Από το φίλο και "αγωνιστή" του πολιτισμού, Ιούλιο Θεοδωρίδη, το ακόλουθο κείμενο, με θέμα την έκδοση του βιβλίου της Μάρσιας Μουστερή-Αλεξάκη "Η Δική μας Λεμεσός", με θύμησες και "άρωμα" της πόλης μας. Το αφιερώνω στους Λεμεσιανούς, και όχι μόνο...
«Η Δική μου Λεμεσός»
«Η Δική μου Λεμεσός»
Του Ιούλιου Θεοδωρίδη, Λεμεσιανού
Είναι πολύ ενθαρρυντικό το γεγονός των απανωτών εκδόσεων που είδαν το φως τα τελευταία χρόνια και αφορούν την ιστορία, αλλά και θύμησες της Λεμεσού, των περασμένων δεκαετιών. Κοινές συνισταμένες όλων των εκδόσεων, επιστημονικών και μη, από τη μια ο εμπλουτισμός των ιστορικών δεδομένων με τη συνεχή έρευνα, κι από την άλλη η αγάπη για τη γενέθλια πόλη και η έγνοια για διαφύλαξη αναμνήσεων, ατομικών αλλά και της συλλογικής μνήμης που πρέπει να διατηρηθεί και να γίνει κτήμα και ιστορική γνώση των μελλοντικών γενεών.
Για να αποδώσω, λοιπόν, τα εύσημα σε μια τέτοια «μη επιστημονική» έκδοση το σημείωμά μου. Πρόκειται για το βιβλίο «Η Δική μου Λεμεσός» της αγαπητής Μάρσιας Μουστερή-Αλεξάκη (ανεξάρτητη έκδοση του 2009). Το γεγονός, βέβαια, πως οι γενιές μας έχουν μοιραστεί κοινά βιώματα με τη συγγραφέα μας τοποθετεί, σίγουρα, σε πλεονεκτική θέση, σε σχέση με νεότερους αναγνώστες. Εξ ου και η «επαναφορά» στη μνήμη περιστατικών και συνηθειών, αλλά και συνειδητοποίησης για πράγματα που, στις σημερινές (ολωσδιόλου διαφορετικές από την εποχή των αφηγήσεων) συνθήκες ζωής, φαντάζουν μικρά, «περιττά» και επουσιώδη. Φερειπείν, το μπακάλικο κι ο φούρνος της γειτονιάς, η διακίνηση (στα περιορισμένα ως τότε όρια της πόλης) πεζή ή με ποδήλατο, η βόλτα με τη γιαγιά (για μένα και με τον ιερέα παππού μου), πιστεύω (μαζί με την Μάρσια) πως έχουν διαμορφώσει εν πολλοίς πτυχές του χαρακτήρα μας, όσο κι αν κάτι τέτοιο φαντάζει απλουστευμένο. Όταν, για παράδειγμα, η γιαγιά της (κι η δική μου, επίσης) δυσανασχετούσαν πως τις έφεραν (λίγα μέτρα βορειότερα του Πενταδρόμου) στις «ερημιές», εκεί δηλαδή που «αναγιωθήκαμε» και ζήσαμε τη ραγδαία ανάπτυξη και επέκταση της πόλης, κι όταν η συγγραφέας με το απλό φύτεμα ενός δέντρου στον Εναέριο «νιώθει τις ρίζες του να δένουν την ίδια με την πόλη», μπορούμε να αντιληφθούμε, ευκολότερα, γιατί η αγάπη και η έγνοια μας γι αυτή την πόλη και το μέλλον της ερμηνεύονται (αυθαίρετα και λανθασμένα) από πολλούς καλοθελητές ως «τοπικισμός».
Εξάλλου, η απαρίθμηση, μέσα από μια ανεπιτήδευτη αφήγηση, γεγονότων ευρύτερης σημασίας επιτρέπει στον μελλοντικό ερευνητή να καταγράψει γεγονότα μιας περιόδου που (ελλείψει παρομοίων εκδόσεων) ανατρέχει για περισσότερα στοιχεία, υποχρεωτικά, στον ημερήσιο τύπο και μόνον. Τα παραδείγματα, αρκετά : χιόνισε στη Λεμεσό τον χειμώνα του 1950 (δυστυχώς, δεν αναγράφεται η ακριβής ημερομηνία). Ο μεγάλος σεισμός του φθινοπώρου του 1953 προκάλεσε (πέραν των σοβαρών ζημιών στην Πάφο) ζημιές στο παραλιακό, κυρίως, μέτωπο καθώς και σε τέσσερις εκκλησίες της Λεμεσού (αναφέρονται ποιες) ενώ, ταυτόχρονα, πρωτοβουλία πολιτών οδήγησε στη σύσταση εθελοντικής Ταμειακής Επιτροπής Σεισμοπλήκτων για καταγραφή των ζημιών και κάλυψη εξόδων με διενέργεια εράνων (ευαισθητοποίηση σε θέματα κοινωνικής αλληλεγγύης, τομέας στον οποίο η πόλη μας πρωτοπορεί εδώ και αρκετές δεκαετίες).
Την έκδοση διανθίζει αριθμός φωτογραφιών, μέσα από τις οποίες αναδύεται η αισθητική της εποχής, συνάμα όμως αποτελούν (ανάμεσα σ’ άλλα) κι αδιάψευστα ντοκουμέντα της - προ των κατεδαφίσεων - όψης του παραλιακού και των μαζικών και δημοφιλών (εθνικών, αθλητικών, πολιτιστικών) εκδηλώσεων στο Γ.Σ.Ο. Δυστυχώς, η ελπίδα της Μάρσιας, καθώς και πολλών άλλων-όχι μόνο της γενιάς μας, όπως η αξιοποίηση του Γ.Σ.Ο. γίνει με σεβασμό στην ιστορία του δεν πραγματοποιήθηκε και, προσωπικά, θλίβομαι (για να μην πω ντρέπομαι) αφάνταστα, γιατί δεν υπήρξε από πλευράς μας καμιά οργανωμένη αντίδραση για διατήρηση, αν μη τι άλλο, κάποιου χαρακτηριστικού μέρους του παλιού σταδίου-π.χ. των κερκίδων).
Χωρίς κανένα, λοιπόν, δισταγμό ή αναστολή, τοποθετώ το βιβλίο που ανασκοπώ δίπλα σ’ εκείνα του Μιχάλη Πιτσιλλίδη, του Κίμωνα Χαραλαμπίδη, του δασκάλου μου στο Γυμνάσιο Πόλυ Ιερωνυμίδη (Παύλου Λεμέση), στη μικρή μου βιβλιοθήκη, στο χώρο των πολύτιμων βιβλίων για τη Λεμεσό…
Ιούλιος Φ. Θεοδωρίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Όλα τα σχόλια που αφορούν τα θέματα που αναρτώνται είναι ευπρόσδεκτα, εφόσον παραμένουν σε πλαίσιο σεβασμού και νομιμότητας. Ευπρόσδεκτες είναι όλες οι απόψεις, οι διαφωνίες, ο αντίλογος και η κριτική απέναντι στα γραφόμενα. Δεν επιτρέπονται σχόλια που περιέχουν στοιχεία λιβέλλου, ρατσιστικά, υβριστικά ή προσβλητικά για οποιονδήποτε και για οποιοδήποτε στοιχείο του οικοσυστήματος. Ο συγγραφέας αυτού του ιστολογίου διατηρεί το δικαίωμα να διαγράψει οποιοδήποτε σχόλιο δε σέβεται την πιο πάνω αρχή.