... η ζωή αδειάζει, όσα λόγια παρηγοριάς κι αν ακούς, όσο παρήγορα άλλα κι αν σκέφτεσαι. Το πένθος είναι βαρύ και στην ουσία ανέκφραστο. Το ξέρουμε όλοι. Και δε μετράει ούτε ο χρόνος, ούτε η ηλικία, ούτε το τι έζησε αυτός που έφυγε. Μετράει ότι δεν είναι εδώ πια, ότι το σπίτι αδειάζει από τη ζωντανή του παρουσία, ότι ξέρεις πως δε θα ακούσεις ξανά τη φωνή του. Μετράει πως βλέπεις τους δικούς σου ανθρώπους να πονούν και δεν ξέρεις πώς να τους προστατεύσεις από τον πόνο της απώλειας, πώς να γεμίσεις το κενό της απουσίας. Γιατί δεν πρόλαβες να πεις όσα ήθελες πριν φύγει, γιατί δεν πρόλαβες να κάνεις όσα λογάριαζες πριν φύγει.
"... στάζει στον ύπνο μνησιπήμων πόνος..."
Σε μνημονεύω και σε χαιρετώ λοιπόν κι από δω, όπως σε χαιρέτησα με λίγο χώμα δίπλα στα κυπαρίσια εκεί κάτω, μ'ένα μεγάλο ευχαριστώ, για το σύντροφο της ζωής και τα παιδιά μου. Να το πάρεις μαζί σου μαζί με την αγάπη μας, εκεί που πας...
"Κι όταν θα έχεις παρηγορηθεί (πάντα έρχεται η παρηγοριά) θα χαίρεσαι που με γνώρισες. Θα είσαι πάντα ο φίλος μου. Θα έχεις όρεξη να γελάσεις μαζί μου. Και θα ανοίγεις καμιά φορά το παράθυρό σου, έτσι για κέφι.. Και οι φίλοι σου θ'απορούν να σε βλέπουν να γελάς κοιτάζοντας τον ουρανό. Τότε θα τους λές 'Ναι, τ'αστέρια με κάνουν πάντα να γελώ'. Και θα σε παίρνουν για τρελό."
ΑπάντησηΔιαγραφήΜικρός Πρίγκιπας
Και κάτι άλλο:
"Εφήμερη είναι η παρουσία". Υπάρχουν όμως και πράγματα που είναι "για πάντα".
Τώρα ξέρω.
Καλό βράδυ...