Νέο ωρολόγιο πρόγραμμα: 2-1+3-4=Χ ;

Το πιο κάτω κείμενο, για λόγους προφανώς περίεργους της γλώσσας των Η/Υ που δεν κατανοώ, εξαφανίστηκε από το ιστολόγιο αυτό. Το αναρτώ ξανά, έστω και παλαιότερο, γιατί θεωρώ πως παραμένει επίκαιρο.

TPITO ETHΣIO ΣYMΠOΣIO Kερύνεια, πηγή έμπνευσης στα Γράμματα και στις Tέχνες μετά το 1974

O Δήμος Kερύνειας, η Σχολική Eφορεία Kερύνειας και το Πολιτιστικό Ίδρυμα Aρχιεπισκόπου Mακαρίου Γ’ σας προσκαλούν στο τρίτο ετήσιο Συμπόσιο
«Kερύνεια, πηγή έμπνευσης στα Γράμματα και στις Tέχνες μετά το 1974»

Το θέατρο του παραλόγου των τελευταίων ημερών του σχολείου

Κάθε χρόνο το τελευταίο 15ήμερο του σχολικού έτους επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό στα Λύκεια (κυρίως στη Γ Λυκείου) και εν μέρει και στα Γυμνάσια. Οι μαθητές έρχονται στο σχολείο επιλεκτικά, «για να μη χάνουν το χρόνο τους σε μη εξεταζόμενα μαθήματα». Έρχονται κυρίως όσοι κινδυνεύουν να μείνουν ανεξεταστέοι ή στάσιμοι λόγω ελλιπούς φοίτησης. Όλοι το γνωρίζουμε εκ των προτέρων και αισθανόμαστε ανήμποροι να ελέγξουμε την «πτωτική» τάση στους αριθμούς των μαθητών που βρίσκονται στην τάξη.

Τι κάνει το Υπουργείο Παιδείας;

Όταν φεύγει ένας δικός σου άνθρωπος...

... η ζωή αδειάζει, όσα λόγια παρηγοριάς κι αν ακούς, όσο παρήγορα άλλα κι αν σκέφτεσαι. Το πένθος είναι βαρύ και στην ουσία ανέκφραστο. Το ξέρουμε όλοι. Και δε μετράει ούτε ο χρόνος, ούτε η ηλικία, ούτε το τι έζησε αυτός που έφυγε. Μετράει ότι δεν είναι εδώ πια, ότι το σπίτι αδειάζει από τη ζωντανή του παρουσία, ότι ξέρεις πως δε θα ακούσεις ξανά τη φωνή του. Μετράει πως βλέπεις τους δικούς σου ανθρώπους να πονούν και δεν ξέρεις πώς να τους προστατεύσεις από τον πόνο της απώλειας, πώς να γεμίσεις το κενό της απουσίας. Γιατί δεν πρόλαβες να πεις όσα ήθελες πριν φύγει, γιατί δεν πρόλαβες να κάνεις όσα λογάριαζες πριν φύγει. 

"... στάζει στον ύπνο μνησιπήμων πόνος..."

Εννιά μέρες κιόλας. Εκεί δε γίνονται μνημόσυνα. Ας είναι κι από δω, δυο λόγια μνήμης, για την ψυχή σου. Συνηθισμένα και τετριμμένα ίσως για τους άλλους, επώδυνα γι αυτούς που βιώνουν την απώλεια.
Σε μνημονεύω και σε χαιρετώ λοιπόν κι από δω, όπως σε χαιρέτησα με λίγο χώμα δίπλα στα κυπαρίσια εκεί κάτω, μ'ένα μεγάλο ευχαριστώ, για το σύντροφο της ζωής και τα παιδιά μου. Να το πάρεις μαζί σου μαζί με την αγάπη μας, εκεί που πας...