Παρακολούθησα χτές τη θεατρική παράσταση του Σατιρικού με το έργο "DNA" του Α. Νεοφύτου. Συγκλονισμός, βαθύτατη συγκίνηση, ενδοσκόπηση και πορεία ειλικρινής προς την κάθαρση. Η λέξη και το ήθος του έργου παρέμειναν στη σκέψη μου όλη τη μέρα.
Μαζί τριγυρνούσε κι ένα μήνυμα πικρίας που πήρα από ένα συνεργάτη, καθοδηγητή στα γράμματα και φίλο Ακαδημαϊκό, έναν αληθινό δάσκαλο, ο οποίος με θλίψη κι απογοήτευση διαπιστώνει πόσο λίγο γνωρίζουν οι φοιτητές μας την κυπριακή λογοτεχνία, επαναφέροντας στο μυαλό και την ψυχή μου την πικρία που αισθανόταν ο Κώστας Μόντης γιατί: "Ελάχιστοι μας διαβάζουν". Κάπου στη σκέψη μου το "Μένουμε αδικαίωτοι σ΄αυτή τη μακρινή γωνιά του Ελληνισμού" συνομιλούσε με το επιμύθιο του "DNA".
Πριν από λίγο διάβασα το κείμενο "Για την υπεράσπιση της Φιλολογικής Επιστήμης" από το ιστολόγιο του Σάββα Παύλου "Ομηρόθεμα και Ομηρογηθή", για ένα άλλο θεατρικό έργο - Το ποτάμι - και τη θεατρική παιδεία των μαθητών μας. (Υποθέτω θυμάστε την ένταση που προκάλεσε η ιστορία με το ανέβασμα του έργου στο Γυμνάσιο του Ριζοκαρπάσου.) Μοιράζομαι μαζί σας τις απόψεις του φίλτατου Σάββα Παύλου του Ερυρθοτερμινθέως, μαζί και το σχόλιο που του έστειλα για να αναρτήσει κάτω από το εν λόγω κείμενό του:
Με αφοσιωμένη αγάπη προς τη θεατρική παιδεία το σχόλιό μου, ως συνέχεια της πικρής γεύσης που μας άφησε η ιστορία με το "ποτάμι" για τα της παιδείας του τόπου μας.
Αναμένω πως ένα Υπουργείο που φέρει την επωνυμία του Πολιτισμού και της Παιδείας της Κυπριακής Δημοκρατίας θα ενθάρρυνε τα σχολεία να παρακολουθήσουν - και, γιατί όχι, να ανεβάσουν - το βαθιά ανθρώπινο έργο που ανέβασε πρόσφατα το Σατιρικό, το DNA. Κείμενο που σπάζει κόκαλα, σκηνοθεσία που σέβεται το θέμα και το κείμενο, γι' αυτό και δεν αναλώνεται στον εντυπωσιασμό, αλλά αντιθέτως κινείται επί της ουσίας με σεμνότητα και αυτοσυγκράτηση. Παράσταση που συγκλονίζει, ηθοποιοί που ποιούν ήθος. Ένα θεατρικό έργο που δε μας παίρνει σε όχθες αντιπαράθεσης με ποτάμια αιματηρά του μίσους, αλλά όμως αποκαλύπτει γυμνή την αλήθεια του τι έζησαν και ζουν οι άνθρωποι αυτού του τόπου.
Ένα τέτοιο έργο θάθελα να μοιραστώ με τους μαθητές μου, με σεβασμό στη δημιουργία που γεννιέται μέσα από πόνο βαθύ κι επίμονο. Για να (ξανα)βρούμε την αληθινή ψυχαγωγία μέσα από το θέατρο που επιμένει σε καιρούς χαλεπούς να μας ρίχνει σε περιπέτειες της ψυχής, γιατί μας φέρνει αντιμέτωπους με τις πραγματικότητες ενός δράματος που τείνουμε να σβήσουμε από τη συλλογική μας μνήμη, καθώς φερόμαστε σαν τους καλεσμένους "Στα στέφανα της κόρης του" του Κ. Χαραλαμπίδη.
Όσο για τα ποτάμια, ως φιλόλογος και ως πολίτης, δηλώνω πως δε θα τα περάσουμε κολυμπώντας στην άγνοια και την αστόχαστη υπεραπλούστευση ζητημάτων που απαιτούν μνήμη για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε (ως δρώντα πρόσωπα του δικού μας έργου και όχι ως θεατές μιας κακοστημένης παράστασης) με βήματα συνετά προς την κάθαρση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Όλα τα σχόλια που αφορούν τα θέματα που αναρτώνται είναι ευπρόσδεκτα, εφόσον παραμένουν σε πλαίσιο σεβασμού και νομιμότητας. Ευπρόσδεκτες είναι όλες οι απόψεις, οι διαφωνίες, ο αντίλογος και η κριτική απέναντι στα γραφόμενα. Δεν επιτρέπονται σχόλια που περιέχουν στοιχεία λιβέλλου, ρατσιστικά, υβριστικά ή προσβλητικά για οποιονδήποτε και για οποιοδήποτε στοιχείο του οικοσυστήματος. Ο συγγραφέας αυτού του ιστολογίου διατηρεί το δικαίωμα να διαγράψει οποιοδήποτε σχόλιο δε σέβεται την πιο πάνω αρχή.