Αφιερωμένο σε όσους περάσουν από δω... τυχαία ή αναζητώντας τους ασπαλάθους... χωρίς χρυσόσκονη γιορταστική, αλλά με ευχές για μέθεξη στον ποιητικό λόγο και σε όσα η ποίηση μας οδηγεί.
Με αιώνια ευγνωμοσύνη στον αγαπημένο Οδυσσέα Ελύτη που μας το χάρισε, διαχρονικά επίκαιρο κι αυθεντικό...
Δώρο Ασημένιο Ποίημα
Oδυσσέας Ελύτης, από το "Tο Φωτόδεντρο και η Δέκατη Tέταρτη Oμορφιά", Ίκαρος 1971
Ξέρω πως είναι τίποτε όλ' αυτά και πως η γλώσσα
που μιλώ δεν έχει αλφάβητο
Aφού και ο ήλιος και τα κύματα είναι μια γραφή συλ-
λαβική που την αποκρυπτογραφείς μονάχα στους και-
ρούς της λύπης και της εξορίας
Kι η πατρίδα μια τοιχογραφία μ' επιστρώσεις διαδο-
χικές φράγκικες ή σλαβικές που αν τύχει και
βαλθείς για να την αποκαταστήσεις πας αμέσως φυλακή
και δίνεις λόγο
Σ' ένα πλήθος Eξουσίες ξένες μέσω της δικής σου
πάντοτε
Όπως γίνεται για τις συμφορές
Όμως ας φανταστούμε σ' ένα παλαιών καιρών αλώνι
που μπορεί να 'ναι και σε πολυκατοικία ότι παίζουνε
παιδιά και ότι αυτός που χάνει
Πρέπει σύμφωνα με τους κανονισμούς να πει στους
άλλους και να δώσει μιαν αλήθεια
Oπόταν βρίσκονται στο τέλος όλοι να κρατούν στο χέρι
τους ένα μικρό
Δώρο ασημένιο ποίημα.
Ήταν από τα πρώτα πράγματα που διακόσμησαν τους τοίχους του "φοιτητικού" μου δωματίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμάμαι να το διαβάζω και να περνώ όλο το βράδυ ψιθυρίζοντας τους τελευταίους στίχους.
Και θυμάμαι και κάτι γλυκό, ένα συναίσθημα που μοιάζει με πολλές, μικρές σκορπισμένες ευτυχίες.
Και που έρχεται φορές σαν αυτή.
"Oπόταν βρέθηκα κι εγώ στο τέλος να κρατώ στο χέρι μου ένα μικρό
Δώρο ασημένιο ποίημα."
Ευχαριστώ :)