Διαγωνισμός Μαθητικού Δοκιμίου Ελληνικής Πρεσβείας 2014-2015

Το θέμα του Διαγωνισμού Δοκιμίου της Ελληνικής Πρεσβείας με απογοήτευσε και αυτή τη χρονιά. Καταρχάς, ενώ ζητείται από τους μαθητές της Γ Λυκείου να συγγράψουν δοκίμιο και συνεπώς να αποπειραθούν να υιοθετήσουν στο γραπτό τους κείμενο τα χαρακτηριστικά του δοκιμιακού λόγου, η διατύπωση του θέματος από την ομάδα θεματοθετών που όρισε το Υπουργείο Παιδείας, μάλλον ως αδόκιμη μπορεί να χαρακτηριστεί. Αναρωτιέμαι πώς οι θεματοθέτες θα κρίνουν στη συνέχεια την ποιότητα του λόγου των υποψηφίων (σε ένα διαγωνισμό στον οποίο συμμετέχουν υποχρεωτικά όλοι οι τελειόφοιτοι δημόσιων και ιδιωτικών σχολείων της Κυπριακής Δημοκρατίας), όταν η διατύπωση του σημερινού θέματος δηλώνει (τουλάχιστον) προχειρότητα;  

Προς ενίσχυση του προβληματισμού αυτού μεταφέρω το θέμα και παραθέτω μερικά σύντομα σχόλια στη συνέχεια:

«Ο Ελληνικός πολιτισμός και οι πανανθρώπινες αξίες είναι έννοιες αλληλένδετες.

Μέσα από την πορεία του Ελληνισμού να αναπτύξετε τη διαχρονική σχέση ανάμεσα στις πιο πάνω έννοιες και να καταδείξετε πώς σημαντικοί πολιτειακοί φορείς (Παιδεία, Εκκλησία, ΜΜΕ κ.ά) μπορούν να συμβάλουν στη διαφύλαξη της εθνικής μας ταυτότητας και να διαμορφώσουν πολίτες υπεύθυνους και ηθικούς, ικανούς να αναταποκριθούν στις σύγχρονες προκλήσεις.»

Αρχίζω με τη γλωσσική διατύπωση: Προφανώς οι μαθητές δεν κατάφεραν «να αναπτύξουν τη διαχρονική σχέση....», αλλά επιχείρησαν «να αναπτύξουν τους προβληματισμούς τους για τη διαχρονική σχέση...» , όπως θα έπρεπε να τους είχε ζητηθεί. Ούτε φυσικά ήταν δυνατόν οι μαθητές να αναπτύξουν «τη διαχρονική σχέση μέσα από την πορεία του Eλληνισμού», αλλά προφανώς επιχείρησαν να εκφράσουν απόψεις για το «πώς η διαχρονική  αυτή σχέση διαφαίνεται μέσα από την (ιστορική, πνευματική, πολιτισμική, ... ) πορεία του Ελληνισμού...»  

Όσον αφορά στο ιδεολογικό περιεχόμενο του θέματος - πέραν του γενικόλογου «σύγχρονες προκλήσεις» και του αόριστου πλαισίου (εθνική ταυτότητα στην Κύπρο, την Ελλάδα ή οπουδήποτε πρέπει να διαφυλαχθεί "η εθνική μας ταυτότητα";) - επιλέγω, αντί σχολίου, να θέσω τα εξής ερωτήματα:

1. Ο Ελληνικός πολιτισμός είναι απλώς «έννοια» ; 
2. Η Παιδεία (γενικώς και αορίστως), η Εκκλησία και τα ΜΜΕ είναι πολιτειακοί φορείς; Δηλαδή η Εκκλησία και τα ΜΜΕ διαθέτουν θεσμοθετημένη εξουσία στα της πολιτείας; Κι αν ναι, αυτό νομιμοποιείται από το Σύνταγμα; 
3. Είναι αυτονόητο ότι οι συγκεκριμένοι φορείς (κυρίως τα ΜΜΕ) μπορούν να διαμορφώσουν πολίτες υπεύθυνους και ηθικούς; 
4. Πού βρίσκονται τα αποδεκτά για τους διοργανωτές του διαγωνισμού όρια του "κ.ά.", όσον αφορά στους "πολιτειακούς φορείς";   

Δεν γκρινιάζω απλώς για να γκρινιάξω και φέτος για την ποιότητα του θέματος του Διαγωνισμού Μαθητικού Δοκιμίου. Εκφράζω απλώς για άλλη μια φορά την απογοήτευσή μου για το γεγονός ότι, ενώ οι Φιλόλογοι αγωνιζόμαστε για τη βελτίωση της γλωσσικής ικανότητας των μαθητών μας, αντιλαμβανόμενοι την αξία της γλωσσικής ακρίβειας «σε αυτή τη μακρινή γωνιά του Ελληνισμού», το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού, για άλλη μια φορά παρέκαμψε (άτεχνα ή έντεχνα;) τη σημασία του «μονάχη έγνοια η γλώσσα μου»...  

Είναι, άραγε, και αυτό ένα σύμπτωμα της παντοδυναμίας των συγκεκριμένων «σημαντικών πολιτειακών φορέων», στους οποίους η κυπριακή κοινωνία παρέδωσε την εξουσία;

Το «αποτελεσματικό» σχολείο της μνημονιακής εποχής!

Η έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας για την Εκπαίδευση έχει προκαλέσει εύλογες ανησυχίες στους Εκπαιδευτικούς, παρά τις διαβεβαιώσεις του Υπουργού Παιδείας για διάλογο πριν την εφαρμογή οποιωνδήποτε μέτρων για τη «βελτίωση της αποτελεσματικότητας του εκπαιδευτικού συστήματος». Γιατί, απ’ όσα λίγα έχουν παρουσιαστεί επισήμως (και χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι διαρροές, οι ψίθυροι και οι κινδυνολογίες), διαφαίνεται πως η εν λόγω Έκθεση επικεντρώνεται σε ζητήματα που αφορούν κυρίως στην πρόσληψη, ανάπτυξη και αξιολόγηση των Εκπαιδευτικών. Όπως, μάλιστα, αφήνεται να νοηθεί, ο ιδεολογικός προσανατολισμός της στοχοποιεί τον αποδιοπομπαίο τράγο πολλών μνημονιακών αποφάσεων: τον Εκπαιδευτικό, στον οποίο συστηματικά εδώ και καιρό επιρρίπτονται (αδίκως) οι ευθύνες για το «αναποτελεσματικό» σχολείο.

Τα ουσιώδη ερωτήματα για το τι σημαίνει «αποτελεσματικό σχολείο» παραμένουν αναπάντητα από την πολιτεία, όπως και η πραγματική σημασία του περίφημου «εκσυγχρονισμού», σε μια κοινωνία όπου: η ανευθυνότητα και η αισχροκέρδεια μερικών έχουν συνθλίψει σχεδόν το σύνολο των πολιτών, τα διαπλεκόμενα συμφέροντα του κομματικού και οικονομικού κατεστημένου, περιλαμβανομένων των ΜΜΕ, έχουν στοχεύσει μεθοδευμένα στην αποδυνάμωση του συνδικαλιστικού κινήματος, έχουν υποβάλει την απαξίωση της έντιμης εργασίας και επιτύχει την παραπλάνηση του κοινού και την άδικη ενοχοποίηση των δημόσιων υπαλλήλων, προσφέροντας απλώς «άρτον και θεάματα» στους «πληβείους», των οποίων η αξιοπρεπής διαβίωση κατάντησε άθυρμα στα χέρια (συχνά) τυχάρπαστων «εθνοσωτήρων». Σε αυτό το πλαίσιο η επιστημονική κατάρτιση και ο επαγγελματισμός των Εκπαιδευτικών «αξιολογούνται» από – συχνά αδαείς – τεχνοκράτες και πολιτικούς που ενίοτε επικαλούνται «την αποτελεσματικότητα», με στόχο τη δαιμονοποίηση της πραγματικής προσφοράς και την κατάργηση των (δήθεν) «προνομίων» των μισθωτών του δημοσίου.

Τα δε ερωτήματα για την πορεία της όποιας Μεταρρύθμισης στην Παιδεία ματαίως αναζητούν απαντήσεις μέσα σ’αυτό το σκηνικό , αφού και οι μέχρι στιγμής δημόσιες ανακοινώσεις του ΥΠΠ αγνοούν τα ουσιώδη προβλήματα του δημόσιου σχολείου, που οφείλονται σε χρόνιες αντιφάσεις ανάμεσα στη στοχοθεσία και τις πρακτικές που υιοθετούνται εκ μέρους της πολιτείας. Προς το παρόν, η εκπαιδευτική πολιτική παραπαίει ανάμεσα στις θεωρητικές διακηρύξεις για «ανθρώπινο και δημοκρατικό σχολείο για όλους», την αναζήτηση ερεισμάτων για προκάλυψη της πολιτικής δίωξης των ΝΑΠ, το φιλόδοξο σχεδιασμό μέτρων που υπηρετούν τις (έξωθεν και άνωθεν επιβεβλημένες) ανάγκες της παγκοσμιοποιημένης «αγοράς» και την αδυναμία αντιμετώπισης των καθημερινών προβλημάτων που έχουν πλέον διογκωθεί λόγω και ελέω κρίσης.

Διευκρινίζοντας τα προλεχθέντα, ερωτώ συγκεκριμένα:

Γιατί αξιολογείται (π.χ. με έρευνες τύπου Πίζα) η «αποτελεσματικότητα» του σχολείου με τους συγκεκριμένους δείκτες και διαδικασίες εξετάσεων του συνόλου των μαθητών, όταν εδώ και χρόνια: (α) έχει ουσιαστικά καταργηθεί η στασιμότητα, ενώ δεν αντιμετωπίζονται προληπτικά και έγκαιρα, αλλά με αναποτελεσματικές «στηρίξεις» στο Λύκειο, τα μαθησιακά προβλήματα ποικίλων αιτιών και μορφών, (β) ασκείται ποικιλοτρόπως πίεση στους Εκπαιδευτικούς για βαθμολογίες τετραμήνων που δεν ανταποκρίνονται σε πραγματικές επιδόσεις, ενώ χαρίζονται, με τις ευλογίες του ΥΠΠ, μονάδες σε μεγάλο αριθμό μαθητών, ώστε να μην μείνουν στάσιμοι ή ανεξεταστέοι, δημιουργώντας ψευδαισθήσεις (οι οποίες αναπόφευκτα διαλύονται μπροστά σε οποιαδήποτε αντικειμενική αξιολόγηση);

Πώς υλοποιείται ο στόχος για ανάπτυξη υπευθυνότητας εκ μέρους των μαθητών, όταν το ΥΠΠ με διάφορες αποφάσεις του διαχρονικά (α) ενισχύει την τάση των μαθητών για απουσίες από το σχολείο ή από την τάξη, (β) έχει δαιμονοποιήσει την έννοια της ποινής, ταυτίζοντάς την με την άδικη τιμωρία και αποσυνδέοντάς την από την παιδαγωγικά ορθή οριοθέτηση των πράξεων, με αποτέλεσμα την αύξηση της βίας και της παραβατικότητας, (γ) συντηρεί την ανευθυνότητα με την πολιτική της βαθμολογικής χαλαρότητας;

Πώς θα καταστούν οι μαθητές «παραγωγικά μέλη της κοινωνίας», όταν με (επιζήμιες για τους ευσυνείδητους μαθητές) αποφάσεις του ΥΠΠ συρρικνώνεται ολοένα ο διδακτικός χρόνος των μαθητών (και όχι φυσικά ο εργάσιμος χρόνος των εκπαιδευτικών), σε αναντιστοιχία με τις απαιτήσεις της ύλης και των εξετάσεων;

Πώς θα συνδεθεί η όποια «αμοιβή» των εκπαιδευτικών με την «παραγωγικότητα» (μια άστοχη εισήγηση για την κυπριακή κοινωνία της κομματοκρατίας και του νεποτισμού) και πώς αυτή θα υπολογίζεται με αξιόπιστα κριτήρια, όταν το ΥΠΠ δε διαθέτει κανένα μηχανισμό αξιοποίησης των πολλών υψηλά καταρτισμένων Εκπαιδευτικών, ενώ οι διαδικασίες αξιολόγησης και προαγωγής σε όλες τις βαθμίδες της ιεραρχίας στηρίζονται σε αναχρονιστικά κριτήρια και διαδικασίες, συχνά ανακόλουθες με τις σύγχρονες διδακτικές προσεγγίσεις;

Αναμένοντας (ματαίως;) τις απαντήσεις του ΥΠΠ, ως Εκπαιδευτικός, διαπιστώνω ότι στη συντριπτική πλειοψηφία τους οι συνάδελφοί μου εργάζονται με αφοσίωση στο καθήκον τους, παρά τις αντίξοες συνθήκες που επικρατούν, χαρακτηρίζονται από ευσυνειδησία και επαγγελματισμό, επιμορφώνονται συστηματικά και διαθέτουν πολύ περισσότερες γνώσεις και ικανότητες από αυτές που τους αναγνωρίζει η υπηρεσία. Συνεπώς, θεωρώ πως το ΥΠΠ, οφείλει να διερευνήσει τα πραγματικά αίτια της όποιας «αναποτελεσματικότητας» του δημόσιου σχολείου και να ξεκαθαρίσει τους πραγματικούς του στόχους, προτού προχωρήσει στη λήψη οποιωνδήποτε «βελτιωτικών» μέτρων, εάν όντως επιθυμεί την υλοποίηση ενός εξαγγελθέντος οράματος για την Παιδεία και όχι απλώς την διά των μνημονιακών μέτρων εξόντωση των εργαζομένων.

Εκλογές ΟΕΛΜΕΚ 22 Μαϊου 2014

(Από το τελευταίο τεύχος της εφημερίδας της ΝΚ)

Γιατί σας καλούμε να στηρίξετε τη Νέα Κίνηση Καθηγητών

Αγαπητοί συνάδελφοι και συναδέλφισσες,

Η παρουσία της Νέας Κίνησης Καθηγητών στην ηγεσία της ΟΕΛΜΕΚ κατά την τελευταία τριετία, με την ευθύνη μάλιστα της προεδρίας από τον Ιούνιο του 2013, ήταν εξαιρετικά σημαντική, όπως αποδεικνύεται από το πραχθέν έργο, σε μια περίοδο ιδιαίτερα δύσκολη για το συνδικαλιστικό κίνημα. Η περίοδος αυτή σημαδεύτηκε, όπως όλοι γνωρίζουμε, από πρωτοφανείς αποφάσεις και ενέργειες της πολιτείας εις βάρος των εκπαιδευτικών και του δημόσιου σχολείου. Ενέργειες οι οποίες έπληξαν το εργασιακό μας καθεστώς και έφεραν μείωση των εισοδημάτων μας, οι οποίες, είτε προέρχονταν από τις μνημονιακές υποχρεώσεις της χώρας, είτε απλώς τις επικαλούνταν ως δικαιολογία, είτε ακόμη στηρίζονταν στις επίμονες παροτρύνσεις πολιτικών και οικονομικών παραγόντων της Κύπρου για λήψη μέτρων «εξυγίανσης» της οικονομίας, τα οποία βεβαίως ταυτίστηκαν με περικοπές στον προϋπολογισμό του κράτους σε τομείς ευαίσθητους για την κοινωνική ευημερία, περιλαμβανομένου και αυτού της παιδείας.

Η ηγεσία της ΟΕΛΜΕΚ κλήθηκε να αντιμετωπίσει σωρεία προβλημάτων που αναφύονταν καθημερινά και αφορούσαν σε μεγάλο βαθμό στο διορισμό των συναδέλφων μας και στην προστασία της αξιοπρέπειας και των δικαιωμάτων όλων των εκπαιδευτικών (π.χ. ωράριο εργασίας, μισθολογικό, συνταξιοδοτικό, προαγωγές, μονιμοποιήσεις, σύστημα διορισμού, μεταθέσεις και μετακινήσεις). Δικαιώματα που θεωρήθηκαν (κακώς, βεβαίως, αλλά...) από το μεγαλύτερο μέρος των πολιτικών αξιωματούχων ως «υπερβολικά κεκτημένα» που είχαν (κατά τη γνώμη τους) δικαίωμα να καταργήσουν.

Δυστυχώς, η ενορχηστρωμένη επίθεση κατά των κεκτημένων των εργαζομένων του δημοσίου (συνεπικουρούμενη και από τα ΜΜΕ και εκμεταλλευόμενη την οικονομική ανέχεια στην οποία βυθιζόταν και βυθίζεται μεγάλο μέρος των συμπατριωτών μας, εξαιτίας της σοβαρής οικονομικής κρίσης που μαστίζει τον τόπο μας),  ήταν τόσο ισχυρή και απαξιωτική για το έργο που παράγουν οι εκπαιδευτικοί, ώστε η ηγεσία της ΟΕΛΜΕΚ να πρέπει να δίνει καθημερινά μάχες για την προστασία του δημόσιου σχολείου και των λειτουργών του. Οι μάχες αυτές, όπως γνωρίζετε, δίνονταν με άνισα μέσα, εφόσον και τα ΜΜΕ ελέγχονταν και ελέγχονται σε μεγάλο βαθμό από τους πολέμιους της δημόσιας εκπαίδευσης, οι οποίοι διέθεταν ένα ισχυρό «οπλοστάσιο» με τις απαιτήσεις της Τρόικας, αλλά και με επιλεκτικά πορίσματα ερευνών που δίνονταν κατά παραγγελία για να «αποδείξουν» ότι (δήθεν) αμειβόμαστε περισσότερο από όσο αξίζουμε!!!

Ωστόσο, η ηγεσία της ΟΕΛΜΕΚ (παρά τις λανθασμένες εντυπώσεις που συχνά-πυκνά διαμορφώνονται στις σχολικές μονάδες, είτε λόγω αδιαφορίας ή άγνοιας αρκετών συναδέλφων για την πραγματική δράση του συνδικαλιστικού κινήματος, είτε λόγω συστηματικής προπαγάνδας και παραπληροφόρησης από τους πολέμιους της ΟΕΛΜΕΚ), κατάφερε να αντισταθεί και να προστατεύσει στο μέγιστο δυνατό βαθμό τα δικαιώματα των εκπαιδευτικών, χάρη στις συνεχείς και ακάματες προσπάθειες συγκεκριμένων μελών της Γραμματείας, η οποία κατάφερε όχι μόνο να σταματήσει αρκετές από τις καταστροφικές για την εκπαίδευση αποφάσεις της πολιτείας (π.χ. αύξηση ωραρίου, νέο σχέδιο διορισμών), αλλά και να επιτύχει, μέσα στον καταιγισμό των οικονομικών μέτρων και περικοπών, να μας διασώσει από την ενδεχόμενη περαιτέρω κατρακύλα των μισθών μας (σύμφωνα με το παράδειγμα της Ελλάδας) και να εξασφαλίσει, μεταξύ άλλων, το διορισμό και τη μονιμοποίηση μεγάλου αριθμού εκπαιδευτικών.

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Η Νέα Κίνηση Καθηγητών είχε από καιρό προβλέψει τις δυσμενείς εξελίξεις της οικονομίας και στον τόπο μας και προειδοποιούσε τις προηγούμενες ήδη ηγεσίες της ΟΕΛΜΕΚ για τα προβλήματα που θα αναφύονταν όσον αφορά στο μισθολογικό, το συνταξιοδοτικό και το εργασιακό μας καθεστώς. Όταν τα λέγαμε πριν από τρία χρόνια, όμως, στις ΠΣΓΑ και σε άλλες συνδικαλιστικές συσκέψεις κάποιοι μας χλεύαζαν ότι (δήθεν) κινδυνολογούμε! Η Νέα Κίνηση όμως είχε προετοιμαστεί για την επερχόμενη λεηλάτηση των εργασιακών μας δικαιωμάτων, για να δώσει τη μάχη της μέσα από την ηγεσία της ΟΕΛΜΕΚ, και για να μπορέσουμε ως οργάνωση να αντισταθούμε στην επικείμενη επίθεση που θα δεχόταν το συνδικαλιστικό κίνημα. Μάχη που πιστεύουμε πως, με τα τόσο αντίξοα δεδομένα, έχουμε καταφέρει ως συνδικαλιστές, αν όχι να κερδίσουμε σε όλα τα ζητήματα, τουλάχιστον να μη χάσουμε σε όσα πεδία μπορούσαμε εκ των πραγμάτων να πολεμήσουμε. Αντιλαμβανόμαστε ότι, μετά από τόσες περικοπές, πάγωμα προαγωγών, απαξίωση της δουλειάς που επιτελείται με κόπο και μόχθο από τους εκπαιδευτικούς στις σχολικές μονάδες, αγωνία για το τι μέλλει γενέσθαι, μπορεί να αντιμετωπίζετε με σκεπτικισμό, με αδιαφορία ή ακόμη και με θυμό τη συνδικαλιστική δράση. Αντιλαμβανόμαστε ότι πιθανόν να σκέφτεστε πως οι εκλογές αυτές θα είναι «μία από τα ίδια», και πως, «όποιοι κι αν εκλεγούν στην ηγεσία της ΟΕΛΜΕΚ, δεν πρόκειται να κάνουν τίποτα». Ισχύει, όμως, αυτό συνάδελφοι; Αντιλαμβανόμαστε την πικρία σας για την οικονομική δυσκολία στην οποία έχουμε βρεθεί όλοι μας, την αγωνία για το αύριο, τη στεναχώρια για τους μαθητές μας που χρειάζονται συσσίτιο, τη θλίψη για τη συρρίκνωση των δυνατοτήτων των δημόσιου σχολείου. Τα αντιλαμβανόμαστε, γιατί κι εμείς τα βιώνουμε καθημερινά και ως εκπαιδευτικοί, γιατί τα μέτρα μας αφορούν όλους, αλλά και ως συνδικαλιστές που δεχόμαστε και τα πυρά και την έκφραση της πικρίας, αλλά και που πολλές φορές μοιραζόμαστε την απόγνωση συναδέλφων και μαθητών.

Όμως, συνάδελφοι, μήπως η δική μας απαξίωση είναι που σε μεγάλο βαθμό αποδυναμώνει την ΟΕΛΜΕΚ; Μήπως η αποδυνάμωση της ΟΕΛΜΕΚ θα κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα για όλους μας, σε μια εποχή που η περιρρέουσα ατμόσφαιρα τείνει να κατασπαράξει οποιοδήποτε δημόσιο αγαθό, περιλαμβανομένου του δημόσιου σχολείου και των λειτουργών του; Μήπως, άραγε, αυτή τη φορά πρέπει να υπερβούμε όσα μας καθήλωναν τόσα χρόνια στην «πολιτική και κομματική ψήφο», για να αναδείξουμε όχι απλώς «τους φίλους και γνωστούς», αλλά αυτούς που αποδεδειγμένα δε φορούν κομματικές παρωπίδες, δε χαρίζονται σε «πολιτικούς φίλους», δεν υποκύπτουν σε απειλές ή σε προσωπικά οφέλη της όποιας εξουσίας, αλλά αγωνίζονται με καθαρό μέτωπο και ευσυνειδησία για τα δικαιώματα όλων των εκπαιδευτικών και για τη σωστή λειτουργία του δημόσιου σχολείου; Γι΄αυτό, συνάδελφοι, σας καλώ, προτού αποφασίσετε εάν και ποιους θα ψηφίσετε στις προσεχείς εκλογές της ΟΕΛΜΕΚ, να σκεφτείτε με καθαρό μυαλό σε ποιους θα θέλατε να αναθέσετε την υπεύθυνη διαχείριση των τόσο σοβαρών ζητημάτων που αφορούν στο παρόν και στο μέλλον του δημόσιου σχολείου, αλλά και του κάθε εκπαιδευτικού.

Ως Νέα Κίνηση Καθηγητών, έχουμε και συλλογικά και ως άτομα αποδείξει πολλές φορές από τη μέρα της ύπαρξής μας την αγωνιστικότητα, τη σοβαρότητα και την εντιμότητα με την οποία διεκδικούμε τα δικαιώματα όλων των συναδέλφων. Χωρίς φωνές και τυμπανοκρουσίες, χωρίς κομματικούς προστάτες, χωρίς «κρυφές ατζέντες», ούτε ανέντιμα μέσα εις βάρος των άλλων συνδικαλιστών. Σας καλούμε, προτού αποφασίσετε ή απορρίψετε άσκεφτα τη συνδικαλιστική δράση, να ρίξετε μια ματιά στο έργο της ΟΕΛΜΕΚ κατά την περίοδο της ηγεσίας της Νέας Κίνησης, έχοντας υπόψη το εχθρικό πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον μέσα στο οποίο έδρασε η οργάνωσή μας και να θυμηθείτε, όσοι υπηρετείτε εδώ και χρόνια, την έντιμη και δυναμική παρουσία των στελεχών μας στο συνδικαλιστικό κίνημα. Σας καλούμε να μας στηρίξετε, ώστε να μπορέσουμε, σε συνεργασία με όλους τους συνδικαλιστές που θα εκλεγούν, να δώσουμε δυναμικά το παρόν μας απέναντι σε όσα απειλούν την αξιοπρέπεια και το εργασιακό μας καθεστώς, αλλά και για να αγωνιστούμε για τον κοινό μας στόχο για ένα καλύτερο σχολείο, για μια καλύτερη εκπαίδευση με εκπαιδευτικούς ικανοποιημένους από το εργασιακό τους καθεστώς, που να απολαμβάνουν το ίδιο το έργο τους αλλά και τους καρπούς του...

Βαλεντίνα Δημητριάδου Σαλτέ, Αντιπρόεδρος Νέας Κίνησης

Πώς συγγράφεται ένα δοκίμιο πάνω σε ένα θέμα αδόκιμο;

Σήμερα, μαθητές/τριες της Γ Λυκείου και Φιλόλογοι δεχθήκαμε ακόμη ένα δείγμα προχειρότητας και απαξίωσης του μόχθου, του χρόνου και της εργασίας μας από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού. Το θέμα που απέστειλε το Υπουργείο για το Διαγωνισμό Δοκιμίου της Ελληνικής Πρεσβείας (διαγωνισμός στον οποίο συμμετέχουν υποχρεωτικά όλοι οι μαθητές/τριες της Γ Λυκείου) κάθε άλλο παρά τιμά τα γράμματα και την παιδεία μας: Ασαφές, γενικόλογο, χωρίς δομή και συνοχή, χωρίς επικοινωνιακό πλαίσιο, χωρίς κατευθύνσεις χωροχρονικές και εννοιολογικές, έριξε με την αδόκιμη διατύπωσή του τους μαθητές σε έναν ωκεανό ασύνδετων θεμάτων, για να πνιγούν αβοήθητοι στο ευρύ φάσμα πληροφοριών και γνώσεων που δέχτηκαν κατά την περίοδο της προετοιμασίας (δηλαδή εδώ και 2-3 εβδομάδες).
Η κακή έως λανθασμένη διατύπωση του θέματος εκ μέρους των θεματοθετών του Διαγωνισμού, όχι μόνο αναίρεσε τις κατευθύνσεις μιας σωστής διδασκαλίας του τρόπου συγγραφής ενός δοκιμίου σε επίπεδο υφολογικό, εννοιολογικό και οργανωτικό, αλλά κατέστησε σχεδόν αδύνατη την αξιολόγηση των γραπτών δοκιμίων των μαθητών με ενιαία (άρα αξιοκρατικά) κριτήρια. Το πρόβλημα της αξιολόγησης των δοκιμίων χωρίς δυνατότητες οριοθέτησης αντικειμενικών κριτηρίων που να προκύπτουν από το ίδιο το το θέμα, θα διαφανεί πιστεύω τόσο στη διαδικασία επιλογής της έκθεσης που διακρίνεται από κάθε τάξη και στη συνέχεια από κάθε σχολική μονάδα (όπως προνοεί ο σχετικός κανονισμός), όσο και στο τελικό στάδιο της επιλογής από την επιτροπή που όρισε το Υπουργείο Παιδείας των «καλύτερων» εκθέσεων παγκύπρια, οι οποίες και θα βραβευθούν (με χρηματικά μάλιστα βραβεία). Κατά συνέπεια, το Υπουργείο παραποίησε με την προχειρότητα αυτή κάθε έννοια αξιοκρατίας, ενώ μάς έδειξε (για άλλη μια φορά) πόσο απαξιεί να ασχοληθεί με σοβαρότητα (και όχι τύποις) με την παρεχόμενη εκπαίδευση.
Σύμφωνα με τα προαναφερθέντα, θα ήμουν υπερβολική, εάν υποστήριζα ότι η αντιμετώπιση αυτή διδασκόντων και διδασκομένων αναίρεσε την αξία της σοβαρής  και υπεύθυνης προετοιμασίας μιας εργασίας; Ή ότι κατήργησε την ίδια την αξία της συστηματικής ενασχόλησης με  ένα θέμα καίριας σημασίας και της συγγραφής ποιοτικού δοκιμιακού λόγου, εφόσον αυτός απαιτεί κριτική αποτίμηση των δεδομένων, βαθύ προβληματισμό και δόμηση της σκέψης μέσα από τη διασύνδεση αιτίων και αιτιατών και τη λογική ιεράρχηση των ζητουμένων; Γιατί, εμφανέστατα, οι «ατάκτως ερριμμένες» γενικολογίες που δόθηκαν με τη διατύπωση του θέματος, κάθε άλλο παρά οδηγούσαν το μαθητή να αποδώσει τους προβληματισμούς του με λόγο συγκροτημένο και ορθά δομημένο. Αντιθέτως, άφηναν περιθώριο για μια παρατακτική θεώρηση ανεξάρτητων μεταξύ τους ζητημάτων, επομένως για μια επιφανειακή περιδιάβαση ανάμεσα στις συμπληγάδες μιας αόριστα δοσμένης «κρίσης», την οποία οι μαθητές κλήθηκαν (μεταξύ άλλων) «να σχολιάσουν τεκμηριωμένα» (!!!)
Τι παρηγορεί τους Φιλολόγους που δούλεψαν σκληρά με τους μαθητές τους για την προετοιμασία του Διαγωνισμού; Μα φυσικά η πορεία προς την Ιθάκη η οποία έδωσε σε διδάσκοντες και διδασκόμενους την ευκαιρία για ουσιαστικό διάλογο και κριτική αποτίμηση του κοινωνικο-οικονομικού γίγνεσθαι, σε εθνικό και διεθνές πλαίσιο. Και η επίγνωση της ανεκτίμητης γνώσης που αποκόμισαν οι μαθητές από την προετοιμασία τους για το Διαγωνισμό, η οποία βεβαίως δε μετριέται με τα ποσοτικά κριτήρια ενός οποιουδήποτε διαγωνισμού ή έρευνας. Εξάλλου, ως Φιλόλογοι (και μιλώ εκ μέρους μεγάλης μερίδας συναδέλφων), δηλώνουμε συχνά πως δε χρειαζόμαστε  διαγωνισμούς για να καλλιεργήσουμε προβληματισμό για το σύγχρονο κόσμο στους μαθητές μας. Κατά συνέπεια, δε μετανιώνουμε, κύριοι του Υπουργείου Παιδείας, ούτε τις ατέλειωτες ώρες προετοιμασίας υλικού για τους μαθητές μας, ούτε τον αγώνα που δώσαμε μαζί για να εμβαθύνουμε στους πολλαπλούς άξονες του θέματος: παγκοσμιοποίηση, ανθρώπινα δικαιώματα, κοινωνικο-πολιτική, ηθική και οικονομική κρίση, διαχρονικές πανανθρώπινες αξίες, Ελληνισμός, Ευρώπη της αλληλεγγύης ή Ευρώπη της λιτότητας και της ανισότητας, τρίτος και τέταρτος κόσμος, νέοι και ενεργός πολιτότητα, .... πολύ περισσότερα ζητήματα από αυτά που αναφέρατε στην (εξίσου κακογραμμένη) εγκύκλιο που μας είχατε στείλει «ως οδοδείκτη». Εμείς βρήκαμε ως Φιλόλογοι με τους μαθητές μας τον «οδοδείκτη» που αναφέρατε, εσείς όμως τον εξαφανίσατε στην πορεία...
Για τη δική μας πορεία δε μετανιώνω. Ωστόσο, λυπάμαι που για άλλη μια φορά, ως Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού, μάς στείλατε το μήνυμα πόσο λίγο λογαριάζετε την παιδεία και τον πολιτισμό... πόσο λίγο εκτιμάτε τους ανθρώπους που εργάζονται φιλότιμα , έντιμα και σωστά... πόσο λίγο επενδύετε στα νιάτα του τόπου μας που επιχειρούν (μέσα σε αυτή τη μιζέρια στην οποία κάποιοι άλλοι μας έριξαν) να οραματιστούν έναν καλύτερο κόσμο... (Κι ύστερα τολμάτε να τους ζητάτε να  προτείνουν τρόπους απεγκλωβισμού από την κρίση, μέσα στην οποία το εκπαιδευτικό σύστημα έχει καταντήσει βορά στο στόμα ποικίλων αθλίων. )
Για όλα τα πιο πάνω και για άλλα τόσα θλιβερά που βιώνουμε όσοι μονάχοι μαχόμαστε να διατηρήσουμε όρθιο το κεραυνοβολημένο απανταχόθεν δημόσιο σχολείο, κλείνω με την ελπίδα οι ευαισθητοποιημένοι με όσα συμβαίνουν γύρω τους μαθητές μας σήμερα να έχουν τολμήσει «να τεκμηριώσουν» τις θέσεις τους. Γιατί, να είστε σίγουροι πως τα σχόλιά των μαθητών μας θα είναι τόσο σκληρά απέναντι σε όσους αποδεικνύονται «φιλοπαίγμονες εν ου παικτοίς», όσο σκληρό είναι και το σύστημα μαζί τους...

Αποχαιρετισμός

... στον παπά μου - 40 μέρες σήμερα από εκείνη την Παρασκευή που μας έφυγε - τα λόγια που τον συνόδευσαν την ώρα του αποχαιρετισμού μας, μικρή προσφορά στην προσωπικότητά του...

Αποχαιρετισμός στην αγαπημένη μου Σύλβια που μας έφυγε τόσο νωρίς...

"Πολυαγαπημένη μας Σύλβια,

Βαρύς ο ρόλος να εκφράσω σήμερα τα συναισθήματα που πλημμυρίζουν τις ψυχές όλων όσοι αισθανόμαστε σήμερα ορφανοί από την απώλειά σου... επώδυνη η ευθύνη να μιλήσω γι’ αυτό που υπήρξες στη ζωή, έχοντας αποδεχτεί ότι δεν είσαι πια μαζί μας. Κι όμως, Σύλβιά μου, δε θα σου πω πόσο αβάσταχτο πόνο βιώνουμε γιατί σε χάσαμε, θα σου μιλήσω για τη βαθειά περηφάνεια που νιώθουμε για σένα, γιατί τόσα χρόνια ήσουν για όλους εμάς που σε συνοδεύουμε νοερά στο τελευταίο σου ταξίδι «ο δικός μας άνθρωπος», ο ξεχωριστός, ήσουν και θα είσαι ο φωτοδότης και η δύναμή μας, το πρότυπο της αγωνιστικότητας και της αξιοπρέπειας, η αδελφή και φίλη μας, η Σύλβιά μας και η Σύλβια του κόσμου όλου.

"Κυπρέικη λεβεντιά" (;)

Από τον καλό φίλο Χρήστο Χρηστίδη, Θεσσαλονικέα, το σονέτο που ακολουθεί, σατιρικό και εύστοχο για το "όχι" της Κύπρου εν έτει 2013...

Κυπρέικη λεβεντιά

"Ο Ακρίτας είμαι Χάροντα,
δεν περνώ με τα χρόνια,
στης αφρογέννητης τα μαρμαρένια αλώνια
το μαύρο περιφρόνησα το δράκοντα!"

Μια μικρή του χάρτη κουκίδα
ενάντια στου νέου Γολιάθ τη λόγχη,
του Δαυίδ το ΟΧΙ
για μια νέα στην Ευρώπη ελπίδα.

Ξανά σταθήκατε ακρίτες γενναίοι,
πάντοτε υπερήφανοι, πάντοτε νέοι,
παιδιά από μια λεβεντογέννα ράτσα.

Σας καμαρώνει παντού ο Ελληνισμός.
Κι αν σας λύγισε ο ωμός εκβιασμός,
το ΟΧΙ σας μούντζα στων παχύδερμων τη φάτσα!

... κι ας μετατράπηκε, Αγαπητέ Χρήστο, τόσο σύντομα το "όχι" σε "ναι" , αφού η αισχροκέρδεια και η εγκληματική ανευθυνότητα μιας μερίδας "πολιτών" μάς τοποθέτησε μεταξύ σφύρας και άκμονος.