστώσει την επαγγελματική και παιδαγωγική επάρκεια, την εντιμότητα και την εργατικότητα της συντριπτικής πλειοψηφίας των εκπαιδευτικών που υπηρετούν στα σχολεία μας· ότι έχετε επίγνωση του πολύπλευρου έργου και της προσφοράς τους, θέλω να πιστεύω πως δε θα διστάσετε να ανταποκριθείτε στις απαιτήσεις των καιρών για ειλικρινή και τεκμηριωμένη στήριξη των πραγματικών συνεργατών σας – των εκπαιδευτικών - στον κοινό μας αγώνα για αναβάθμιση του δημόσιου αγαθού της παιδείας στον τόπο μας.

Αναμένοντας τις ενέργειές σας προς τερματισμό της ψευδολογίας, των παραπλανητικών και συκοφαντικών ισχυρισμών των «δημόσιων κατηγόρων» μας, δηλώνω, ως εκπαιδευτικός, ότι το μοναδικό «υπερπρονόμιό μου» είναι ότι εργάζομαι με νέους ανθρώπους, το ήθος των οποίων δεν έχει ακόμη διαφθαρεί από την υποκρισία της εποχής μας.


Με τιμή

Βαλεντίνα Σαλτέ, Εκπαιδευτικός

Η «δαιμονοποίηση» των εκπαιδευτικών

Τις τελευταίες μέρες, με αφορμή τις αντιδράσεις των εκπαιδευτικών -συνδικαλιστικών οργανώσεων απέναντι στα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης, έχει παρατηρηθεί ένα ιδιαίτερα ανησυχητικό φαινόμενο για το κοινωνικό γίγνεσθαι: κάποιοι δημοσιογράφοι, πολιτικοί αλλά και (τυχαίο άραγε;) απλοί πολίτες έχουν εξαπολύσει μια – ας μου επιτραπεί – ατεκμηρίωτη και ιδιαίτερα προσβλητική λεκτική επίθεση εναντίον του συνόλου των εκπαιδευτικών και της συνδικαλιστικής τους ηγεσίας, αγνοώντας προφανώς (συνειδητά ή ασυνείδητα) τις κοινωνικές διαστάσεις και συνέπειες μιας τέτοιας αντιμετώπισης.

Τα «πυρά» εκείνων που αποφάσισαν πως οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα, και ιδιαίτερα οι εκπαιδευτικοί, είναι «τα κακά δαιμόνια» που ευθύνονται για το δημοσιονομικό έλλειμμα (και συνεπώς πρέπει να γίνουν οι αποδιοπομπαίοι τράγοι για όλα μας τα προβλήματα) επικεντρώνονται στα εξής σημεία:

«Οι εκπαιδευτικοί», λένε, «υπεραμοίβονται σε σχέση με το τι προσφέρουν. Οι μισθοί τους είναι πολύ ψηλοί, ενώ εργάζονται ελάχιστα, αφού τα παιδιά μας πρέπει να τρέχουν στα φροντιστήρια, για να μάθουν αυτά που δεν τους μαθαίνουν στο σχολείο. Έχουν πολλές διακοπές, εργάζονται μόνο τα πρωινά και τις περισσότερες ώρες στο σχολείο κάθονται. Είναι, λοιπόν, προνομιούχοι, και παίρνουν περισσότερα από όσα προσφέρουν. Άρα, το κράτος όχι μόνο πρέπει να περιορίσει δραστικά τα εισοδήματα των εκπαιδευτικών, αλλά πρέπει και να τους αυξήσει τη δουλειά». Κατά την άποψη μάλιστα κάποιων αρθρογράφων, «οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν κανένα δικαίωμα να διαμαρτύρονται για τις περικοπές που γίνονται στο μισθό τους και οι αργόσχολοι συνδικαλιστές θα ήταν καλύτερα να δούλευαν στο σχολείο, παρά να πληρώνονται από το κράτος για να διαμαρτύρονται για τα δήθεν κεκτημένα δικαιώματά τους.»

Μερικοί ακόμη αρθρογράφοι, «υπέρμαχοι» του δημόσιου σχολείου, συκοφαντούν συλλήβδην τους εκπαιδευτικούς για «ανικανότητα, ελλιπείς γνώσεις, οκνηρία», για « συχνές απουσίες από το σχολείο» και για «πολυήμερες άδειες με ψύλλου πήδημα» (χωρίς φυσικά να μελετήσουν τις στατιστικές). Από τη δημόσια προσβολή των εκπαιδευτικών δεν απουσιάζουν βεβαίως οι συκοφαντικές αναφορές «στους αργόσχολους» και «στους προβληματικούς καθηγητές», καθώς και στην παραπαιδεία, αφού – κατά την άποψη κάποιων δημόσιων κατηγόρων – «οι εκπαιδευτικοί δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους στο σχολείο, γιατί κάνουν φροντιστήρια τα απογεύματα στους μαθητές τους».

Θα μπορούσα να προσθέσω αρκετές ακόμη προσβλητικές αναφορές, οι οποίες ξεπερνούν τα όρια της ανοχής εκείνων που αισθάνονται για άλλη μια φορά το άδικο και αβάσιμο τέτοιων ισχυρισμών και που αντιλαμβάνονται τις βαθύτερες συνέπειες της «δαιμονοποίησης» των εκπαιδευτικών, οποιαδήποτε κι αν είναι τα κίνητρα των «δημόσιων κατηγόρων».

Αν και δεν είναι δύσκολο να ανατρέψω τεκμηριωμένα τα χάριν εντυπώσεων λεκτικά πυρά, δε θα μπω στον πειρασμό να το πράξω, γιατί δεν πιστεύω ότι ως εκπαιδευτικός ή ως συνδικαλίστρια έχω λόγο να «απολογηθώ» εκ μέρους των συναδέλφων μου. Αντιθέτως, ευελπιστώ ότι ο οποιοσδήποτε σκεπτόμενος πολίτης, με νηφάλιο πνεύμα και με πρόθεση αντικειμενικής αποτίμησης των δεδομένων, μπορεί αφενός να κατανοήσει τι σημαίνει η δήλωση της ΟΕΛΜΕΚ: «οι εκπαιδευτικοί αποδέχονται να συνεισφέρουν στα κρατικά ταμεία αυτό που τους αναλογεί», και αφετέρου να αξιολογήσει σωστά την πραγματική αξία της εργασίας και την προσφορά των εκπαιδευτικών.

Θέτω απλώς προς προβληματισμό κάποια ερωτήματα:

1. Ποιο είναι το ποσό της συνεισφοράς που αναλογεί στον κάθε ένα από τους πολίτες αυτής της χώρας, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η δεινή οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται και να αναχαιτιστούν τα χειρότερα; Ποιοι τελικά πληρώνουν και ποιοι όχι;
2. Αμοίβονται προνομιακά οι εκπαιδευτικοί (με δεδομένες τις απαιτήσεις σε τετραετείς τουλάχιστον πανεπιστημιακές σπουδές, τα έτη αναμονής στον κατάλογο διοριστέων, την απαραίτητη ενός έτους προϋπηρεσιακή κατάρτιση για να προσληφθούν στην κλίμακα Α8 στην οποία προσλαμβάνονται όλοι οι πτυχιούχοι);
3. Μήπως τα πυρά που στρέφονται ενάντια στους εργαζόμενους στο δημόσιο, και δη στους εκπαιδευτικούς, απλώς προφυλάσσουν κάποιους άλλους πραγματικά προνομιούχους, ενώ ταυτόχρονα ετοιμάζουν το πεδίο για να πληγούν περαιτέρω και οι υπόλοιποι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα;
4. Τι θα έδειχνε μια ευρεία διερεύνηση και δημοσιοποίηση των περιουσιακών στοιχείων όλων των πολιτών (συμπεριλαμβανομένων και των εκπαιδευτικών), του «πόθεν έσχες» και της πραγματικής συνεισφοράς του κάθε ενός στα κρατικά ταμεία; Ποιους βολεύει η απόκρυψη ή η συγκάλυψη στοιχείων, ώστε να στρεβλώνονται έντεχνα οι εκτιμήσεις των πολιτών για τα οικονομικά δεδομένα των μισθωτών; 
5. Είναι σύμφωνος με τη δημοσιογραφική δεοντολογία ο δημόσιος αφορισμός μιας τάξης εργαζομένων, όταν ο «καταγγέλλων» προφανώς δε γνωρίζει τα πραγματικά καθήκοντα και τις συνθήκες της εργασίας του συμπολίτη του, τις αντικειμενικές δυσκολίες και τις ευθύνες που η εργασία του συνεπάγεται; Σε ποια δεδομένα στηρίζονται εκείνοι που τόσο αλόγιστα και «μεγαλοστόμως» δηλώνουν ότι «ο πραγματικός χρόνος εργασίας ενός εκπαιδευτικού είναι ο χρόνος της παρουσίας του στην τάξη»;

Θεωρώ αχρείαστο να αναλύσω το τι απαιτεί μια σωστή διδασκαλία σε προετοιμασία, μελέτη, ετοιμασία υλικού, διόρθωμα, αλλά και διαρκή επιμόρφωση, αυτοαξιολόγηση, κ.τ.λ., με δεδομένη τη συνεχή εξέλιξη των επιστημών και της τεχνολογίας, αλλά και τις διαρκείς κοινωνικές αλλαγές, που απαιτούν ανανέωση των γνώσεων και των παιδαγωγικών μεθόδων και αδιάλειπτη ανατροφοδότηση μεταξύ διδάσκοντος και διδασκόντων. Ούτε είναι στις προθέσεις μου να προσβάλω εκείνους που, αγνοώντας προφανώς ζητήματα οργάνωσης και λειτουργίας του σχολείου, παραγνωρίζουν την εργασία και τις ευθύνες των εκπαιδευτικών στις ποικίλες και πολυάριθμες εξωδιδακτικές δραστηριότητες που συμβάλλουν στην πολύπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας των παιδιών και των εφήβων. Δεν μπορώ όμως να μη σχολιάσω την επιπόλαια απόπειρα μετακύλισης των ευθυνών για τα πραγματικά προβλήματα του δημόσιου σχολείου (π.χ. βία και παραβατικότητα, αλφαβητισμός και σχολική αποτυχία) στους λειτουργούς που το υπηρετούν. Γιατί πιστεύω πως τόσο η ηθελημένη άγνοια - και συνεπώς η συγκάλυψη - των πολλαπλών κοινωνικοοικονομικών παραγόντων που οδηγούν στη σχολική αποτυχία και την παραπαιδεία, όσο και η ανάγκη κάποιων να αποδώσουν τις ευθύνες για όλα τα κακά του δημόσιου σχολείου στους «ανεπαρκείς και αργόσχολους» εκπαιδευτικούς, επαυξάνουν τα προβλήματα, αφού μας απομακρύνουν από οποιαδήποτε προοπτική ουσιαστικής κατανόησης και αντιμετώπισης των προβληματικών φαινομένων στη ρίζα τους και άρα υποσκάπτουν τις όποιες ειλικρινείς απόπειρες αναβάθμισης του δημόσιου σχολείου.

Κλείνω με δύο ακόμη ερωτήματα:

1. Πόσο επικίνδυνο για τη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών είναι να προσβάλλονται δημόσια έννομες συνδικαλιστικές ενέργειες, όταν στο πρόσωπο και τις συνδικαλιστικές αποφάσεις της ηγεσίας της ΟΕΛΜΕΚ πλήττεται η πολιτική χρησιμότητα και η κοινωνική ωφέλεια ενός κατοχυρωμένου από το σύνταγμα δικαιώματος των εργαζομένων: αυτό του συνδικαλίζεσθαι;
2. Πόσο ζημιογόνο είναι για το κύρος και την αξιοπιστία της Δημόσιας Εκπαίδευσης, όταν συστηματικά και εν αδίκω πλήττεται δημόσια η αξιοπρέπεια και η εργασιακή επάρκεια των εκπαιδευτικών με ατεκμηρίωτους και παραπλανητικούς ισχυρισμούς; Πώς θα καλλιεργηθεί ο σεβασμός και η εκτίμηση για τη γνώση, όταν γονείς και μαθητές βομβαρδίζονται με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για τους λειτουργούς της δημόσιας εκπαίδευσης που έχουν αναλάβει ως καθήκον όχι μόνο τη μετάδοση γνώσεων και την ανάπτυξη των δεξιοτήτων, αλλά και τη διάπλαση του ήθους των μαθητών μας;

Προτού, λοιπόν, οι αλόγιστοι και επιπόλαιοι ισχυρισμοί εις βάρος των εκπαιδευτικών προκαλέσουν περαιτέρω φαινόμενα απαξίωσης της γνώσης ή ακόμη και νέα κρούσματα βίας στα δημόσια σχολεία, ας μας προβληματίσει ποιανών πραγματικά τα συμφέροντα υπηρετεί η «δαιμονοποίηση» του παιδαγωγού και πόσο σοβαρές μπορεί να είναι οι κοινωνικές συνέπειες της «διαπόμπευσης» εκείνων που τάχθηκαν να υπηρετούν με τις γνώσεις και την ψυχή τους το δύσκολο έργο της μόρφωσης των παιδιών μας.

"Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν"

Ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο,

άπληστος σαν το χόρτο, ρίζες τα νεύρα του κι απλώνουν

σαν έρθει ο θέρος

προτιμά να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ’ άλλο χωράφι

σαν έρθει ο θέρος

άλλοι φωνάζουνε για να ξορκίσουν το δαιμονικό

άλλοι μπερδεύουνται μες στ’ αγαθά τους, άλλοι ρητορεύουν.

Αλλά τα ξόρκια τ’ αγαθά τις ρητορείες,

σαν είναι οι ζωντανοί μακριά, τι θα τα κάνεις;

Γιώργου Σεφέρη, «Τελευταίος σταθμός», 1944

Πολλά τα τεκταινόμενα στον τόπο μας τους τελευταίους μήνες που φέρνουν στη σκέψη τους στίχους του Σεφέρη. Οι συνειρμοί και τούτη τη φορά αναπόφευκτοι, μαζί και η θλίψη, η οργή και η πικρία για όσα ακούγονται δημόσια – «φωνές, ξόρκια και ρητορείες» – από ιθύνοντες και μη που επιχειρούν να στρέψουν «τα δρεπάνια στ’ άλλο χωράφι», για να περισώσουν «τ’αγαθά», τα δικά τους ή τα δικά των δικών τους.

Με τη σκέψη σε κείνους που έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους, πενθώντας τόσο καιρό βουβά μαζί τους, ανήμποροι για λέξεις παρηγοριάς, γιατί – κατά τον ποιητή – «η φρίκη δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή, γιατί είναι αμίλητη και προχωράει», τολμώ να δανειστώ σήμερα τους στίχους του ποιητή: όχι για «να μιλήσω για ήρωες» (θαρρώ πως δε χρειάζονται πια λόγια, για να γίνει αντιληπτός ο ηρωισμός εκείνων που κράτησαν μια έντιμη στάση ζωής φυλάγοντας μέχρι τέλους Θερμοπύλες), ούτε για να ακουστεί ακόμη μια άποψη ανάμεσα στις τόσες για το τι έφταιξε που φτάσαμε μέχρι εδώ. Η δημόσια απόδοση των ευθυνών σύμφωνα με τους νόμους της πολιτείας είναι αδιαμφισβήτητα και αποκλειστικά έργο των αρμοδίων που θεσμικά υπηρετούν τη δικαιοσύνη. Ωστόσο ο κάθε πολίτης δικαιούται να διαμορφώνει γνώμη σύμφωνα με το περί δικαίου αίσθημά του, αλλά και οφείλει να την εκφράζει - στο πλαίσιο της νομιμότητας, όπου αυτή υφίσταται. Γιατί, η ανάγκη του πολίτη να βγει απ’τη σιωπή, για να υπερασπιστεί το δίκαιο σε κάθε τόπο «που τον πελεκούν και που τον καίνε σαν το πεύκο, και τον βλέπεις», γίνεται ακόμη πιο επιτακτική, όταν αισθάνεται πως «ο άνθρωπος κατάντησε πραμάτεια», όταν το αντιλαμβάνεται την ώρα που «ακούει τα τουμπελέκια κάτω απ’ το δέντρο του μπαμπού καθώς χορεύουν οι αυλικοί με τερατώδεις προσωπίδες».

Δεν είναι της αρμοδιότητάς μου να οριοθετήσω και να σχολιάσω τα επιτρεπτά όρια των αντιδράσεων θεατών και δρώντων προσώπων ενός συλλογικού δράματος που προκαλεί η – κατά τον Αισχύλο - ύβρις των αλαζόνων. Εξάλλου, εάν πιστέψουμε τον ποιητή «όσο μακρύς κι αν είναι ο δρόμος του μαντατοφόρου», το μήνυμά του προβλέπεται «φοβερό» για τους όποιους ανακόλουθους προκαλούν με τη στάση τους «το κακό». Σε τούτο συνηγορεί κι ο χορός του αρχαίου δράματος (Σοφοκλέους,«Οιδίπους Τύραννος» 2ο στάσιμο) όταν – μετά το «Ύβρις φυτεύει Τύραννον» - προβλέπει την απόδοση δικαιοσύνης και το γκεμοτσάκισμα, την τιμωρία του υβριστή, τη Δίκη και τη Νέμεση. Κι αυτή, δεν είναι μια άλλη ιστορία...

«Πάλι τα ίδια και τα ίδια θα μου πεις, φίλε», γράφει με πικρία στον «Τελευταίο Σταθμό» ο Σεφέρης. Ναι, πως αλλιώς, όταν «στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο μνησιπήμων πόνος», κι απομένει ως παρηγοριά η επιστροφή της σκέψης στα της ποίησης και τα περί μέτρου. Και για το δάσκαλο... παραμένει – ευτυχώς – ως παρηγοριά και δύναμη σε χαλεπούς καιρούς το ζωντάνεμα στο βλέμμα και το φτερούγισμα της ψυχής των μαθητών του μπροστά στην καθαρτήρια δύναμη του λόγου. Συνειρμικά, λοιπόν, ζωντάνεψαν τούτες τις μέρες στη σκέψη μου στιγμές διδασκαλίας αρχαίου δράματος και ιστορίας με τους μαθητές μου. Ανάμεσά τους κι ο Νικόλας Ιωαννίδης.

Θυμάμαι, λοιπόν, πριν λίγα χρόνια, ανάμεσα σε τόσα και τόσα παιδιά εξαιρετικού ήθους, ένα βλέμμα καθάριο και φωτεινό, αγνό, ευθυτενές, γεμάτο προσδοκίες για το μέλλον, μια έκφραση ακριβοδίκαιη ενός νέου του οποίου η σκέψη διακρινόταν από την ευθυκρισία, την οξύτητα και την καθαρότητα, το ήθος από την ευγένεια, το φιλοδίκαιο και την αξιοπρέπεια, η συμπεριφορά από την ηπιότητα, το σεβασμό, τον αυτοέλεγχο, την προσήλωση στην αναζήτηση και την προάσπιση της αλήθειας. Αρχές, αξίες και ιδανικά χτισμένα – όπως ο ίδιος αναγνώριζε – στα θεμέλια της παιδείας που δέχτηκε από την οικογένειά του, για να καλλιεργηθούν στη συνέχεια και στο σχολείο.
Το ίδιο δυνατό βλέμμα συνάντησα λίγα χρόνια μετά, την ίδια ευγένεια ψυχής και αξιοπρεπή στάση ζωής, την ίδια οξύνοια και ευθυκρισία, πίστη σε αρχές και ιδανικά, προσήλωση στην αλήθεια και το δίκαιο, χαρακτηριστικά ενός εξαίρετου ήθους, συνυφασμένα πλέον με τη γνώση και την ωριμότητα που του επέτρεψαν να αποκτήσει οι σπουδές του στη Νομική.

Τους τελευταίους δυο μήνες παρατηρώ το βλέμμα αυτού του νέου σκιασμένο από τον πόνο για τον άδικο θάνατο του αγαπημένου του πατέρα, από τον πόνο για τον πόνο της μάνας και της αδελφής, αλλά ταυτόχρονα καθάριο και προσηλωμένο στην αναζήτηση της αλήθειας, ως χρέος απέναντι στον πατέρα που έχασε, ως χρέος απέναντι σε όλα τα τραγικά θύματα κι αυτού του φονικού. Παρατηρώ τη συντριβή των συγγενών και ντρέπομαι για τη δική μου θλίψη μπροστά στο δικό τους πόνο. Κι ενώ δυσκολεύομαι να συγκρατήσω τη δική μου οργή προς τους όποιους υπαίτιους του φονικού, παρατηρώ με θαυμασμό το Νικόλα να αναμένει με απίστευτη αυτοσυγκράτηση και προσήλωση στη νενομισμένη διαδικασία την απόδοση της δικαιοσύνης και να εκφράζεται δημόσια με σοβαρότητα, χωρίς να επιτρέπει στην οδύνη της ψυχής του να ξεθεμελιώσει τις αρχές του. Και δεν μπορώ, ούτε ως πολίτης που πιστεύει πως το κύριο χαρακτηριστικό μιας ευνομούμενης πολιτείας είναι ο σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια, ούτε ως παιδαγωγός που ευτύχησε να συναντήσει στην τάξη έναν τέτοιο μαθητή ανάμεσα στους αμέτρητους εξαίρετους νέους του τόπου μας, δεν μπορώ να μην ενοχλούμαι από τις συνεχιζόμενες απόπειρες κάποιων να σπιλώσουν δημόσια την εικόνα του Νικόλα μεταχειριζόμενοι ευτελή μέσα.
Έχω επίγνωση πως ο Νικόλας δε χρειάζεται την υποστήριξή μου, γιατί έχει ήδη καταξιωθεί με τη στάση του στη συνείδηση της πλειοψηφίας των πολιτών. Ωστόσο, ας μου επιτραπεί να εκφράσω, μαζί με τη συμπαράστασή μου στον ίδιο και τις οικογένειες όλων των θυμάτων, και την ανησυχία μου για το πού ενδέχεται να μας οδηγήσουν οι όποιες απόπειρες διαστρέβλωσης κάποιων εννοιών στις μέρες μας, ιδιαίτερα όταν αυτές αφορούν στις ευθύνες οποιουδήποτε πολίτη απέναντι στον κάθε συνάνθρωπό του και απέναντι στο κοινωνικό σύνολο.

Κι αν η φωνή του Σεφέρη «ψηλαφώντας τον πόνο μας» μας προειδοποιεί – εν έτει 1944 – και σήμερα, τηρουμένων των αναλογιών, για το επερχόμενο κακό «μες στη συσκοτισμένη πολιτεία», η φράση του αρχαίου ποιητή, μέσα από τον «Τελευταίο Σταθμό» μάς καλεί να αναλογιστούμε:
«Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν».

Από το «Φονικό» του Θ.Σ. Έλιοτ στο Γ. Σεφέρη και από τις Παγκύπριες Εξετάσεις στο «φονικό» του Ιούλη

«Δε βλέπω να βγαίνει συμπέρασμα από τις τέχνες της κοσμικής πολιτείας.


Μόνο τη βία, τη διπροσωπία και συχνές καταχρήσεις.


Ο Βασιλιάς κυβερνά ή κυβερνούν οι βαρόνοι:


Ο δυνατός με δύναμη κι ο αδύνατος με πείσματα.


Ένας ο νόμος τους: ν’αρπάξουν την εξουσία και να την κρατήσουν,


Κι ο σταθερός εκμεταλλεύεται την πλεονεξία και την εμπάθεια των άλλων,


Τον αδύνατο τον καταβροχθίζουν τα δικά του πάθη.»

Θ.Σ. Έλιοτ, «Φονικό στην εκκλησιά», μτφ. Γιώργος Σεφέρης
 

Αφιερωμένο στη Μαρία Κελίρη Ιωαννίδου, Σύζυγο, Μάνα, Φιλόλογο

Το κείμενο της πιο κάτω ανάρτησης γράφτηκε πριν καιρό - σίγουρα πριν τις 11 Ιουλίου - και στάλθηκε τότε στις εφημερίδες για δημοσίευση. Αφιερώνεται εδώ τιμητικά στη φίλη και συνάδελφο Φιλόλογο Μαρία Κελίρη Ιωαννίδου, σύζυγο του ήρωα Αντρέα Ιωαννίδη που έπεσε μαχόμενος ενάντια στην εγκληματική ανευθυνότητα των κατά τίτλο και μόνο υπευθύνων. Η εντιμότητα και το ήθος του εκλιπόντος είναι γνωστά σε όλους. Ας μου επιτραπεί - έστω και με αυτό τον τρόπο - να τιμήσω από αυτό το ιστολόγιο τη Μαρία, γνωστή για την ευθυκρισία της, τη γνήσια αγάπη για τον τόπο μας, την καθάρια όμορφη ψυχή της, για την ειλικρίνεια και την εντιμότητά της απέναντι στην επιστήμη της, τους συναδέλφους της, τους μαθητές-παιδιά της, για το ξεχωριστό της ήθος που την αξίωσε να ζήσει δίπλα σε εκείνον που  φώτισε με τη θυσία του την έννοια της αρετής.

Μαρία μου, το πιο κάτω κείμενο (Εξετάζοντας την ποιητική του Κώστα Μόντη και του Γιώργου Σεφέρη στις Παγκύπριες Εξετάσεις) το έγραψα πριν λίγες μέρες με μοναδικό γνώμονα την αγωνία μου για την αλήθεια.  Σήμερα - και μακάρι να μη φτάναμε ποτέ στις τραγικές αυτές ώρες -  στο αφιερώνω, ως συμβολική πράξη αναζήτησης της αλήθειας. Έστω κι αν το θέμα του είναι "μικρό" μπροστά στις αλήθειες που πρέπει όλοι μας να αναζητήσουμε ως χρέος απέναντι στους αδικοχαμένους και απέναντι στον τόπο μας, έστω κι αν κατανοώ πως "δεν είναι η ώρα γι αυτά τώρα", εύχομαι πως σύντομα θα σε γυρέψουν οι λογοτεχνικές σου αναζητήσεις και ανησυχίες, για να μπορέσεις να δώσεις με το δικό σου τρόπο την αλήθεια που καίει την ψυχή σου. Ως τότε, εύχομαι οι αλήθειες των άλλων για τα μικρότερα θέματα της ζωής, να κρατούν αναμμένο το λυχνάρι της αναζήτησης.

Εξετάζοντας την ποιητική του Κώστα Μόντη και του Γιώργου Σεφέρη στις Παγκύπριες Εξετάσεις

Διευκρίνιση:
Το πιο κάτω κείμενο γράφτηκε πριν την τραγική Δευτέρα 11.7.2011 και είχε ήδη σταλεί προς δημοσίευση στον τύπο

Ως συνέχεια και επεξήγηση προηγούμενου δημοσιεύματος με θέμα την αξιολόγηση των γραπτών στο μάθημα των Νέων Ελληνικών στις Παγκύπριες Εξετάσεις, ας μου επιτραπεί να καταθέσω ως φιλόλογος συνοπτικά κάποιες παρατηρήσεις που προκύπτουν από τις ερωτήσεις του γραπτού πάνω στα ποιήματα του Κώστα Μόντη και του Γιώργου Σεφέρη και από τις ενδεικτικές απαντήσεις που δόθηκαν κατά το συντονισμό των βαθμολογητών φιλολόγων, ευελπιστώντας να προκαλέσω μια γόνιμη επιστημονική συζήτηση επί των θεμάτων που παρουσιάζονται ακροθιγώς.

Πενθούμε μαζί σας ανήμποροι για λέξεις

Με τη σκέψη στο Νικόλα και τη Μαρία, και σε όσους έχασαν δικούς τους σήμερα, χωρίς να μπορούμε να δώσουμε λέξεις παρηγοριάς.


Μόνο την υπόσχεση πως ως πολίτες που νοιαζόμαστε για τον τόπο μας, θα βρούμε τον τρόπο να διεκδικήσουμε απόδοση ευθυνών και τιμωρία όσων εγκλημάτισαν με την αδιαφορία και την ανευθυνότητα τους.


Ως ελάχιστο φόρο τιμής στον Αντρέα Ιωαννίδη που τίμησε το αξίωμα του, να βροντοφωνάξουμε πως δεν θα ανεχτούμε άλλη πολιτική υποκρισία.

Νέα Ελληνικά στις Παγκύπριες Εξετάσεις 2011

Αξιολόγηση των γραπτών: παρατηρήσεις και εισηγήσεις

Η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των Παγκύπριων Εξετάσεων προκάλεσε, όπως και κάθε χρόνο, ποικιλία συναισθημάτων στους υποψηφίους: ικανοποίηση σε όσους το αποτέλεσμα ανταποκρινόταν στις προσδοκίες τους, πικρία και απογοήτευση σ’εκείνους που δεν είδαν τους κόπους τους να ευοδώνονται όπως ανέμεναν, απορία και δυσαρέσκεια σε όσους πίστευαν πως έγραψαν καλύτερα σε σχέση με το βαθμό που τελικά εξασφάλισαν. Γιατί, με βάση τις απαιτήσεις του φετινού εξεταστικού δοκιμίου (ομολογουμένως εύληπτο, σαφές ως προς τη διατύπωση των ερωτημάτων, με μικρές διαβαθμίσεις στο βαθμό δυσκολίας, με πληθώρα βοηθητικών πληροφοριών για έναν προσεκτικό υποψήφιο, με απαιτήσεις για περιορισμένης έκτασης απαντήσεις, με άλλα λόγια ένα γραπτό που – προς πίστη των θεματοθετών - λάμβανε υπόψη το ευρύ φάσμα των υποψηφίων), το γενικό αίσθημα ήταν ότι «φέτος οι υποψήφιοι μπορούσαν να γράψουν καλύτερα». Πέραν, όμως, των συναισθημάτων, η πραγματικότητα έδειξε ότι στα Νέα Ελληνικά, και φέτος όπως και κάθε χρόνο, παρατηρήθηκε διάσταση ανάμεσα στο αναμενόμενο αποτέλεσμα και σε αυτό που τελικά ανακοινώθηκε. Αφήνοντας κατά μέρος τις όποιες γκρίνιες για τις περιορισμένες δυνατότητες που το γραπτό έδινε στους πλέον διαβασμένους υποψήφιους να διακριθούν, αλλά και τις ανώφελες συγκρίσεις του φετινού μέσου όρου των αποτελεσμάτων με τον αντίστοιχο περσινό, θεωρώ σημαντικότερο τον προβληματισμό για την ουσία της ίδιας της εξέτασης του μαθήματος των Νέων Ελληνικών, σε σχέση με το τι διδάσκεται, τι τελικά εξετάζεται, πώς βαθμολογούνται τα γραπτά, και, κυρίως, για το πραγματικό γλωσσικό και επικοινωνιακό επίπεδο των νέων, όπως αυτό αντανακλάται στο γραπτό τους. Αναμένοντας πότε επιτέλους το Υπουργείο Παιδείας θα υιοθετήσει το αίτημα του ΣΕΚΦ και θα υλοποιήσει την υπόσχεσή του για επιστημονική αξιολόγηση των Παγκύπριων Εξετάσεων, ας μου επιτραπεί να αναφέρω κάποιες διαχρονικές διαπιστώσεις:

«Μα αυτό δεν είναι παιδεία!»

Αυτή – κατά λέξη – ήταν η αντίδραση του Υπουργού Παιδείας κ. Αντρέα Δημητρίου όταν, στη διάρκεια της (μίας και μοναδικής) συνάντησης που είχε τον περασμένο Σεπτέμβριο με το Σύνδεσμο Ελλήνων Κυπρίων Φιλολόγων (ΣΕΚΦ) πληροφορήθηκε το εξής: Το λογοτεχνικό βιβλίο που διδάσκεται στα δημόσια σχολεία στο πλαίσιο του μαθήματος των Νέων Ελληνικών δε δίνεται στους μαθητές δωρεάν όπως τα υπόλοιπα βιβλία,  αλλά (με εντολές του Υπουργείου Παιδείας) οι μαθητές που δεν μπορούν να το αγοράσουν, το δανείζονται από το σχολείο και είναι υποχρεωμένοι να το επιστρέψουν πριν το τέλος της σχολικής χρονιάς, ώστε την επόμενη χρονιά το σχολείο να μπορέσει να δανείσει τα βιβλία σε άλλους μαθητές. Κι ενώ το λογοτεχνικό που διδάσκονται στα αγγλικά τους δίνεται δωρεάν (και καλώς δίνεται), το ένα και μοναδικό λογοτεχνικό βιβλίο που διδάσκονται στην ελληνική γλώσσα, στο οποίο μάλιστα όλοι οι μαθητές εξετάζονται στο τέλος του χρόνου, πρέπει να επιστραφεί «σώο και αβλαβές», για να φυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού στις αποθήκες του σχολείου!

Η "χρεοκοπία" της Ελλάδας

Προτείνω το ντοκιμαντέρ "Χρεοκρατία" στο http://www.debtocracy.gr/

Αυστηρώς προσωπικό

Είναι μέρες που ο ΗΥ παίζει με τα νεύρα μας, λες και η  αρνητική ενέργεια του γράφοντος μεταφέρεται στο πληκτρολόγιο και του υποβάλλει να μην υπακούσει στις εντολές που του δίνονται.

Κάπως έτσι εμφανίστηκε στην οθόνη αυτού του ιστολογίου με γράμματα ακατανόητα μια ανάρτηση με τίτλο "Περί ήθους μέμνησο" γραμμένη πριν από 3 βδομάδες, με πόνο ψυχής, θυμό, ενοχή, πικρία, δυσάρεστη έκπληξη, παράπονο, αγωνία... για πολλά που συνέβησαν εκείνες τις μέρες. Για απανωτά κι επώδυνα, για απρόβλεπτα και προβλεπτά αλλά πάλι εξοργιστικά. Κι επειδή φαίνεται πως ασυνείδητα κάτι μέσα μας αποφασίζει πως δεν πρέπει να μένουν στη μνήμη τα κείμενα που βγαίνουν σε συνθήκες υπέρμετρης έντασης, μεγάλης οδύνης, θυμού ή ακόμη συνδυασμένων ανεξέλεγκτων συναισθημάτων, δεν πρόλαβα να κρατήσω το κείμενο σε καμιά άλλη μορφή, προτού η οθόνη μου το εμφανίσει σε ακατανόητα σύμβολα μιας γλώσσας που μου διαφεύγει εντελώς. Κατέβασα την ανάρτηση και προσπάθησα να την επαναφέρω. Μάταια. Τα περίεργα σύμβολα (αριθμοί και μερικά γράμματα χωρίς νόημα), έμειναν στις πρόχειρες αναρτήσεις, να μου θυμίζουν μια νύχτα κατά την οποία - για τον ποιητή -

Πώς να τους πης πως έπηξε το μελάνι στην πέννα σου,

πώς να τους πης πως έπηξε το αίμα στην καρδιά σου;

Στην κατάψυξη το «νέο» σχέδιο αξιολόγησης

Το πιο κάτω κείμενο, όπως και το προηγούμενο για το ωρολόγιο πρόγραμμα, εμφανίστηκε μια μέρα κατά περίεργο τρόπο με γράμματα και αριθμούς μιας γλώσσας που μόνο ο ΗΥ μπορεί να διαβάσει. Στην προσπάθειά μου να το ανεβάσω ξανά πριν αρκετές μέρες, ο δαίμων της τεχνολογίας επέμενε να το αναρτά στη δική του γλώσσα. Δοκιμάζω και πάλι, όχι από εγωπαθές πείσμα, αλλά γιατί θεωρώ καλό να μείνει στο ιστολόγιο αυτό ένα κείμενο με θέσεις που (εξ όσων είμαι σε θέση να γνωρίζω) προκάλεσαν αντιδράσεις ανάμεσα στους συναδέλφους που το διάβασαν στην εφημερίδα της Νέας Κίνησης Καθηγητών. Επιμένω, λοιπόν, ευελπιστώντας ότι το κείμενο αυτό, εάν καταφέρει να εμφανιστεί σε γλώσσα αναγνώσιμη, θα συμβάλει στη συζήτηση για το νέο σχέδιο αξιολόγησης, όταν φυσικά βγει από την κατάψυξη στην οποία την καταδίκασαν κάποιοι.

Νέο ωρολόγιο πρόγραμμα: 2-1+3-4=Χ ;

Το πιο κάτω κείμενο, για λόγους προφανώς περίεργους της γλώσσας των Η/Υ που δεν κατανοώ, εξαφανίστηκε από το ιστολόγιο αυτό. Το αναρτώ ξανά, έστω και παλαιότερο, γιατί θεωρώ πως παραμένει επίκαιρο.

TPITO ETHΣIO ΣYMΠOΣIO Kερύνεια, πηγή έμπνευσης στα Γράμματα και στις Tέχνες μετά το 1974

O Δήμος Kερύνειας, η Σχολική Eφορεία Kερύνειας και το Πολιτιστικό Ίδρυμα Aρχιεπισκόπου Mακαρίου Γ’ σας προσκαλούν στο τρίτο ετήσιο Συμπόσιο
«Kερύνεια, πηγή έμπνευσης στα Γράμματα και στις Tέχνες μετά το 1974»

Το θέατρο του παραλόγου των τελευταίων ημερών του σχολείου

Κάθε χρόνο το τελευταίο 15ήμερο του σχολικού έτους επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό στα Λύκεια (κυρίως στη Γ Λυκείου) και εν μέρει και στα Γυμνάσια. Οι μαθητές έρχονται στο σχολείο επιλεκτικά, «για να μη χάνουν το χρόνο τους σε μη εξεταζόμενα μαθήματα». Έρχονται κυρίως όσοι κινδυνεύουν να μείνουν ανεξεταστέοι ή στάσιμοι λόγω ελλιπούς φοίτησης. Όλοι το γνωρίζουμε εκ των προτέρων και αισθανόμαστε ανήμποροι να ελέγξουμε την «πτωτική» τάση στους αριθμούς των μαθητών που βρίσκονται στην τάξη.

Τι κάνει το Υπουργείο Παιδείας;

Όταν φεύγει ένας δικός σου άνθρωπος...

... η ζωή αδειάζει, όσα λόγια παρηγοριάς κι αν ακούς, όσο παρήγορα άλλα κι αν σκέφτεσαι. Το πένθος είναι βαρύ και στην ουσία ανέκφραστο. Το ξέρουμε όλοι. Και δε μετράει ούτε ο χρόνος, ούτε η ηλικία, ούτε το τι έζησε αυτός που έφυγε. Μετράει ότι δεν είναι εδώ πια, ότι το σπίτι αδειάζει από τη ζωντανή του παρουσία, ότι ξέρεις πως δε θα ακούσεις ξανά τη φωνή του. Μετράει πως βλέπεις τους δικούς σου ανθρώπους να πονούν και δεν ξέρεις πώς να τους προστατεύσεις από τον πόνο της απώλειας, πώς να γεμίσεις το κενό της απουσίας. Γιατί δεν πρόλαβες να πεις όσα ήθελες πριν φύγει, γιατί δεν πρόλαβες να κάνεις όσα λογάριαζες πριν φύγει. 

"... στάζει στον ύπνο μνησιπήμων πόνος..."

Εννιά μέρες κιόλας. Εκεί δε γίνονται μνημόσυνα. Ας είναι κι από δω, δυο λόγια μνήμης, για την ψυχή σου. Συνηθισμένα και τετριμμένα ίσως για τους άλλους, επώδυνα γι αυτούς που βιώνουν την απώλεια.
Σε μνημονεύω και σε χαιρετώ λοιπόν κι από δω, όπως σε χαιρέτησα με λίγο χώμα δίπλα στα κυπαρίσια εκεί κάτω, μ'ένα μεγάλο ευχαριστώ, για το σύντροφο της ζωής και τα παιδιά μου. Να το πάρεις μαζί σου μαζί με την αγάπη μας, εκεί που πας...

Στο καλό Άκη...

μόνο αυτό μπορώ να σου πω απόψε,

γιατί δεν μπορώ να δεχτώ πως μας έφυγες.

Προς τι η παραχάραξη της ιστορίας, κύριε Υπουργέ της Παιδείας και του Πολιτισμού της Κύπρου;

Στην εγκύκλιο που έστειλε στα σχολεία το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού «για τον εθνικό εορτασμό της 1ης Απριλίου», περιλαμβάνεται ένα σοβαρό ατόπημα, όσον αφορά στην ιστορική αλήθεια. Αναφέρεται αυτολεξεί το εξής:

"Ο λαός της Κύπρου, από τα πρώτα χρόνια της βρετανικής κυριαρχίας, ανέμενε ότι θα αποδιδόταν στο νησί μας η ελευθερία και η αυτοδιάθεση, όπως είχαν γίνει το 1863 με τα Επτάνησα."

Δε θα σχολιάσω τις πηγές της πληροφόρησης της προϊστάμενης αρχής αναφορικά με το ποιο ήταν το εθνικό αίτημα και ο πόθος των Ελληνοκυπρίων σε όλη την περίοδο της Αγγλοκρατίας. Και θα αφήσω στον καθένα να προβληματιστεί για το γιατί αλλά και για τις συνέπειες του γεγονότος ότι οι νέοι μας - με "αποφάσεις" του Υπουργείου Παιδείας - παραπληροφορούνται για ένα τόσο σοβαρό θέμα.

Σβήσαμε για λίγο τα φώτα...

... και τι έγινε μετά; Απλώς τα ξανανάψαμε. Για να συνεχίσουμε απτόητοι τη σπατάλη... εφησυχασμένοι, γιατί "γιορτάσαμε" τη μέρα της γης με κεράκια αντί για πυροτεχνήματα.

Στο μεταξύ, ποιος νοιάζεται για το αφανισμό των μελισσών... (εδώ στη νήσο Κύπρο που περιχαρής αναζητεί το φυσικό της αέριο για να αναπνεύσει - εισπνέοντας βεβαίως και εκπνέοντας νέους ρύπους, διαφόρων ειδών και μορφών !!!)

Κι επειδή στην... πάσχουσα από περιβαλλοντικές ευαισθησίες νήσο μας (!) δεν προλάβαμε ακόμη να φτάσουμε σε αυτό το "ενοχλητικό" κεφάλαιο με τις μέλισσες.

Και μέχρι να το ακούσουμε,
μέχρι να το κουβεντιάσουμε δημόσια,
μέχρι να γίνουν όλα τα debate σε όλα τα κανάλια, δημόσια και ιδιωτικά, σε όλες τις εκπομπές λόγου, με όλους τους πολιτικούς εκπροσώπους και δη τους υποψήφιους βουλευτές,
μέχρι να αναρωτηθούμε για το γιατί,
μέχρι να περάσει από το μυαλουδάκι μας τι άραγε να σημαίνει αυτή η ιστορία για το οικοσύστημα,
μέχρι να ..............,
και να..................,

πρέπει πρώτα

• να εξαντλήσουμε στις παιδικές χορωδίες όλα τα "ανώδυνα" τραγουδάκια για τις πεταλούδες και τα δεντράκια (να τραγουδάνε τα παιδιά, δε λέω, να ευαισθητοποιούνται νωρίς, αλλά να ξέρουνε και γιατί τραγουδάνε),

• να υποστούμε όλο τις λαϊκίστικες πολιτικοευαισθησίες και μεγαλοστομίες για το τι κάναμε ενάντια στο πυρηνικό εργοστάσιο στο Άκουγιου, (κυρίως για να ΜΗ βγούμε ως πολίτες στους δρόμους για το θέμα, γιατί ενδέχεται, αν βγούμε, να διαμαρτυρηθούμε και για τα άλλα - τα δικά μας)

• να φτιάξουμε το νησάκι (και γιατί όχι, τα νησάκια, καλέ!!!) που προβλέψαμε στη θάλασσα, για να παρατηρούμε από θαλάσσης τις ακτές, ανενόχλητοι από τα ενοχλητικά έντομα της στεριάς

• να ασχοληθούμε με την ανάπτυξη των "υπανάπτυκτων" βιοτόπων που μας απέμειναν,

• να αποκτήσουμε τουλάχιστον διψήφιο αριθμό ουρανοξυστών ως συνιδιοκτήτες με τους δολαριούχους εταίρους μας,

• να αγοράσουμε, άπαντες οι Κύπριοι - ως γνήσιοι ιθαγενείς -  τουλάχιστον από ένα κότερο, για να το σταθμεύουμε στις μαρίνες "μας",

• να διαπλατύνουμε τους αυτοκινητοδρόμους μας, για να μπορούμε να ταξιδεύουμε ανενόχλητοι και να πάψουμε να σκεφτόμαστε τη δυνατότητα δημόσιας συγκοινωνίας ανάμεσα στις πόλεις,

• να φτιάξουμε τουλάχιστον έναν αυτοκινητόδρομο προς τις "απομακρισμένες και υποβαθμισμένες περιοχές" της υπαίθρου - και δη του Ακάμα, για να έχουμε απρόσκοπτη πρόσβαση με το αυτοκίνητό μας στα άγονα μέρη όπου θα ... διαδηλώνουμε ως ευαίσθητοι περιβαλλοντιστές για την προστασία του περιβάλλοντος

•  να βραβεύσουμε άλλες 23.678.932 εκθέσεις μαθητών για το περιβάλλον (για τις οποίες τυπώσαμε στους εκτυπωτές και πολλαπλασιάσαμε στις φωτοτυπικές μερικές  δεκάδες φυλλάδια έκαστος για κάθε υποψήφιο)

• να συσκεφθούν και να ξανα-συσκεφθούν οι "ειδήμονες" και οι "αρμόδιοι" που αποφασίζουν σταθερά και πάντοτε για μας χωρίς εμάς, για το πώς θα βρούμε ως κράτος τον τρόπο να πληρώσουμε (ή να μην πληρώσουμε) τις νέες οικονομικές επιβαρύνσεις που μας έχουν φορτώσει "αυτοί οι... δήθεν οικολόγοι στην ΕΕ για την υπερβολική  ρύπανση που λένε ότι προκαλούμε" (πώς γίνεται αυτό, καλέ, αφού δε διαθέτουμε βιομηχανία, μου λέτε; έλα ντε...)

• να ενισχύσουμε το "στόλο" των υπουργικών αυτοκινήτων και λοιπών μέσων ατομικής μεταφοράς

• να μεριμνήσουμε για τον "εμπλουτισμό" του εδάφους και του υπεδάφους των χωματερών

• νε εμπεδώσουμε πως οι εναλλακτικές πηγές ενέργειας είναι πολυδάπανες και δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να καλύψουν τις ανάγκες μας (αφού δεν έχουμε ούτε αρκετό ήλιο, ούτε αρκετό αέρα, ούτε αρκετό χρήμα για να σπαταλούμε "άδικα" σε καθαρές ενεργειακές λύσεις)

• να διορίσουμε υπουργό περιβάλλοντος, γενικό διευθυντή, διευθυντές και συμβούλους και συμβούλους των συμβούλων των συμβούλων καθώς και επιτροπές εγνωσμένου κύρους αποτελούμενες από πιστά κομματικά στελέχη και συνεργάτες με σκοπό να συσκέπτονται και να εξαγγέλλουν τα πορίσματα των συσκέψεών τους και τα σχέδιά τους για νέες συσκέψεις επί του σοβαρού αυτού θέματος...

• να μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα (εδώ συμπληρώνετε ό,τι άλλο θέλετε, αρκεί αν είναι περιβαλλοντικά χρήσιμο, όσο και τα προηγούμενα!!!)

Γι' αυτό σας λέω, με τόσα που έχουμε να συζητάμε και να πράξουμε την επόμενη Χετία, για μέλισσες θα μιλάμε τώρα;

Όταν τα λένε τόσο καλά οι μαθητές, οι δάσκαλοι πρέπει να σιωπούν...

Σε σένα ο λόγος, Σόφη μου:

 

 "The end of the world" και όλα τα συναφή

 

της Σόφης Παπαδοπούλου

Αυτές τις μέρες παρακολουθώ τις εξελίξεις που έχουν να κάνουν με την καταστροφή στην Ιαπωνία στον κόσμο του φέισμπουκ κι αναρωτιέμαι. Έχουν δημιουργηθεί δεκάδες σελίδες που αναφέρονται σε αυτό και όλες δείχνουν τη συμπαράσταση τους και την αμέριστη συμπάθεια στους πληγέντες. Οκέι, το καταλαβαίνω.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω όμως, είναι το τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι μια σελίδα στο φέισμπουκ μπορεί να δώσει έστω και κάτι σε αυτούς τους ανθρώπους.

Αναρωτιέμαι επίσης, πως μπορούμε να καθησυχάζουμε τις συνειδήσεις μας και να νιώθουμε οκέι με τον εαυτό μας, κάνοντας απλά ένα like στο φέισμπουκ, σε τέτοιου είδους σελίδες. Και δεν αναφέρομαι μόνο στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Είναι τρομακτικός ο αριθμός των σελίδων που αναφέρονται σε παρόμοιες καταστάσεις. Το ίδιο είχε συμβεί και τότε με το σεισμό στην Αϊτή, το ίδιο συμβαίνει και για τα παιδάκια που πεινούν, και για τα παιδάκια με καρκίνο και φαντάζομαι για τις επόμενες καταστροφές που έπονται. Γιατί θα’ρθουν, είναι βέβαιο. (Σημείωση: Δεν κινδυνολογώ, απλώς είναι general truth ότι στον πλανήτη μας, συνέβαιναν και θα συμβαίνουν καταστροφές -μικρές ή μεγάλες- από την αρχή του, μέχρι το τέλος του)

Ύστερα, παρακολουθώ τα σχόλια κάτω από τις φωτογραφίες και προβληματίζομαι. Κάποιοι μιλούν για το τέλος του κόσμου, κάποιοι απλώς βάζουν λυπημένες φατσούλες (η αμέριστη συμπάθεια που λέγαμε πριν), κάποιοι λένε για εκδίκηση της φύσης και όλα τα συναφή.

Κι επαναλαμβάνω. Οκέι το καταλαβαίνω.

Όμως πάλι, δεν καταλαβαίνω. Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι αφήνοντας ένα σχόλιο στη φωτογραφία που το σπίτι κάποιου τυλίγεται στις φλόγες, προσφέρουμε κάτι σε αυτόν που του άνηκε;  Ίσα ίσα, εμένα μου φαίνεται ψεύτικο και υποκριτικό. Ίσως και λίγο αδιάκριτο.

Αν ήταν το δικό μου σπίτι, να είστε σίγουροι ότι το τελευταίο πράγμα που θα με ένοιαζε ήταν το σχόλιο κάποιου από τη Γερμανία που βρήκε τυχαία τη φωτογραφία του στο φέισμπουκ.

Κι έπειτα, είναι κι αυτή η καραμέλα που πιπιλούμε όλοι με το τέλος του κόσμου. Αμάν πια. Ο κόσμος δε θα καταστραφεί. Εμείς μπορεί, ο κόσμος δεν πάει πουθενά.

Θα γίνουν αλλαγές, τεράστιες. Αυτό είναι σίγουρο. Αλλαγές που εμείς θα προκαλέσουμε με τη συμπεριφορά μας, αλλαγές που έχουμε ήδη προκαλέσει και μεγαλώνουν, αλλαγές που δεν έχουμε προκαλέσει εμείς, αλλά έτσι κι αλλιώς δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι αυτό.

Θα γίνουν. Αλλά σταματήστε επιτέλους να κινδυνολογείτε και με κάθε καταστροφή που γίνεται να ετοιμάζεστε για την καταστροφή του πλανήτη.

Αντί γι αυτό, καλύτερα να σκέφτεστε πώς μπορούμε να κάνουμε κάτι. Κι αν δε μπορούμε τα μεγάλα, και τα μικρά είναι σημαντικά.

Μπορούμε να μας νοιάζει. Όχι όμως με τον τρόπο που γίνεται στο φέισμπουκ.

Μπορούμε να διεκδικήσουμε από αυτούς που μπορούν να κάνουν κάτι.

Μπορούμε να γίνουμε πολλοί.

Μπορούμε να «κλάψουμε μια νύχτα από αγάπη για όλο τον κόσμο».

Μπορούμε όμως και να μη μας νοιάζει.

Μπορούμε απλώς να κοιτάζουμε.

Και να περιμένουμε από τους άλλους να τους νοιάξει.

Γιατί εκείνοι είναι πιο μεγάλοι και πιο δυνατοί από εμάς.

Γιατί εκείνοι μπορούν κι εμείς όχι.

Και τότε θα ‘μαστε ψεύτες και υποκριτές.

Γιατί όλοι ξέρουμε μέσα μας, ότι τα σπουδαία και τα μεγάλα, ξεκινούν πάντα από τους λίγους και από τους μικρούς.

Αυτούς που νοιάζονται.

Όχι με λόγια, αλλά με πράξεις.

Φυσικά, όταν καταφέρουμε να το κάνουμε αυτό, θα έχουμε προχωρήσει σε ένα άλλο επίπεδο.

Ίσως τότε να δικαιούμαστε να ονομαστούμε ξανά άνθρωποι.

Ίσως πάλι όχι.

Από το ιστολόγιο των μαθητών μου ή από το ιστολόγιο του Μικρού Χείμαρρου

Και τώρα πώς θα μας φακελώνουν άραγε;

Ο εκπαιδευτικός κόσμος κέρδισε πρόσφατα μια σημαντική μάχη για την επαγγελματική του αξιοπρέπεια: Με απόφαση της Βουλής ψηφίστηκε η τροποποίηση της νομοθεσίας που αφορά στην κοινοποίηση των υπηρεσιακών εκθέσεων / αξιολογήσεων, ενώ αναμένεται ακόμη να δοθεί στους Εκπαιδευτικούς και το δικαίωμα πρόσβασης στους φακέλους που βρίσκονται στην ΕΕΥ.

Η εξέλιξη αυτή ολοκληρώνει - σε νομικό επίπεδο - τους συνδικαλιστικούς αγώνες στους οποίους η Νέα Κίνηση Καθηγητών πρωτοστάτησε για την κατάργηση του "μυστικού φακελώματος" των Εκπαιδευτικών από τους ιεραρχικά ανώτερούς τους, με όσα αυτό συνεπάγεται. (Λεπτομέρειες, για όσους δε γνωρίζουν, μπορείτε να βρείτε κάτω από την ετικέτα "Ελευθερία της έκφρασης".)

Όσοι από μας ανέκαθεν καταγγέλλαμε και καταδικάζαμε το καθεστώς αδιαφάνειας που επέτρεπε την αδικία και την κατάχρηση εξουσίας εκ μέρους εκπροσώπων του Υπουργείου Παιδείας, ενώ έδινε τη δυνατότητα για καταδυνάστευση των εκπαιδευτικών και προσβολή της αξιοπρέπειάς τους, θεωρούμε ως ιδιαίτερα θετική και αυτή την εξέλιξη, μετά και την αλλαγή της νομοθεσίας όσον αφορά στο δικαίωμά μας στην ελεύθερη έκφραση.

"Εύγε" (!!!) στην ηγεσία της ΟΕΛΜΕΚ για το "συνδικαλιστικό" της ήθος και έθος υποταγής

Η ηγεσία της ΟΕΛΜΕΚ απέστειλε επιστολή στο Υπουργείο Παιδείας για να ζητήσει να της σταλεί η πρόταση του για το νέο Ωρολόγιο Πρόγραμμα (ξέρετε, εκείνο που - ως είθισται - διέρρευσε στον τύπο, αλλά ακόμη δε δόθηκε στους άμεσα ενδιαφερομένους). Και... με πλήρη συναίσθηση της συνδικαλιστικής της ευθύνης (!!!) με τα λεγόμενά της προδιαθέτει το Υπουργείο ότι η πρότασή του θα γίνει αποδεκτή.

Προτού την δουν (επίσημα τουλάχιστον), προτού καταθέσουν τις θέσεις τους οι Κλάδοι και οι Κινήσεις, προτού διαβουλευθούν, δηλώνουν ότι βιάζονται να πάρουν την πρόταση, για να προλάβουν (άκουσον, άκουσον), να τη συμφωνήσουν έγκαιρα, ώστε να εφαρμοστεί τον ερχόμενο Σεπτέμβρη. 

Τόση σπουδή! Μπας και δεν προλάβουμε και χάσουμε την ευκαιρία... 

Και τόση ανησυχία, γιατί η καθυστέρηση θα είναι "ανασταλτικός παράγοντας για την εφαρμογή της το Σεπτέμβρη". (Άλλοι θα έπρεπε να ανησυχούν, κύριοι της Γραμματείας, για τα του οίκου τους, για τις συνέπειες της όλης καθυστέρησης.) Αλλά και τόση υποταγή από τους συνδικαλιστές μας στο προεδρείο! Εύγε!!!

Για του λόγου το αληθές, διαβάστε την επιστολή (όπως στάλθηκε σε όλους τους Γενικούς Αντιπροσώπους) και θαυμάστε τους:

Καλό δρόμο...

Καλό σου ταξίδι, Χριστόφορε, ήρεμα πια και γαλήνια...

Αποδυνάμωση VS Aυτονόμηση της σχολικής μονάδας

Ακόμη ένα πλήγμα στο κύρος αλλά και στα περιθώρια αυτενέργειας των Εκπαιδευτικών ήταν η απόφαση του Υπουργείου Παιδείας να αφαιρέσει από τους Καθηγητικούς Συλλόγους το δικαίωμα της διά παντός αποβολής των μαθητών.

Απευθυνόμενη στους ιθύνοντες που αποφάσισαν ερήμην των Εκπαιδευτικών και χωρίς να ζουν την καθημερινότητα του σχολείου, θα ήθελα να τους γνωστοποιήσω τα εξής:

Δεν είναι, γιατί θέλουμε να διώχνουμε τους μαθητές μας, ούτε γιατί αισθανόμαστε περήφανοι, όταν αναγκαζόμαστε να καταφύγουμε στην έσχατη αυτή «λύση». Δεν είναι γι’ αυτούς τους λόγους που διαμαρτυρόμαστε για την εν λόγω απόφαση. Είναι γιατί τα δημόσια σχολεία έχουν καταντήσει χώρος απασχόλησης για κάποιους μαθητές (με τις ευλογίες της πολιτείας, άραγε, ή με την αδράνεια εκείνων που έχουν ταχθεί να αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς;), ενώ κανείς ιθύνων νους δεν τολμά να αναγνωρίσει πραγματικά τις ευθύνες του ως συναποφασίζων για τόσο σοβαρά θέματα, αλλά και να πράξει αναλόγως και με σεβασμό απέναντι στους λοιπούς εμπλεκόμενους.

Πόσο οι προβλέψεις των οικονομολόγων πρέπει να μας ανησυχούν για τα της παιδείας και πολιτείας;

Στην τελευταία Παγκύπρια Συνδιάσκεψη των Γενικών Αντιπροσώπων της ΟΕΛΜΕΚ το Δεκέμβρη του 2010, κάποια συνάδελφος Μαθηματικός σχολίασε με ειρωνικό ύφος τις τοποθετήσεις μου για την παγκόσμια οικονομική κρίση και τους κινδύνους της σε σχέση με την εκπαίδευση.

Επειδή δεν είμαι οικονομολόγος, για να δώσω με ορθούς όρους αυτού του είδους τις πληροφορίες, κι επειδή θεωρώ - ως Φιλόλογος - ότι τα νήματα της ιστορίας και το συνακόλουθο κοινωνικό γίγνεσθαι καθορίζονται πρωτίστως από τις οικονομικές εξελίξεις που επιδρούν άμεσα στο βίο των ανθρώπινων συνόλων, διαβάζοντας κάποιες οικονομικές προβλέψεις από έγκυρους οικονομολόγους, αισθάνομαι ιδιαίτερη ανησυχία για το πώς θα συρρικνωθούν ακόμη περισσότερο τα περιθώρια κοινωνικής παρέμβασης μέσα από το δημόσιο σχολείο.

Προς τούτο σας παραπέμπω στο ιστολόγιο 

http://neapolitikioikonomia.blogspot.com

από το οποίο και το ακόλουθο απόσπασμα, με την άδεια του συγγραφέα:

Παραπλανητικές οι συγκρίσεις Λουξεμβούργου - Κύπρου για τράπεζες.

Με αφορμή το "τέλος" μιας περιοδικής έκδοσης και το μέγαρο πολιτισμού, οι αντιφάσεις του εν Κύπρω πολιτισμού και οι αντινομίες του διαπολιτισμικού διαλόγου

Το Νοέμβριο που μας πέρασε η συντακτική ομάδα του περιοδικού "Το Ρεύμα" αποφάσισε την αναστολή της έντυπης λειτουργίας του, μετά από δύο χρόνια δημιουργικής παρουσίας, ανακοινώνοντας στο όγδοο του τεύχος πως "το τεύχος αυτό θα είναι το τελευταίο που εκδίδεται σε αυτή τη μορφή. Οι πιθανότητες και οι δυνατότητες συνέχισης της προσπάθειας απεριόριστες. Προς το παρόν, έστω και για μια στιγμή, θα κάνει παύση: για αξιολόγηση όσων έγιναν, προβληματισμό για όσα δεν έγιναν, σκέψεις, ιδέες και ανατροφοδότηση."

Όποια κι αν ήταν ή είναι η τοποθέτηση των αναγνωστών απέναντι στο περιεχόμενο του περιοδικού, θεωρώ πως το "Ρεύμα" έδωσε ένα ξεχωριστό στίγμα με την παρουσία του στα κοινωνικά-πνευματικά δρώμενα της Κύπρου. Μια προσεγμένη έκδοση, η οποία έδωσε τη δυνατότητα σε νέους κυρίως ανθρώπους να καταθέσουν γραπτώς τις απόψεις τους, να διαλεχθούν για σημαντικά κοινωνικά ζητήματα και με πιο παραδοσιακές φωνές, και να φωτίσουν πτυχές της πολιτικής σκέψης της εποχής μας. Μπορεί προσωπικά να διαφωνούσα με το περιεχόμενο αρκετών από τα άρθρα που δημοσιεύονταν, δεν έπαυσα ωστόσο να κρίνω την έκδοσή του ως θετική στο πλαίσιο των ελάχιστων εντύπων που στόχευαν σε έναν επιστημονικό κοινωνικό διάλογο, σε μια εποχή άνυδρη πνευματικά και σε έναν τόπο όπου κυριαρχούν  τα έπεα πτερόεντα της πολιτικής. Γι' αυτό και  ο τερματισμός της λειτουργίας του - έστω και προσωρινός, μέχρι η συντακτική του ομάδα να μπορέσει να υπερβεί τα εμπόδια που ανέκοψαν τη λειτουργία του - δεν μπορεί παρά να θλίβει το "διψασμένο" αναγνώστη της Κύπρου. Κυρίως, όταν αντιλαμβάνεται με πόση ευκολία αποφασίζεται να δοθούν μερικά εκατομμύρια σε έργα δήθεν πολιτιστικής υποδομής (όπως το μέγαρο πολιτισμού στο οποίο αφιερώθηκε η προηγούμενη ανάρτηση) κι όταν η δημιουργία πνευματικού έργου αντιμετωπίζεται ως "άχθος αρούρης" από μερικούς ιθύνοντες και διαχειριστές δημόσιου χρήματος.

Με την ευχή λοιπόν, να επανέλθει κάποια στιγμή στη κυκλοφορία το "Ρεύμα" ή κάποιο άλλο ανάλογου είδους και ποιότητας πνευματικό ρεύμα, αναρτώ πιο κάτω - ως μικρή συμβολή στην ιστορία του Ρεύματος  - ένα δικό μου άρθρο ,που είχε δημοσιευτεί στο 2ο τεύχος του περιοδικού το Φεβρουάριο του 2009, στην ενότητα που είχε αφιερωθεί στη Διαπολιτισμική Εκπαίδευση. Κρίνω πως το περιεχόμενό του - με εξαίρεση τη χρονική απόσταση από το Ευρωπαϊκό Έτος Διαπολιτισμικού Διαλόγου (δυο χρόνια περισσότερα από τότε) - παραμένει επίκαιρο ως προς την αντιμετώπιση της ετερότητας, ως προς την έμφαση στις πολιτισμικές διαφορές (που συχνά χρησιμοποιούνται ως παραπέτασμα για τη συγκάλυψη των κοινωνικο-οικονομικών διαφορών και της επικράτησης του δικαίου του ισχυρού), αλλά και ως προς τις προκλήσεις της εποχής μας για πραγματική διαπολιτισμική αγωγή και εκπαίδευση σε συνδυασμό με την εκπαίδευση για τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ειρήνη.

Διαπολιτισμικός Διάλογος, διαπολιτισμική αγωγή και σεβασμός απέναντι στη διαφορετικότητα. Αρκεί;

Το υπό ανέγερση "Μέγαρο Πολιτισμού" θα μπορεί να στεγάσει την ύβρη των αρχόντων;

Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται πως σε τούτο τον τόπο η κατασπατάληση δημόσιου χρήματος για έργα (δήθεν) "κοινής ωφελείας" γίνεται χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι φωνές διαμαρτυρίας των πολιτών - ούτε ακόμη αυτές (ή μάλλον κυρίως αυτές) που προέρχονται από πολίτες που γνωρίζουν καλύτερα τα πράγματα από εκείνους που λαμβάνουν τις αποφάσεις.

Αναφέρομαι στο περιβόητο (!!!) και περιλάλητο "Μέγαρο Πολιτισμού" (τα εισαγωγικά ως σχόλιο και των δύο λέξεων και σε αντιδιαστολή με τη σεμνότητα στην οποία παραπέμπει η έννοια του αυθεντικού πολιτισμού), του οποίου την ανέγερση - κατά τα φαινόμενα - καμιά φωνή σύνεσης και λογικής δεν μπορεί να σταματήσει.

Κι επειδή όσο πάνε και λιγοστεύουν οι φωνές της αντίδρασης απέναντι στις επικίνδυνες για το σύνολο αποφάσεις (κυρίως οι φωνές από ανθρώπους σώφρονες και νοήμονες που τολμούν να αντιδρούν ενώ το πλήθος αδιαφορεί και σωπαίνει) δημοσιεύεται πιο κάτω μια φωνή διαμαρτυρίας για το εξώφθαλμα παράλογο εγχείρημα ανέγερσης του Μεγάρου σε εποχές ισχνών αγελάδων και σε έναν τόπο όπου η πολιτιστική υποδομή πάσχει πολλαπλώς και ποικιλοτρόπως  - και άρα το τελευταίο που χρειάζεται είναι το περί ου ο λόγος "Μέγαρο". Σας καλώ, λοιπόν, να διαβάσετε τη φωνή ενός πολίτη που πραγματικά νοιάζεται για τα πολιτιστικά και πνευματικά δρώμενα αυτού του τόπου, του φίλου και για χρόνια συνεργάτη σε προσφορά πολιτιστικού έργου Ιούλιου Θεοδωρίδη - την οποία, βεβαίως, αμφιβάλλω αν ακούσουν οι "ιθύνοντες" και οι "περί πολιτισμού πολυπράγμονες" που λαμβάνουν τις αποφάσεις επί χάρτου.

Φίλε Ιούλιε, αφού τις φωνές μας δε θέλουν πια να τις ακούνε αλλιώς, ευλπιστώ από εδώ να διαβαστεί το κείμενό σου και να προκαλέσει. Σε σένα, λοιπόν, ο λόγος:

«Των οικιών υμών εμπιμπραμένων υμείς άδετε»

Του Ιούλιου Θεοδωρίδη

Κάπως έτσι θα χαρακτήριζα την κατ’ επίφαση συζήτηση που επαναφέρθηκε αυτές τις μέρες σε σχέση με το περίφημο Μέγαρο Πολιτισμού. Ενώ, δηλαδή, γίνεται αντικειμενικά παραδεκτό πως λείπουν στον τόπο μας βασικά έργα πολιτιστικής υποδομής (αρχαιολογικό μουσείο, κρατική βιβλιοθήκη, πινακοθήκη σύγχρονης τέχνης και κρατικό θέατρο – το μόνο του οποίου άρχισε, επιτέλους, η ανέγερση) κάποιοι εξακολουθούν να θέτουν ως προτεραιότητα το Μέγαρο Πολιτισμού! Περί αυτού πρόκειται κι όχι γιατί μπαίνουν μπροστά μας «ψευδοδιλήμματα» (π.χ. «Μουσείο ή Μέγαρο»). Άλλωστε, μήπως έχει διαπιστώσει κάποιος να επιδεικνύεται η ίδια ή έστω παρόμοια «εμμονή» για υλοποίηση του έργου του Αρχαιολογικού Μουσείου; Έστω κι αν υπήρξε η «δέσμευση» για ανέγερσή του στο χώρο του κατεδαφισμένου, πλέον, Γενικού Νοσοκομείου.

Παγκόσμιας πρωτοτυπίας μίμηση (!!!) από τους "δεσμώτες των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων"

Διαβάζω και μεταφέρω από την τελευταία έκδοση (Οκτ. - Δεκ. 2010) του περιοδικού "Φιλόλογος" (έκδοση του συλλόγου αποφοίτων της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης), από τη στήλη Θέσεις & Σημειώματα, από το άρθρο με τον τίτλο:

ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΕ ΠΕΡΙ ΚΑΙ ΑΠΑΙΔΕΥΣΙΑΣ: ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΕΣΜΩΤΕΣ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΕΣΜΩΤΕΣ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΩΝ

ήτοι

... ΔΕΣΜΩΤΕΣ ΕΝ ΚΑΤΑΓΕΙΩ ΣΠΗΛΑΙΩ ΚΑΙ ΔΕΣΜΩΤΕΣ ΕΝ ΑΓΟΡΑΙΣ ΤΟΥ ΝΥΝ ΑΙΩΝΟΣ

"Πρώτη, ίσως, φορά, κι αυτό αποτελεί μάλλον παγκόσμια πρωτοτυπία στα χρονικά των μεταρρυθμιστικών προγραμμάτων, παρουσιάζεται πρόγραμμα, χωρίς να στηρίζεται σε κάποιο σκεπτικό. Δεν μιλούμε, βέβαια, για φιλοσοφική θεμελίωσή του. Πάει πολύ να την αναζητήσουμε αυτήν την πολυτέλεια (!) σε τέτοιου είδους σκαριφήματα." (ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2010 ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ | 535)

φοβάμαι όλ' αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...

Δύσκολη η επιστροφή στα καθ' ημάς... όταν έχεις τόσα να πεις αλλά και τόσα για να σωπάσεις. Με θλίψη ή και σπαραγμό ψυχής για όσα τεκταίνονται ή για όσα δεν τεκταίνονται "εκεί έξω". Κυρίως για εκείνα από τα τελευταία (που δεν τεκταίνονται) και αφορούν διαδικασίες περισυλλογής και στοχασμού, σιωπής, στοχασμού και αναστοχασμού.
Το φοβερό είναι μάλιστα που κάποιοι εκεί πάνω στα της "πρωτευούσης" νομίζουν ότι προχωρούν -  και... προχωρούν, βεβαίως (αλλά οπισθοδρομώντας...) - και προχωρούν, βεβαίως (αλλά χωρίς εμάς) - και προχωρούν, βεβαίως, για να μας βουλιάξουν εκεί από όπου δύσκολα θα βγούμε.
(Ν΄ακούν άραγε τις φωνές από τα παρακάτω - "όι όι μάνα μου, όι όι μάνα μου"* - ; αλλά πώς, αφού αδυνατούν να αισθανθούν τις ανάσες των ποιητών που σιγοψιθυρίζουν στ' αυτιά εκείνων που έχουν σωπάσει)

Θυμάμαι που στα φοιτητικά μου - τότε - άκουγα το Βασίλη και ριγούσα:

"φοβάμαι όλ' αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα - φοβάμαι όλ' αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα". 

 
Και να που ακόμη γίνονται - όχι χωρίς εμένα, αλλά χωρίς εμάς. Ή δε γίνονται και απλώς νομίζουν εκείνοι πως κάτι γίνεται μέσα στη γενική σταλούρα των καιρών. Κι επαίρονται για τη "σοφία" τους - την "πασών των επιστημών και των της πολιτείας" (δήθεν) σοφία τους - οι άμυαλα άμυαλοι κατέχοντες τους θρονίσκους μιας εφήμερης εξουσίας (εδώ κι αλλού) που τους προσδίδει τόσο κύρος όσο τους παραχωρεί γενναιόδωρα (!) ο καθρέφτης και τα πιστά στρατιωτάκια τους.

Για τα περαιτέρω, θα τα πούμε ξανά, σιγά-σιγά και σταδιακά. Κι είναι πολλά...
Προς το παρόν - κατά το Νιόνιο -

"δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά, στην Αγορά, στο Λαύριο

(ή μήπως ξέρω, αλλά...)

Είμαι μεγάλος, με τιράντες και γυαλιά, κι όλο φοβάμαι το αύριο."

Όχι για μένα - τι να φοβηθώ, πια - αλλά για μας.

Για μας, πού;
Εδώ, στην Αθήνα, στο Κάιρο, στην Υεμένη (κι όπου οι ανατροπές μπορεί να εκτροχιαστούν προς κατευθύνσεις αλλοτριωτικές αν εκείνοι που εξεγείρονται χειραγωγούνται) και πάλι εδώ κι από εδώ παντού, "κι από δω ποιος ξέρει πού με τα μυαλά που κουβαλάτε...;"**
(Σ΄ευχαριστώ Αριάγνη που με δάνεισες και σήμερα τις λέξεις)

* Από το Άξιον Εστί του Οδ. Ελύτη, Τα Πάθη, Ανάγνωσμα πρώτο (Πορεία προς το μέτωπο)

** Στρ. Τσίκρα, Αριάγνη, Τριλογία "Ακυβέρνητες Πολιτείες"