Το κείμενο της πιο κάτω ανάρτησης γράφτηκε πριν καιρό - σίγουρα πριν τις 11 Ιουλίου - και στάλθηκε τότε στις εφημερίδες για δημοσίευση. Αφιερώνεται εδώ τιμητικά στη φίλη και συνάδελφο Φιλόλογο Μαρία Κελίρη Ιωαννίδου, σύζυγο του ήρωα Αντρέα Ιωαννίδη που έπεσε μαχόμενος ενάντια στην εγκληματική ανευθυνότητα των κατά τίτλο και μόνο υπευθύνων. Η εντιμότητα και το ήθος του εκλιπόντος είναι γνωστά σε όλους. Ας μου επιτραπεί - έστω και με αυτό τον τρόπο - να τιμήσω από αυτό το ιστολόγιο τη Μαρία, γνωστή για την ευθυκρισία της, τη γνήσια αγάπη για τον τόπο μας, την καθάρια όμορφη ψυχή της, για την ειλικρίνεια και την εντιμότητά της απέναντι στην επιστήμη της, τους συναδέλφους της, τους μαθητές-παιδιά της, για το ξεχωριστό της ήθος που την αξίωσε να ζήσει δίπλα σε εκείνον που φώτισε με τη θυσία του την έννοια της αρετής.
Μαρία μου, το πιο κάτω κείμενο (Εξετάζοντας την ποιητική του Κώστα Μόντη και του Γιώργου Σεφέρη στις Παγκύπριες Εξετάσεις) το έγραψα πριν λίγες μέρες με μοναδικό γνώμονα την αγωνία μου για την αλήθεια. Σήμερα - και μακάρι να μη φτάναμε ποτέ στις τραγικές αυτές ώρες - στο αφιερώνω, ως συμβολική πράξη αναζήτησης της αλήθειας. Έστω κι αν το θέμα του είναι "μικρό" μπροστά στις αλήθειες που πρέπει όλοι μας να αναζητήσουμε ως χρέος απέναντι στους αδικοχαμένους και απέναντι στον τόπο μας, έστω κι αν κατανοώ πως "δεν είναι η ώρα γι αυτά τώρα", εύχομαι πως σύντομα θα σε γυρέψουν οι λογοτεχνικές σου αναζητήσεις και ανησυχίες, για να μπορέσεις να δώσεις με το δικό σου τρόπο την αλήθεια που καίει την ψυχή σου. Ως τότε, εύχομαι οι αλήθειες των άλλων για τα μικρότερα θέματα της ζωής, να κρατούν αναμμένο το λυχνάρι της αναζήτησης.
