Ακόμη ένα πλήγμα στο κύρος αλλά και στα περιθώρια αυτενέργειας των Εκπαιδευτικών ήταν η απόφαση του Υπουργείου Παιδείας να αφαιρέσει από τους Καθηγητικούς Συλλόγους το δικαίωμα της διά παντός αποβολής των μαθητών.
Απευθυνόμενη στους ιθύνοντες που αποφάσισαν ερήμην των Εκπαιδευτικών και χωρίς να ζουν την καθημερινότητα του σχολείου, θα ήθελα να τους γνωστοποιήσω τα εξής:
Απευθυνόμενη στους ιθύνοντες που αποφάσισαν ερήμην των Εκπαιδευτικών και χωρίς να ζουν την καθημερινότητα του σχολείου, θα ήθελα να τους γνωστοποιήσω τα εξής:
Δεν είναι, γιατί θέλουμε να διώχνουμε τους μαθητές μας, ούτε γιατί αισθανόμαστε περήφανοι, όταν αναγκαζόμαστε να καταφύγουμε στην έσχατη αυτή «λύση». Δεν είναι γι’ αυτούς τους λόγους που διαμαρτυρόμαστε για την εν λόγω απόφαση. Είναι γιατί τα δημόσια σχολεία έχουν καταντήσει χώρος απασχόλησης για κάποιους μαθητές (με τις ευλογίες της πολιτείας, άραγε, ή με την αδράνεια εκείνων που έχουν ταχθεί να αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς;), ενώ κανείς ιθύνων νους δεν τολμά να αναγνωρίσει πραγματικά τις ευθύνες του ως συναποφασίζων για τόσο σοβαρά θέματα, αλλά και να πράξει αναλόγως και με σεβασμό απέναντι στους λοιπούς εμπλεκόμενους.
Δικαιούμαστε, ως Εκπαιδευτικοί που αγωνιζόμαστε καθημερινά για να στηρίξουμε τους μαθητές εκείνους που αδυνατούν να προσαρμοστούν στο σύστημα (για λόγους που συνήθως δεν αφορούν τη συγκεκριμένη σχολική μονάδα), να διαμαρτυρόμαστε για άλλη μια απόφαση που αποδυναμώνει εμάς και τη σχολική μονάδα όπου υπηρετούμε; (Υπενθυμίζω για παράδειγμα την εγκύκλιο του περασμένου Ιούνη, σύμφωνα με την οποία δόθηκε δικαίωμα σε όλους τους μαθητές, ανεξαρτήτως απουσιών, να παρακαθίσουν στις τελικές εξετάσεις, για απόλυση και πρόσβαση στο Πανεπιστήμιο. Θέμα για το οποίο αρθρογράφησα τον Ιούλιο του 2010 στον τύπο, ενώ τα σχετικά άρθρα "Περισσότερα παγκάκια στα σχολεία" και "Νομοθεσία α λα καρτ" είναι κι εδώ αναρτημένα). Είναι να μην αναρωτιέται ο κάθε σκεπτόμενος πολίτης πότε επιτέλους οι ιθύνοντες θα τολμήσουν να υιοθετήσουν ουσιαστικά μέτρα αντιμετώπισης της βίας και της παραβατικότητας, υπερβαίνοντας τους οικονομίστικους υπολογισμούς και παρέχοντας επιστημονική στήριξη μαζί και διοικητική αυτονομία στη σχολική μονάδα; Πότε θα αποκτήσουν τα σχολεία μια πραγματική μονάδα στήριξης των μαθητών, αλλά και ουσιαστικής καθοδήγησης του κάθε Εκπαιδευτικού για την αντιμετώπιση των πολλαπλών προβλημάτων που παρουσιάζονται σήμερα, εξαιτίας των βαθύτερων οικογενειακών, οικονομικών και κοινωνικών ανατροπών που οδηγούν τους μαθητές σε νέες και συχνά ακραίες μορφές αντίδρασης; Και δεν εννοώ προφανώς τη στήριξη μόνο των μαθητών που εκδηλώνουν παραβατική συμπεριφορά, αλλά και όλων των παιδιών που παραπαίουν ανάμεσα στην κατάθλιψη και τις άλλες εσωτερικές συγκρούσεις της εφηβείας, την ανορεξία και τη δυσκολία προσαρμογής σε συνθήκες που οι ίδιοι δεν επέλεξαν. Ως πότε (με όλο μου το σεβασμό και την εκτίμηση απέναντι στο δύσκολο και πολύτιμο έργο των Καθηγητών Συμβουλευτικής) θα λειτουργεί το σχήμα 2 σε 1 (Σύμβουλος Επαγγελματικού Προσανατολισμού + Ψυχολόγος), με τους συναδέλφους να γίνονται ζογκλέρ, για να προλάβουν την ενημέρωση για τις επιλογές των μαθητών, τις αιτήσεις, τις συστατικές επιστολές, κτλ. κτλ., αλλά ΚΑΙ τη διάγνωση των προβλημάτων των παιδιών ΚΑΙ τη στήριξή τους μέσα από τις χρονοβόρες, ανεπαρκείς και αναποτελεσματικές διαδικασίες; (Και πάλι όχι γιατί οι Εκπαιδευτικοί Ψυχολόγοι δε γνωρίζουν τη δουλειά τους, αλλά γιατί τα περιθώρια παρέμβασής τους είναι ελάχιστα έως ανύπαρκτα, αφού εμφανίζονται απλώς ως αλεξιπτωτιστές πυροσβέστες στα έκτακτα «επείγοντα» περιστατικά, όταν και εάν οι μαθητές τους εμπιστεύονται, εφόσον καθόλου δεν τους γνωρίζουν). Γιατί δεν είναι δυνατόν ο Εκπαιδευτικός – όσο κι αν το επιθυμεί, και με όσες γνώσεις ψυχολογίας του εφήβου μπορεί να αποκτήσει - να ανταποκρίνεται στις εξειδικευμένες και ολοένα αυξανόμενες απαιτήσεις για στήριξη των μαθητών, που υπερβαίνουν κατά πολύ το διδακτικό και παιδαγωγικό του ρόλο.
Είναι νομίζω προφανές πως η αντιμετώπιση της βίας και της παραβατικότητας (όπως και των αναρίθμητων συναισθηματικών / ψυχικών προβλημάτων των μαθητών μας) δε θα επιτευχθεί με την περαιτέρω αποδυνάμωση της σχολικής μονάδας. Ούτε φυσικά με την ανάθεση της ευθύνης για τη διά παντός αποβολή σε μια Επιτροπή από στελέχη που δεν έχουν βιώσει τις συγκρούσεις που οδήγησαν τους Εκπαιδευτικούς να πάρουν μια τόσο δύσκολη απόφαση. Η απόφαση αυτή του Υπουργείου απλώς θα «χαϊδέψει τα αυτιά» κάποιων μαθητών και γονιών. Η εις βάθος χρόνου αντιμετώπιση της όποιας αντικοινωνικής συμπεριφοράς ενός μαθητή θα επιτευχθεί μόνο εάν οι ιθύνοντες κατανοήσουν τι πραγματικά χρειάζονται οι σχολικές μονάδες και το εκπαιδευτικό σύστημα, για να μη είναι αναγκαία η εισήγηση για τη λήψη τέτοιων μέτρων. Και για τούτο οι ιθύνοντες πρέπει να ενσκήψουν με σοβαρότητα και όχι με σοβαροφάνεια στα της εκπαίδευσης και τα της κοινωνίας, η οποία κατακερμάτισε (με την ανοχή και τη συνδρομή ποιων, άραγε;) τον ψυχικό κόσμο των σημερινών εφήβων και τους οδηγεί ολοένα και πιο συχνά σε ενέργειες που δεν ελέγχουν και για τις οποίες δεν ευθύνονται συνήθως καθόλου οι Εκπαιδευτικοί. Αυτοί αγωνίζονται μέσα στα δεδομένα που η διαλυμένη ή η «αγία κυπριακή οικογένεια» μαζί και το Υπουργείο (ή και το σύνολο της πολιτικής εξουσίας) διαμορφώνουν, ενώ συχνά αγωνίζονται ως μοναχικοί δονκιχώτες να περισώσουν αυτά που δύσκολα διασώζονται, με τα περιθώρια της αυτενέργειάς τους να συρρικνώνονται ολοένα από άνωθεν αποφάσεις και εντολές.
Διερωτώμαι πώς θα προχωρήσει ο Υπουργός της Παιδείας και οι λοιποί συνεργάτες του εντός και εκτός Υπουργείου, σε ουσιαστική στήριξη των μαθητών, και στη διαμόρφωση του δημοκρατικού και ανθρώπινου σχολείου που όλοι οραματιζόμαστε, εάν,
(α) αντί να εμπιστεύονται το επιστημονικά καταρτισμένο ανθρώπινο δυναμικό της Εκπαίδευσης, απαξιώνουν την ικανότητα και την υπευθυνότητά του για τη λήψη σοβαρών αποφάσεων, ενώ το αποδυναμώνουν με ενέργειες που κατακεραυνώνουν το κύρος του Εκπαιδευτικού ως επαγγελματία απέναντι στην κοινωνία και
(β) αντί να διευρύνονται τα περιθώρια διοικητικής αυτονόμησης της σχολικής μονάδας (απαραίτητη προϋπόθεση ενός δημοκρατικού σχολείου), συρρικνώνται συστηματικά οι αρμοδιότητες του Καθηγητικού Συλλόγου, δυναμιτίζοντας ουσιαστικά την υλοποίηση της πολλά υποσχόμενης και διακηρυγμένης διοικητικής αποκέντρωσης του εκπαιδευτικού συστήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Όλα τα σχόλια που αφορούν τα θέματα που αναρτώνται είναι ευπρόσδεκτα, εφόσον παραμένουν σε πλαίσιο σεβασμού και νομιμότητας. Ευπρόσδεκτες είναι όλες οι απόψεις, οι διαφωνίες, ο αντίλογος και η κριτική απέναντι στα γραφόμενα. Δεν επιτρέπονται σχόλια που περιέχουν στοιχεία λιβέλλου, ρατσιστικά, υβριστικά ή προσβλητικά για οποιονδήποτε και για οποιοδήποτε στοιχείο του οικοσυστήματος. Ο συγγραφέας αυτού του ιστολογίου διατηρεί το δικαίωμα να διαγράψει οποιοδήποτε σχόλιο δε σέβεται την πιο πάνω αρχή.