Τότε, στο άρθρο μου με τίτλο "Παγκύπριες Εξετάσεις: Από τα Βατερλώ στο νηφάλιο στοχασμό" που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Πολίτης" (αναρτάται και στο παρόν ιστολόγιο), ανέφερα τη θλίψη που μου προκάλεσαν τα γραπτά για αυτό το θέμα. Φαίνεται, όμως, πως το σημείο αυτό πέρασε τότε απαρατήρητο και δε σχολιάστηκε πουθενά.
Τώρα, δηλώνω την αγανάκτησή μου γι' αυτά που μαθαίνουν οι μαθητές από κάποιους (εκπαιδευτικούς προφανώς, αλλά και άλλους). Γιατί, ως γνωστό, οι μαθητές γράφουν αυτά που τους δίδαξαν. Και φαίνεται ότι κάποιοι φιλόλογοι διδάσκουν με τη λογική του "καλά να πάθουμε, τιμωρηθήκαμε γιατί φταίξαμε."
Για να μην το ψάχνετε, παραθέτω αυτούσιο το σχετικό απόσπασμα από το άρθρο μου:
Ομολογώ, επίσης, ότι αισθάνθηκα βαθύτατη θλίψη, όταν διαπίστωσα – ως βαθμολογητής - στις απαντήσεις των ερωτήσεων της λογοτεχνίας ότι η πλειοψηφία των υποψηφίων : (α) αγνοούσε ή είχε παρανοήσει τα γεγονότα της κρίσιμης δεκαετίας 63-74 στην Κύπρο, σε βαθμό που να εμφανίζεται η εισβολή ως νέμεση για το λαό μας!!! (Και το σχόλιό μου δεν περιέχει «πατριδοκαπηλία» - όπως αναφέρει το άρθρο του Υπουργού για «κάποιους κύκλους» που ασκούν κριτική για την εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης - αλλά οργή και αγανάκτηση. Πιστεύω δε ότι η οργή μου εκφράζει όλους όσοι αντιλαμβάνονται με ευθυκρισία την ιστορία και αγανακτούν με τη μετατροπή της ιστορικής προσέγγισης των γεγονότων της πρόσφατης κυπριακής ιστορίας σε ευκαιριακά πολιτικά συνθήματα), (β) είχε ταυτίσει τη νέμεση με την εκδίκηση της φύσης στο διήγημα «Σοροκάδα», διαστρεβλώνοντας ουσιαστικά το αισχύλιο σχήμα ύβρις – νέμεση – κάθαρση, το οποίο κυριαρχεί στην ελληνική φιλοσοφική θεώρηση της ανθρώπινης υπόστασης, αλλά και αποκαλύπτοντας πόσο επιφανειακά αντιμετωπίζονται σήμερα εκείνα που – κατά το Σεφέρη – μπορούν να «χαλάσουν το τέρας», (γ) αδυνατούσε να τοποθετήσει τα λογοτεχνικά κείμενα στο ιστορικό, πολιτικο-κοινωνικό τους συγκείμενο, - προφανώς γιατί στη συλλογική συνείδηση των σύγχρονων Κυπρίων δεν λειτουργεί πια ο πολιτικός (με την πλατιά έννοια του όρου) λόγος των λογοτεχνικών ειδών.
Να υποθέτω πως οι Φιλόλογοι εδώ και χροοοοοόνια παραλείπουν να εξηγούν την εννοιολογική διαφορά ανάμεσα στα ακόλουθα ζεύγη;
- φέρω ευθύνη
- είμαι συνυπεύθυνος
- συγκεκριμένα άτομα φέρουν βαρύτατες ευθύνες
- όλος ο κυπριακός λαός είναι συνυπεύθυνος
- στρατιωτική εισβολή
- στρατιωτικό πραξικόπημα
- χουντικοί
- ελληνικός λαός
- Χούντα
- Ελλάδα
- λεγόμενες μητέρες πατρίδες
- μητέρα πατρίδα στη συλλογική συνείδηση ενός λαού
- βαθύ κράτος (στην Εκπαίδευση)
- αντιστάσεις απέναντι σε απόπειρες παραχάραξης της ιστορίας
Επειδή αν αρχίσω να σχολιάζω περαιτέρω, κινδυνεύω ΚΑΙ αυτή τη φορά να βρεθώ χωρίς εργασία, με εντολές και πάλι αυτού που φοβάται ότι κινδυνεύει από το "βαθύ κράτος" το οποίο - λέει - τον εμποδίζει να υλοποιήσει τη μεταρρύθμιση προς ένα "δημοκρατικό και ανθρώπινο σχολείο", μια λέξη μόνο εκφράζει όλα όσα θα έλεγα: Έλεος!!!
Είναι πρόδηλη η προσπάθεια για δημιουργία "συλλογικής ευθύνης", κατά τα πρότυπα της ομώνυμης θεωρίας των Ναζί, οι οποίοι ξεκλήριζαν ολόκληρα χωριά γιατί έπρεπε να πληρώσουν όλοι για τις ενέδρες που τους έστηναν 10 αντάρτες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι κι εμείς πρέπει να πληρώνουμε εσαεί τα εγκλήματα της Χούντας, των εδώ συνεργατών τους και των αγγλοαμερικανών. Καμία αναφορά στη διεθνή συνωμοσία και την εν είδει εθνοκάθαρσης επέμβαση της Τουρκίας στην Κύπρο. "Ανθρωπιστική επέμβαση" την ονόμασαν οι Τούρκοι πολιτικοί, "η Αϊσέ πάει διακοπές", είπαν οι στρατιωτικοί. Αλλά εμείς ξεριζωθήκαμε, βιαστήκαμε, εκτελεστήκαμε, αγνοούμαστε, είμαστε εγκλωβισμένοι, τα πολιτιστικά μας μνημεία ρημάζουν, η μνήμη μας ξεθωριάζει, η Ιστορία μας ξαναγράφεται.
Ξεκινούμε τη διάβρωση από τα πιο εύπλαστα στρώματα μιας κοινωνίας, τους νέους, ούτως ώστε να τους απονευρώσουμε, να αμβλύνουμε τις ηθικές τους αντιστάσεις και να κονιορτοποιήσουμε τη συνείδησή τους. Η λογική του αυτομαστιγώματος και της ηττοπάθειας έχει καταβάλει την κοινωνία μας.
Θα ακούγονται όμως και κάποιες "αιρετικές" φωνές που θα ζητούν δικαιοσύνη, αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και, αυτό είναι μεγάλη παράκληση, να μην υποτιμάται η νοημοσύνη μας. Χωρίς μισαλλοδοξία και φανατισμό, απλά θέλουμε τα στοιχειώδη που καθορίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη.
Γιατί χωρίς ελευθερία και αξιοπρέπεια, η ζωή δεν είναι καν ανθρώπινη.