Πάει και τούτη η εβδομάδα των "γιορτών" και των "εκδηλώσεων μνήμης". Ευτυχώς χωρίς καυγάδες μεταξύ των μαθητών που πάνε "κάτω" για να "γιορτάσουν το ψευδοκράτος" (!!!) με καυγάδες μεταξύ τους (γιατί πράγματι για "κάτω " πρόκειται) ή για να "τιμήσουν τη δημοκρατία και τους ήρωες του Πολυτεχνείου" (εκείνους τους "παλιούς") - με φραπεδάκι στα Starbucks και κάνα δυο μπλουζάκια από τα Ζάρα και τα άλλα συναφή.
Έτσι για να χαίρονται μερικοί και να θλίβονται άλλοι, όταν βλέπουν τα νέα παιδιά αυτού του τόπου, όχι να περνούν στ'ακροθαλάσσι της Σαλαμίνας (όπως τους είδε ο Σεφέρης - τότε), αλλά να ζουν μέσα στην άγνοια, την απάθεια και τη αδιαφορία. Να αποδεικνύουν με λόγια και έργα τον ιστορικό αλφαβητισμό, την πολιτική αγραμματοσύνη αλλά και την α-πολίτικη (δήθεν) επαναστατικότα. Να δείχνουν απροκάλυπτα την απαξίωσή τους ακόμη και για ν'ακούσουν τα μηνύματα της δικής τους οργάνωσης (εννοώ της ΠΣΕΜ) που διαβάστηκαν από τους εκλελεγμένους από τους ίδιους αντιπροσώπους τους. (Εδώ βέβαια, αν το δεις από άλλη σκοπιά, δεν έχουν κι άδικο. Γιατί ν'ακούσουν ένα μήνυμα πανομοιότυπο με αυτό του Υπουργού και αυτά των πολιτικών κομμάτων, χωρίς τίποτα το δικό τους, το νεανικό, το γνήσιο. Ένα αναμάσημα μιας τάχα αγωνιστικότητας σε συνδυασμό με μπόλικη δόση από "διζωνική δικοινωτική ομοσπονδία" ήταν και το φετινό μήνυμα των οργανωμένων μαθητών. Γιατί λοιπόν να το ακούσουν ως κάτι δικό τους, αφού - έστω κι αν δεν το συνειδητοποιούν - δεν είναι δικό τους αλλά "των μεγάλων";)
Και γιατί γενικώς να θέλουν να ακούσουν όλα αυτά που τους λέμε "εμείς οι μεγάλοι και παλιοί", αφού αυτά είναι "παλιές ιστορίες"; Τόσο παλιές που μπερδεύονται στο μυαλό τους με τους αρχαίους και όλους τους άλλους "παλιούς", με τον Αυξεντίου και με τους "άλλους ήρωες", με το '21 και τον Κολοκοτρώνη (αυτόν τον θυμούνται, όσο "παλιός" και νά 'ναι, ότι πριν "πολλά χρόνια" πολέμησε στην Επανάσταση).
"Δηλαδή, πριν από μένα το χάος", τους λέω κάποτε ερμηνεύοντας τη χαώδη άχρονη μνήμη και την απουσία ειρμού στην αντίληψη του παρελθόντας. Και κάποια παιδιά έχουν τουλάχιστο την αιδώ να κατεβάζουν τα μάτια μπροστά σε αυτή τη διαπίστωση. Γι' αυτό και οι οποιεσδήποτε ασαφείς στο μυαλό τους και ξένες εικόνες από γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας, εφόσον έγιναν προτού γεννηθούν, κρίνονται απλώς ως "παλιές ιστορίες που δε μας αφορούν". Τόσο παλιές και τόσο ξένες που κάποιοι μαθητές χαζογελούσαν πριν δυο μέρες, την ώρα που στην οθόνη του σχολείου προβάλλονταν τα τανκς που έριξαν τις πύλες του Πολυτεχνείου... Και μιμούνται ειρωνικά εκείνο το "Ορέστη απ' το Βόλο, Μαρία απ'τη Σπάρτη" στο άκουσμα του οποίου ριγούσαμε εμείς τότε (και κάποιοι από μας σήμερα ακόμη). Γιατί απηχούσαν βιώματα και μνήμες βιωμάτων οικείων, συνδεδεμένων με το καλοκαίρι του συλλογικού μας πόνου. Με την ανησυχία για "το κακό, για το τέλος τούτης της στρεβλής κατάστασης" για το οποίο έγραψε ο Σεφέρης το '69. Για τα σημερινά παιδιά αυτές οι μνήμες είναι απλώς "μάθημα" στο σχολείο και λόγια πολιτικών άδεια από βίωμα. Είναι παρελθόν χωρίς παρόν και μέλλον. (έτσι νομίζουν, βέβαια.) Γι' αυτό και οι λέξεις ακούγονται αδιάφορα, όντας τόσο άσχετες με τη ζωή τους, σε σημείο που άναβαν αναπτηράκια σαν σε συναυλία του Ρουβά, για να φωτίσουν την "πλατεία" του Νιόνιου, την οποία συγχέουν προφανώς με τις πλατείες με τις καφετέριες, με τις πίστες των clubs και με τα γήπεδα των νεολαιίστικων συναυλιών!!! Εξάλλου, ένας "τρελός" της γενιάς του δεν ήταν κι αυτός; (και τότε και τώρα ποιοι και πόσοι αντιλήφθηκαν τη δύναμη του στίχου ενός από τους καλύτερους ποιητές της γενιάς του;)
Κι όμως - έστω και με τούτες τις διαπιστώσεις, έστω κι αν το θέμα συζητιέται ατέρμονα ως αδιέξοδο στους καθηγητικούς συλλόγους - δε θα πάψω ν' αναρωτιέμαι και να επιμένω στην αναζήτηση της δικής μας ευθύνης, ως μονάδες κι ως οργανωμένα σύνολα που αλληλοσυγκρόουνται για τη σημασία και την αξία της μνήμης και της ιστορίας. Γιατί "στάζει στον ύπνο μνησιπήμων πόνος", κατά τον ποιητή και γιατί συναισθάνομαι αυτό που δηλώνει πως "η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονά", και γι αυτό επιμένω να θυμάμαι για να επιλέγω συνειδητά τη στάση ζωής μου. Το ζήτημα, φυσικά, δεν είναι μόνο ποιοι ευθύνονται, αλλά και ποιοι νοιάζονται αν κάτι φταίει.
Στο μεταξύ, δυο κορίτσια (κι άλλα πολλά) απ' αυτά που δεν επιθυμούν να τριγυρνούν άσκοπα στα clubs, αναζητούν ταυτότητα και λόγο ύπαρξης. Όχι γιατί στερήθηκαν την απαγόρευση της έκφρασης - σαν τους φοιτητές του Πολυτεχνείου τότε - (ή την όποια απαγόρευση), αλλά (πιθανόν) γιατί στερήθηκαν την επιθυμία των γύρω τους να τους θέσουν απογορεύσεις και όρια. Πολύ απλά γιατί "σ'ένα κόσμο που ολοένα βουλιάζει" και πλανιέται ανάμεσα σε όρους χρηματιστηρίου και δεξιώσεων σε χλιδάτα σαλόνια και γκαλερί μοδάτων "έργων τέχνης", η γενιά μας άφησε τα παιδιά της να χτυπιούνται μόνα τους, αφού... "τίποτα δεν τους λείπει" (!!!) Τα βάλαμε στα καλούπια που κατασκευάσαμε από κρύα υλικά για να κρύψουν τη δική μας ανασφάλεια, κι ενώ με παρρησία ειρωνευόμαστε το κρεβάτι του Προκρούστη, τους δίνουμε πατερίτσες, μάλλον γιατί αδυνατούμε να τα μάθουμε να περπατούν και να κολυμπούν μόνα τους, ίσως γιατί δεν προλαβαίνουμε να κρατήσουμε με τρυφερότητα το χέρι τους, ίσως γιατί το δικό μας χέρι αναζητά ακόμη το άλλο χέρι που θα το κρατήσει. Και γινόμαστε στο σχολείο μάρτυρες νέων μορφών εφηβικού δράματος και αντίδρασης, παραπέουμε ανάμεσα στη δική μας ευθύνη και την ευθύνη των γονιών και του Υπουργείου, αναζητώντας λύσεις εκεί που δεν ξέρουμε αν έχουμε δικαίωμα και αρμοδιότητα και γνώσεις για να μιλήσουμε ή να σωπάσουμε. Μια αίσθηση, μόνο, της ευθύνης μας για να στηρίξουμε μια γενιά "καλομαθημένων" αλλά και χαμένων παιδιών, που αδυνατούν να δουν έξω από το δικό τους κόσμο της καλοπέρασης, γιατί το μέσα τους πάσχει από τις δικές τους φοβίες και ανασφάλειες.
Κι εκεί έξω, για κάποιους άλλους η "Εβδομάδα Ειρήνης για όλα τα παιδιά στον κόσμο" αποτέλεσε αφορμή για να στρέψουν την έγνοια των μαθητών τους από το εγώ στο εμείς, από το "καθένας χωριστά ονειρεύεται και δεν ακούει το βραχνά των άλλων" στην κατανόηση των αλληλεξαρτήσεων και των αλληλεπιδράσεων και στην ανάπτυξη μιας στάσης ζωής που να διέπεται από σεβασμό κι εκτίμηση της όποιας μορφής ζωής, από πολιτική συνειδητοποίηση και άρα από συνειδητή επιλογή της φιλαλληλίας και της αλληλεγγύης. Για μας, η Εβδομάδα πέρασε αθόρυβα, με μια εγκύκλιο του Υπουργείου για ένα πρόγραμμα σχολικό (!)
Χωρίς άλλα σχόλια για ένα θέμα που με πονά ιδιαίτερα (και που φυσικά δεν είναι άσχετο με το "κάτω" των μαθητών που προανέφερα), όχι γιατί "το μωρό μου το πήραν άλλοι", αλλά γιατί αυτοί οι άλλοι δεν έχουν ακόμη καταλάβει τις ανάγκες του (και πολύ αμφιβάλλω αν επιθυμούν να τις καταλάβουν) και τό'χουν βάλει κι αυτό στο κρεβάτι του Προκρούστη. Όπως έχουν βάλει και τόσα άλλα ωραία διακηρυγμένα για την απουσία των οποίων (π.χ. των ψυχολόγων στα σχολεία) ενίσταμαι και θα ενίσταμαι στο πλαίσιο που δεν προσβάλλω άτομα, αλλά κρίνω συμπεριφορές και πολιτικές αποφάσεις, ως εκπαιδευτικός, ως γυναίκα, ως φιλόλογος με "έγνοια τη γλώσσα μου" και ως πολίτης.
Προς το παρόν, επιχειρώ και θα συνεχίζω να επιχειρώ για το "πάνω" των κοριτσιών, σε προσωπικό και σε συλλογικό επίπεδο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Όλα τα σχόλια που αφορούν τα θέματα που αναρτώνται είναι ευπρόσδεκτα, εφόσον παραμένουν σε πλαίσιο σεβασμού και νομιμότητας. Ευπρόσδεκτες είναι όλες οι απόψεις, οι διαφωνίες, ο αντίλογος και η κριτική απέναντι στα γραφόμενα. Δεν επιτρέπονται σχόλια που περιέχουν στοιχεία λιβέλλου, ρατσιστικά, υβριστικά ή προσβλητικά για οποιονδήποτε και για οποιοδήποτε στοιχείο του οικοσυστήματος. Ο συγγραφέας αυτού του ιστολογίου διατηρεί το δικαίωμα να διαγράψει οποιοδήποτε σχόλιο δε σέβεται την πιο πάνω αρχή.