Καλωσόρισμα




Προς υποψήφιους συνομιλητές των εκπαιδευτικών ασπαλάθων

Αθεράπευτα ελεύθεροι,

Επίμονοι υποστηρικτές του δημόσιου αγαθού της παιδείας ως δικαιώματος και ως χώρου δια-μόρφωσης του πολιτευόμενου πολίτη,

Αμετανόητα διαμαρτυρόμενοι για τα κακώς έχοντα στο δημόσιο βίο,

Εραστές του λόγου σε όλες τις διαστάσεις και τις προεκτάσεις της έννοιας,

Συνειδητά αποκλίνοντες ως μη υπάκουοι υπήκοοι των προκαθορισμένων προτύπων αγορασμένης "ευτυχίας",

Απολαμβάνοντες ώρες μοναχικής ενδοσκόπησης αλλά και κοινωνοί γενναιόδωροι όσων συν-κινούν τις ψυχές και διανοίγουν ποικίλες οδούς προς την κάθαρση,

Μοιραστείτε διαδικτυακά καταθέσεις ειλικρινούς στοχασμού σ'αυτά που σταδιακά θα ξετυλιχθούν στον ιστοχώρο αυτό.

Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

Σβήσαμε για λίγο τα φώτα...

... και τι έγινε μετά; Απλώς τα ξανανάψαμε. Για να συνεχίσουμε απτόητοι τη σπατάλη... εφησυχασμένοι, γιατί "γιορτάσαμε" τη μέρα της γης με κεράκια αντί για πυροτεχνήματα.

Στο μεταξύ, ποιος νοιάζεται για το αφανισμό των μελισσών... (εδώ στη νήσο Κύπρο που περιχαρής αναζητεί το φυσικό της αέριο για να αναπνεύσει - εισπνέοντας βεβαίως και εκπνέοντας νέους ρύπους, διαφόρων ειδών και μορφών !!!)

Κι επειδή στην... πάσχουσα από περιβαλλοντικές ευαισθησίες νήσο μας (!) δεν προλάβαμε ακόμη να φτάσουμε σε αυτό το "ενοχλητικό" κεφάλαιο με τις μέλισσες.

Και μέχρι να το ακούσουμε,
μέχρι να το κουβεντιάσουμε δημόσια,
μέχρι να γίνουν όλα τα debate σε όλα τα κανάλια, δημόσια και ιδιωτικά, σε όλες τις εκπομπές λόγου, με όλους τους πολιτικούς εκπροσώπους και δη τους υποψήφιους βουλευτές,
μέχρι να αναρωτηθούμε για το γιατί,
μέχρι να περάσει από το μυαλουδάκι μας τι άραγε να σημαίνει αυτή η ιστορία για το οικοσύστημα,
μέχρι να ..............,
και να..................,

πρέπει πρώτα
  • να εξαντλήσουμε στις παιδικές χορωδίες όλα τα "ανώδυνα" τραγουδάκια για τις πεταλούδες και τα δεντράκια (να τραγουδάνε τα παιδιά, δε λέω, να ευαισθητοποιούνται νωρίς, αλλά να ξέρουνε και γιατί τραγουδάνε),
  • να υποστούμε όλο τις λαϊκίστικες πολιτικοευαισθησίες και μεγαλοστομίες για το τι κάναμε ενάντια στο πυρηνικό εργοστάσιο στο Άκουγιου, (κυρίως για να ΜΗ βγούμε ως πολίτες στους δρόμους για το θέμα, γιατί ενδέχεται, αν βγούμε, να διαμαρτυρηθούμε και για τα άλλα - τα δικά μας)
  • να φτιάξουμε το νησάκι (και γιατί όχι, τα νησάκια, καλέ!!!) που προβλέψαμε στη θάλασσα, για να παρατηρούμε από θαλάσσης τις ακτές, ανενόχλητοι από τα ενοχλητικά έντομα της στεριάς
  • να ασχοληθούμε με την ανάπτυξη των "υπανάπτυκτων" βιοτόπων που μας απέμειναν,
  • να αποκτήσουμε τουλάχιστον διψήφιο αριθμό ουρανοξυστών ως συνιδιοκτήτες με τους δολαριούχους εταίρους μας,
  • να αγοράσουμε, άπαντες οι Κύπριοι - ως γνήσιοι ιθαγενείς -  τουλάχιστον από ένα κότερο, για να το σταθμεύουμε στις μαρίνες "μας",
  • να διαπλατύνουμε τους αυτοκινητοδρόμους μας, για να μπορούμε να ταξιδεύουμε ανενόχλητοι και να πάψουμε να σκεφτόμαστε τη δυνατότητα δημόσιας συγκοινωνίας ανάμεσα στις πόλεις,
  • να φτιάξουμε τουλάχιστον έναν αυτοκινητόδρομο προς τις "απομακρισμένες και υποβαθμισμένες περιοχές" της υπαίθρου - και δη του Ακάμα, για να έχουμε απρόσκοπτη πρόσβαση με το αυτοκίνητό μας στα άγονα μέρη όπου θα ... διαδηλώνουμε ως ευαίσθητοι περιβαλλοντιστές για την προστασία του περιβάλλοντος
  •  να βραβεύσουμε άλλες 23.678.932 εκθέσεις μαθητών για το περιβάλλον (για τις οποίες τυπώσαμε στους εκτυπωτές και πολλαπλασιάσαμε στις φωτοτυπικές μερικές  δεκάδες φυλλάδια έκαστος για κάθε υποψήφιο)
  • να συσκεφθούν και να ξανα-συσκεφθούν οι "ειδήμονες" και οι "αρμόδιοι" που αποφασίζουν σταθερά και πάντοτε για μας χωρίς εμάς, για το πώς θα βρούμε ως κράτος τον τρόπο να πληρώσουμε (ή να μην πληρώσουμε) τις νέες οικονομικές επιβαρύνσεις που μας έχουν φορτώσει "αυτοί οι... δήθεν οικολόγοι στην ΕΕ για την υπερβολική  ρύπανση που λένε ότι προκαλούμε" (πώς γίνεται αυτό, καλέ, αφού δε διαθέτουμε βιομηχανία, μου λέτε; έλα ντε...)
  • να ενισχύσουμε το "στόλο" των υπουργικών αυτοκινήτων και λοιπών μέσων ατομικής μεταφοράς
  • να μεριμνήσουμε για τον "εμπλουτισμό" του εδάφους και του υπεδάφους των χωματερών
  • νε εμπεδώσουμε πως οι εναλλακτικές πηγές ενέργειας είναι πολυδάπανες και δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να καλύψουν τις ανάγκες μας (αφού δεν έχουμε ούτε αρκετό ήλιο, ούτε αρκετό αέρα, ούτε αρκετό χρήμα για να σπαταλούμε "άδικα" σε καθαρές ενεργειακές λύσεις)
  • να διορίσουμε υπουργό περιβάλλοντος, γενικό διευθυντή, διευθυντές και συμβούλους και συμβούλους των συμβούλων των συμβούλων καθώς και επιτροπές εγνωσμένου κύρους αποτελούμενες από πιστά κομματικά στελέχη και συνεργάτες με σκοπό να συσκέπτονται και να εξαγγέλλουν τα πορίσματα των συσκέψεών τους και τα σχέδιά τους για νέες συσκέψεις επί του σοβαρού αυτού θέματος...
  • να μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα (εδώ συμπληρώνετε ό,τι άλλο θέλετε, αρκεί αν είναι περιβαλλοντικά χρήσιμο, όσο και τα προηγούμενα!!!)


Γι' αυτό σας λέω, με τόσα που έχουμε να συζητάμε και να πράξουμε την επόμενη Χετία, για μέλισσες θα μιλάμε τώρα;

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

Όταν τα λένε τόσο καλά οι μαθητές, οι δάσκαλοι πρέπει να σιωπούν...

Σε σένα ο λόγος, Σόφη μου:

 

 "The end of the world" και όλα τα συναφή

 

της Σόφης Παπαδοπούλου

Αυτές τις μέρες παρακολουθώ τις εξελίξεις που έχουν να κάνουν με την καταστροφή στην Ιαπωνία στον κόσμο του φέισμπουκ κι αναρωτιέμαι. Έχουν δημιουργηθεί δεκάδες σελίδες που αναφέρονται σε αυτό και όλες δείχνουν τη συμπαράσταση τους και την αμέριστη συμπάθεια στους πληγέντες. Οκέι, το καταλαβαίνω.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω όμως, είναι το τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι μια σελίδα στο φέισμπουκ μπορεί να δώσει έστω και κάτι σε αυτούς τους ανθρώπους.
Αναρωτιέμαι επίσης, πως μπορούμε να καθησυχάζουμε τις συνειδήσεις μας και να νιώθουμε οκέι με τον εαυτό μας, κάνοντας απλά ένα like στο φέισμπουκ, σε τέτοιου είδους σελίδες. Και δεν αναφέρομαι μόνο στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Είναι τρομακτικός ο αριθμός των σελίδων που αναφέρονται σε παρόμοιες καταστάσεις. Το ίδιο είχε συμβεί και τότε με το σεισμό στην Αϊτή, το ίδιο συμβαίνει και για τα παιδάκια που πεινούν, και για τα παιδάκια με καρκίνο και φαντάζομαι για τις επόμενες καταστροφές που έπονται. Γιατί θα’ρθουν, είναι βέβαιο. (Σημείωση: Δεν κινδυνολογώ, απλώς είναι general truth ότι στον πλανήτη μας, συνέβαιναν και θα συμβαίνουν καταστροφές -μικρές ή μεγάλες- από την αρχή του, μέχρι το τέλος του)

Ύστερα, παρακολουθώ τα σχόλια κάτω από τις φωτογραφίες και προβληματίζομαι. Κάποιοι μιλούν για το τέλος του κόσμου, κάποιοι απλώς βάζουν λυπημένες φατσούλες (η αμέριστη συμπάθεια που λέγαμε πριν), κάποιοι λένε για εκδίκηση της φύσης και όλα τα συναφή.
Κι επαναλαμβάνω. Οκέι το καταλαβαίνω.
Όμως πάλι, δεν καταλαβαίνω. Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι αφήνοντας ένα σχόλιο στη φωτογραφία που το σπίτι κάποιου τυλίγεται στις φλόγες, προσφέρουμε κάτι σε αυτόν που του άνηκε;  Ίσα ίσα, εμένα μου φαίνεται ψεύτικο και υποκριτικό. Ίσως και λίγο αδιάκριτο.
Αν ήταν το δικό μου σπίτι, να είστε σίγουροι ότι το τελευταίο πράγμα που θα με ένοιαζε ήταν το σχόλιο κάποιου από τη Γερμανία που βρήκε τυχαία τη φωτογραφία του στο φέισμπουκ.

Κι έπειτα, είναι κι αυτή η καραμέλα που πιπιλούμε όλοι με το τέλος του κόσμου. Αμάν πια. Ο κόσμος δε θα καταστραφεί. Εμείς μπορεί, ο κόσμος δεν πάει πουθενά.
Θα γίνουν αλλαγές, τεράστιες. Αυτό είναι σίγουρο. Αλλαγές που εμείς θα προκαλέσουμε με τη συμπεριφορά μας, αλλαγές που έχουμε ήδη προκαλέσει και μεγαλώνουν, αλλαγές που δεν έχουμε προκαλέσει εμείς, αλλά έτσι κι αλλιώς δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι αυτό.
Θα γίνουν. Αλλά σταματήστε επιτέλους να κινδυνολογείτε και με κάθε καταστροφή που γίνεται να ετοιμάζεστε για την καταστροφή του πλανήτη.

Αντί γι αυτό, καλύτερα να σκέφτεστε πώς μπορούμε να κάνουμε κάτι. Κι αν δε μπορούμε τα μεγάλα, και τα μικρά είναι σημαντικά.
Μπορούμε να μας νοιάζει. Όχι όμως με τον τρόπο που γίνεται στο φέισμπουκ.
Μπορούμε να διεκδικήσουμε από αυτούς που μπορούν να κάνουν κάτι.
Μπορούμε να γίνουμε πολλοί.

Μπορούμε να «κλάψουμε μια νύχτα από αγάπη για όλο τον κόσμο».

Μπορούμε όμως και να μη μας νοιάζει.
Μπορούμε απλώς να κοιτάζουμε.
Και να περιμένουμε από τους άλλους να τους νοιάξει.
Γιατί εκείνοι είναι πιο μεγάλοι και πιο δυνατοί από εμάς.
Γιατί εκείνοι μπορούν κι εμείς όχι.

Και τότε θα ‘μαστε ψεύτες και υποκριτές.
Γιατί όλοι ξέρουμε μέσα μας, ότι τα σπουδαία και τα μεγάλα, ξεκινούν πάντα από τους λίγους και από τους μικρούς.

Αυτούς που νοιάζονται.
Όχι με λόγια, αλλά με πράξεις.

Φυσικά, όταν καταφέρουμε να το κάνουμε αυτό, θα έχουμε προχωρήσει σε ένα άλλο επίπεδο.
Ίσως τότε να δικαιούμαστε να ονομαστούμε ξανά άνθρωποι.
Ίσως πάλι όχι.

Από το ιστολόγιο των μαθητών μου ή από το ιστολόγιο του Μικρού Χείμαρρου