Αποχαιρετώντας μια μικρή "Αλεξάνδρεια"...

Απολείπειν ο θεός Αντώνιον

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1911)

Εξαιρετικά αφιερωμένο στον Ι.Θ. και σε όσους άλλους - ευτυχείς "Αλεξανδρινούς" - καλούνται να ακούσουν ως τελευταίαν απόλαυσι τις εξαίσιες μουσικές του αόρατου θιάσου.
Από μένα για μένα, αλλά και για σας που αξιωθήκαμε μια τέτοια πόλι και που - αποχαιρετώντας την με συγκίνησιν - ετοιμαζόμαστε σα θαρραλέοι για νέες Αλεξάντρειες.

Ακούστε το πιο κάτω, από έναν μεγάλο του θεάτρου...
http://www.youtube.com/watch?v=zwNrbEFPPGc 

 

Συλλογικός αυτοσαρκασμός

Δε μου βγαίνουν οι γλυκανάλατες ευχές για τα Χριστούγεννα, από το ιστολόγιο αυτό. Εξάλλου, ακούσαμε τόσες πολλές από τα χείλη των επισήμων που, φτάνει πια, χορτάσαμε κι απ' αυτές...

Βγάζω μόνο από το συρτάρι (για όσους περάσουν από δω) παλιούς αγαπημένους στίχους (όχι δικούς μου, αυτούς τους έκαψα και λυτρώθηκα) ενός από τους εκλεκτούς των συρταριών μου - ελπίζω και δικού σας: του δικού μας Κώστα Μόντη.

• Γιατί αυτούς;

Πώς να μην τους θυμηθώ, παρακολουθώντας μέσα από την οθόνη
(ναι, αυτήν, την οθόνη που βουλιάζει, κατά τον τότε Νιόνιο, αλλά κανένα πλήθος δε σαλεύει, πια, μόνο τα δάχτυλα στα τηλεχειριστήρια και στα λογής λογής κουμπιά συσκευών λατρευτών σαλεύουν, πια)
τις "φιλάνθρωπες" εκδηλώσεις των ημερών;
(των ημερών της αγάπης, της φιλανθρωπίας, της φιλαλληλίας, κτλ. κτλ κτλ.......).
Σας αφήνω, λοιπόν, στο συλλογικό αυτοσαρκασμό των στίχων κζ (από τα άτιτλα), από το Συμπλήρωμα των στιγμών, δημοσιευμένο το 1960.

Δε συμφωνώ.

Είν’ απαραίτητοι οι φτωχοί.

Αν δεν υπήρχαν αυτοί

ποιους θα λυπόμαστε,

ποιους θα ελεούσαμε;

Θάταν δύσκολο για τον ανθρωπισμό μας

ν’ αποδεικνύεται.

Κώστας Μόντης

Ειδήσεις και "ειδήσεις" περί των εκπαιδευτικών

Σε περίοδο από την οποία απουσιάζουν οι "ειδήσεις" για τα της Παιδείας, οι δημοσιογράφοι που ασχολούνται με τα εκπαιδευτικά αναζητούν θέματα για να γεμίζουν τις στήλες τους. Όταν μάλιστα γνωρίζουν ότι κάποιες αναφορές τους θα πυροδοτήσουν αντιδράσεις, τότε η γραφίδα τους γίνεται γλαφυρότερη μέχρι και προκλητική - ενίοτε μάλιστα προσβλητική - απέναντι στους εκπαιδευτικούς.

Τις μέρες που οι μαθητές "πάνε κάτω"...

Πάει και τούτη η εβδομάδα των "γιορτών" και των "εκδηλώσεων μνήμης". Ευτυχώς χωρίς καυγάδες μεταξύ των μαθητών που πάνε "κάτω" για να "γιορτάσουν το ψευδοκράτος" (!!!) με καυγάδες μεταξύ τους (γιατί πράγματι για "κάτω " πρόκειται) ή για να "τιμήσουν τη δημοκρατία και τους ήρωες του Πολυτεχνείου" (εκείνους τους "παλιούς") - με φραπεδάκι στα Starbucks και κάνα δυο μπλουζάκια από τα Ζάρα και τα άλλα συναφή.

Ούτε μία γυναίκα στην Επιτροπή Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας

Δημοσιεύεται πιο κάτω κείμενο που κυκλοφόρησε ηλεκτρονικά από το Μεσογειακό Ινστιτούτο Μελετών Κοινωνικού Φύλου (MIGS), το οποίο εκφράζει πλήρως την κριτική μου στάση για το ζήτημα της μη εκπροσώπησης των γυναικών στη νέα Επιτροπή Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας που διορίστηκε αυτή τη βδομάδα.

Η δυναμική των πανεπιστημίων

Από το φίλο και συνεργάτη Ιούλιο Θεοδωρίδη το κείμενο που ακολουθεί, με αφορμή δύο δημοσιεύματα της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου στην εφημερίδα "Φιλελεύθερος" με θέμα το ρόλο των πανεπιστημίων και τη σχέση τους με την πόλη στην οποία λειτουργούν, και με ιδιαίτερη αναφορά στα πανεπιστήμια της Κύπρου.

Προσθέτω απλώς σε αυτά που αναφέρει ο Ιούλιος το εξής:
Γυρίζοντας μόλις από εκδήλωση που συνδιοργάνωσε το ΤΕΠΑΚ στην Πλατεία Ηρώων στη Λεμεσό για την Ευρωπαϊκή Ημέρα κατά της Εμπορίας Προσώπων, επιβεβαιώθηκε στη συνείδησή μου η άποψη που είχα και έχω ότι το πανεπιστήμιο θα διευρύνει τις δυνατότητες για κοινωνικές παρεμβάσεις στη Λεμεσό. Στην προκειμένη περίπτωση η κοινωνική παρέμβαση ήταν μικρή σε εμβέλεια (προφανώς λόγω του "δύσκολου" θέματος), αλλά σαφής και σημαντική. Πέραν των άλλων μέσων μετάδοσης κοινωνικών μηνυμάτων, φάνηκε ότι οι δημιουργικές εργασίες των φοιτητών (φωτογραφίες και αφίσες) μπορούν να λειτουργήσουν ως καταλύτες απέναντι στον εφησυχασμό και την αδιαφορία μιας κατ'επίφαση "έντιμης" κοινωνίας.

Για τα υπόλοιπα, σας καλώ να διαβάσετε το άρθρο του Ιούλιου Θεοδωρίδη: